Volgens de Vlaamse hormoondeskundige Coucke gebruiken alle wielrenners groeihormonen. Terwijl die stoffen kankerverwekkend zijn. [zie ook hier].
[Daarom importeren wij bijvoorbeeld geen Amerikaanse zuivel of koeienvlees daar weg; de beesten zijn er kunstmatig met hormonen opgepompt].
Hij pleit voor de verplichtstelling van een hormonaal profiel van de renners, dat wekelijks gecontroleerd wordt.
lees verder »»
Vorig jaar duurde het tot in de derde week van de Tour de France tot er eindelijk eens iets gebeurde. Lance Armstrong maakte het verschil in amper vijf kilometer beklimming; de Tourmalet moest zelfs nog beginnen. Vijf kilometer klimmen duurt zelfs als het erg steil is amper een kwartier. Maar om dat ene kwartiertje mee te kunnen maken stond wel drie weken lang de televisie aan.
Dus is de vraag gerechtigd, ga ik opnieuw vele uren uit mijn leven besteden aan iets dat me zo weinig unieke momenten oplevert?
Fietsen is prachtig, wielrennen is mooi, maar de overspannen waardering voor de Tour de France staat me tegen. Helemaal als ieder jaar dezelfde man wint, en de rest van het peloton daar al bij voorbaat mee instemt.
Naaste concurrenten reden de afgelopen jaren alleen voor hem uit tijdens de tijdritten, als Armstrong als laatste over het parcours moest.
Misschien moest ik dit jaar maar eens proberen over te slaan.
If there’s a photo of Jan Ullrich’s butt online, Armstrong will find it and study it and comment on it—how fat he is, how this year’s butt looks compared to last year’s.
Jan Ullrich draagt een te klein helmpje.
Twee weken is de Tour de France bezig, en de enige opmerkelijke gedachte die ik mij erover gevormd heb, is dat Ullrich een te klein fuchsia gekleurd helmpje draagt. Het staat te hoog op zijn hoofd, zoals clowns dat ook wel doen met een hoedje, voor een komisch effect.
Voor de rest, ach de ronde was na veertien kilometer op die allereerste zaterdag al beslist. Armstrong haalde éen van zijn gevaarlijkste tegenstanders in, in de allereerste tijdrit. En vanaf dat moment was de wedstrijd onder zijn controle. Bewonderenswaardig, als het niet zo vreselijk saai was.
Ooit zullen we misschien in oprechte admiratie terugkijken naar de man die ooit een tijdperk in het wielrennen domineerde, door zich als eerste resoluut op éen wedstrijd per jaar te concentreren. Maar goed, veel verder dan het bewonderen van die absolute wil om te winnen, kom ik ook niet. Armstrong is een perfectionistische klootzak, zoals ook biograaf Daniel Coyle aantoont. Ik ben vijfentwintig jaar te oud om in hem een held te kunnen zien.
Interessant vind ik wel de naijver die Armstrong’s prestaties oproepen. De openlijke vraagtekens die de fans van concurrenten hebben, omdat de man nu al zeven jaar lang nooit eens even ziek valt tijdens de Tour. Of de ruimte die de krant L’Equipe altijd weer biedt aan ‘bekenden’ of oud-medewerkers die Armstrong dan in verband brengen met doping. Want, iedereen die uitzonderlijk presteert, moet daarbij wel pharmaceutische hulp hebben gehad.
Nu ben ik wel degelijk in dopingproblematiek geïnteresseerd, zoals een hele reeks berichten op dit weblog al laat zien. Maar dat is ook om de schimmige rituelen eromheen; dat vooral veeartsen zich als dealers van het spul ontpoppen; dat sommige sporters eerder junks genoemd moeten worden dan iets anders.
Bovendien: dat het geloof in de positieve werking van medicatie alleen al zo religieus groot is.
Het is trouwens bijna te makkelijk om een link te leggen tussen Lance Armstrong en doping. Daarvoor hoeven er geen oud-medewerkers met belastende verklaringen te komen. De man heeft ooit een testikel moeten laten weghalen vanwege de kanker, dus is zijn hele hormoonhuishouding al niet meer die van een normale man. Maar dat probleem komt vaker voor. Ook sporters die veel anabole steroïden gebruiken, produceren veel minder tot geen eigen testosteron meer. Hiervoor zijn oplossingen bedacht. Daarom mag Armstrong op medische indicatie een testosteronzalf smeren; een middel dat elk ander bij een dopingtest positief zou maken, maar hem niet vanwege die ontheffing.
Verder ondersteunt Armstrong uit eigen zak de dopingcontroles van de wielerunie UCI financieel. Die subsidie valt natuurlijk meteen weg, mocht hij onverhoopt ooit positief testen.
Maar er is nog een andere reden waarom hij nooit betrapt zal worden op doping.
Het werkelijk grote geld.
De mare Lance Armstrong is een te mooi marketingverhaal om te besmeuren. Van kankerpatiënt tot recordwinnaar van de zwaarste sportwedstrijd ter wereld: aan dat sprookje kan niets ooit afbreuk doen. Daarvoor zijn de investeerdersbelangen inmiddels veel te groot. Lance Armstrong heeft in zijn eentje die kolossale Amerikaanse markt voor wielrennen, fietsen en Frankrijk weten te interesseren.
Het enige bewijs dat wij ooit kunnen krijgen dat hij niet kosher gepresteerd heeft, is als hij binnen vijfentwintig jaar toch nog onverwacht doodvalt. Vooral groeihormonen schijnen nogal kankerverwekkend te zijn. Al kan dat op zich ook weer een dopingsprookje zijn, om mensen af te schrikken het spul te gebruiken.
Amper een maand nadat ik voorspelde dat Lance Armstrong nooit op doping betrapt zou worden, meldt éen krant het tegendeel.
L’Équipe.
Ooit de krant die de Tour de France organiseerde om kopij te hebben in de slappe maand juli, biedt het blad steeds weer ruimte aan iedereen die iets negatiefs over de wielrenner Lance Armstrong te melden heeft. Dat is ook al zo fijn voor de omzet.
L’Équipe had vorig jaar een exclusieve voorpublicatie uit het boek L.A. Confidentiel, waarin mensen die door Armstrong ontslagen werden, mochten vertellen hoe veel doping hun ex-baas wel niet slikte. Het boek is nergens dan in Frankrijk verschenen.
Toegegeven, ditmaal lijkt het of journalisten van L’Équipe zelf enig speurwerk gedaan hebben. Drugslaboratoria experimenteren met oude urine-monsters om hun onderzoeksmethoden te verbeteren. In het lab van Châteny-Malabry kon van monsters uit 1999 worden aangetoond dat die geplast waren door iemand die EPO had gebruikt.
De journalisten weten zeker dat die iemand Lance Armstrong is. Ook al staan er geen namen op de monsters. Maar zij zouden de bondsdossiers in handen hebben gekregen die de codes op de etiketjes verklaarden. Ach ja.
Nu verliep het experiment ook al niet volgens de regels die staan voor objectief dopingonderzoek. Dus zijn de resultaten geen bewijs. Desalniettemin zullen de journalisten de testresultaten opsturen naar autoriteiten als WADA en USADA. Ochgod.
Lance Armstrong reed heel wat dagen in het geel tijdens de Tour de France. Hij heeft emmers pis geproduceerd tijdens de verplichte controles. Blijkbaar is daar nog weinig van weggegooid, en zijn er liters beschikbaar voor wel objectieve testen.
Maar dan vraag ik me af: waarom is dat dan niet eerder gebeurd? De test om EPO in urine aan te tonen bestaat al sinds 2000.
Goed, eigenlijk interesseert me dit helemaal niet. De man fietst niet meer, dit zijn vijgen na Pasen.
Lance Armstrong ontkent overigens. Maar wielrenners ontkennen altijd alles, dus zegt dat ook al niets.
Aantekeningen voor een artikel dat ik nooit zal schrijven.
Uit een drang tot volledigheid: Lance Armstrong’s tamelijk voorspelbare verdediging in het programma Larry King Live op CNN [transcript]
[S]ince when did newspapers start governing sports?
In de zaak L’Équipe versus Lance Armstrong tekenden zich weer enkele ontwikkelingen af die genotuleerd kunnen worden.
De wielerunie UCI wil antwoorden op vragen als waarom urine uit 1999 getest werd in dat Franse dopinglab, en hoe het mogelijk is dat die anonieme stalen gekoppeld werden aan Lance Amstrong.
Zie het hele dossier Lance Armstrong
Heel interessant leek het niet dat de Franse sportkrant L’Équipe opnieuw een oud-verzorger US Postal vond, die wel iets over het dopinggebruik in deze wielerploeg te zeggen had. Deze Prentice Steffen werkte al niet meer voor het team toen Lance Armstrong erbij kwam.
En toch. Deze Steffen legt uit hoe met epo verdikt bloed naar keuze afgetapt en ingebracht bij de coureurs ingebracht werd, als waren ze fietsbanden die voor de wedstrijd even op spanning werden gepompt.
Dat verklaart in elk geval waarom er maar zo weinig renners niet mogen starten in wielerwedstrijden, terwijl volgens de geruchten het epo-gebruik nog altijd immens is.
De portretten van society-fotograaf Martin Schoeller was ik al wel vaker tegengekomen, maar altijd éen voor éen. Nooit in een serie.
Er is sinds een half jaar een boek uit.
Foto’s als deze van wielrenner Lance Armstrong, maar ook de andere portretten die via de link te bekijken zijn, roepen bij mij een heel aantal vragen op. Eén daarvan is technisch: zijn die foto’s met digitale camera’s gemaakt? Daarvan heb ik al eens opgemerkt hoeveel onvriendelijker die de menselijk huid benaderen dan film dat doet.
Maar een ander is ook: waarom heeft de fotografie me nooit voorbereid op portretten als deze? De schilderkunst deed dat wel. Vooral Chuck Close heeft een paar reusachtig grote portretten gemaakt die in intensiteit met de foto’s van Schoeller te vergelijken zijn.
Merkwaardig genoeg vond ik daarop de huid soms ook al zo bedreigend roze.
In september blies de UCI nog hoog van de toren hoe schandalig het was dat L’Équipe over de originele testformulieren zou beschikken met de handtekening. Zat er een klikspaan in eigen gelederen…
Dit alles impliceert alleen nu wel dat Armstrong in 1999 EPO gebruikt heeft; hoe dubieus de methoden ook zijn geweest om deze informatie aan te tonen. Niet dat dit dopingebruik me verbaast trouwens. Alleen is het zo nutteloos een al gepensioneerde sporter te beschuldigen.
Tom Boonen won zondag de Ronde van Vlaanderen, zoals verwacht. De wielerwedstrijd was dit jaar ook zo weinig spannend dat ik geen enkele aandrang voel er op terug te kijken.
Maar ja, wielrennen is in sommige opzichten weleens een sport. En een kenmerk van sport is dat de beste vaak wint. Kijk maar naar de uitslagen van de WK veldlopen atletiek. Die er wonnen, deden dat vorig jaar ook al.
Dat levert saaie wedstrijden op. Uiteindelijk.
En wielrennen kan nu juist zo leuk zijn, omdat er toch een spelelement inzit. De beste in de wedstrijd wint lang niet altijd. Zeker niet als de andere ploegen in het peloton daar gezamenlijk op tegen zijn.
Dit maakt prestaties als die van Lance Armstrong in de Tour, of die van Tom Boonen in de eendagswedstrijden extra knap. Wielerkampioenen zijn grote mijnheren. Maar saai.
Ondertussen blijft wielrenner Roberto Heras zijn schorsing wegens dopinggebruik aanvechten. Daardoor is de Ronde van Spanje van 2005 nog altijd niet officieel door Denis Menchov gewonnen.
Waar is de sport als de rechter achteraf de uitslag nog eens bepalen moet?
lees de hele voorgeschiedenis hier
Hoe zat het ook alweer? Vorig jaar augustus meldde de Franse L’Équipe dat testen op urine uit 1999 bewezen dat Lance Armstrong toen bloeddoping gebruikt had. Deed er niet toe dat zulke testen helemaal geen rechtsgeldigheid hebben.
Niet geheel toevallig was L’Équipe toen al in juridische strijd verwikkeld met de oud-wielrenner. De krant had een voorpublicatie gebracht van het boek LA Confidentiel. Daarin beweren vroegere medewerkers van Armstrong dat hij doping gebruikte, wat smaad zou kunnen zijn.
De holdingmaatschappij van L’Équipe organiseert de Tour De France. Dit is een wielerspektakel dat al jaren geen spektakel meer wilde worden, omdat Armstrong altijd won. Dat zal vast enorm in de belangstelling hebben gescheeld, en dus in de inkomsten.
Het internationale dopingagentschap WADA eiste meteen stappen van de wielerbond UCI, toen L’Équipe die merkwaardige dopingvondst meldde. De UCI weigerde, en wilde een onafhankelijke onderzoek.
Dat onafhankelijk onderzoek werd verricht door de Nederlandse sportadvocaat Emiel Vrijman, en zijn rapport telt een hele hoop bladzijden [pdf].
Veel staat er evenwel niet in.
Ja, er staat in dat het Franse dopinglab heel erg fout zat met dat onderzoek van die oude urinestalen. En dat dit lab al vaker blijk eeft gegeven van dubieuze praktijken; onder meer door regelmatig al uitslagen van dopingonderzoeken naar buiten te brengen, zonder dat de betreffende sporter of zijn bond daar van weet. Toevallig duikt dat nieuws dan altijd als eerste in L’Équipe op. En WADA vindt dat allemaal goed.
Maar dat wist ik ook zonder objectief onderzoek wel.
Nee, wat ik nog steeds niet begrijp, is de rol van WADA. Uit Vrijman’s rapport blijkt dat kritiek op dat dopingagentschap onmogelijk is, omdat dit de kritikasters geld kost. Alleen. Welk belang heeft WADA er dan weer bij om sporters via de media te beschadigen?
Omdat dit de angst voor de dopingbestrijding zo prettig voedt? Zodat er minder van die dure tests hoeven plaats te vinden?
Enfin, Armstrong denkt dat Vrijman’s rapport zijn onschuld bewijst. Eén iemand vindt het wel de moeite waard.
Er is nogal wat dopingnieuws de laatste week. Om een paar redenen heb ik niet zo heel veel zin dat hier allemaal te gaan uitkauwen. Click de links maar voor de verhalen achter Tyler Hamilton, Kostas Kenteris, Dwayne Chambers, Operation Puerto, Lemond contra Armstrong, of de Franse pers in zijn eeuwige strijd tegen Armstrong. Vergeet ik nog de rechtzaak tegen de dealers van de Pot Belge.
Maar mede door alle theater en matennaaierij op de WK Voetbal heb ik het idee toch nog eens een diepgravend stuk te moeten schrijven over eerlijkheid en sport. Doping is maar een onderdeeltje in prestaties, dus is het wat simpel om altijd alleen maar de aandacht te richten op die illegale versterkende middelen.
Neemt niet weg dat de effecten van bloeddoping indrukwekkend kunnen zijn, zoals hier ook al eens beschreven.
click image to play. 0.42 minutes
Dit clipje uit een Belgische documentaire over EPO toont in een paar beelden de overmacht van het Italiaanse wielrennen begin jaren negentig. Toen er werkelijk een peloton was dat op twee verschillende snelheden rondreed.
Uit datzelfde programma kwam naar voren dat EPO-gebruik een matig getrainde hardloper 6 seconden sneller maakte per kilometer. Voor toppers was het effect 3 à 4 seconden snelheidswinst.
Ik geef toe dat ik toen wel even heb nagedacht over wat dat betekende voor mijn persoonlijke records op de 1.500 meter of de 3.000 steeple.
Maar de conclusie moet daarom simpelweg ook zijn: als zo’n wondermiddel bestaat, zullen sporters het gebruiken.
De Duitsers hebben gelijk. Zo tergend saai als de Tour de France was onder het schrikbewind van Lance Armstrong, zo saai is die ook zonder hem.
Donderdagmiddag was er even een interessant half uurtje op de laatste helling van de dag. Geloof ik dan maar. Ik was niet thuis, dus moet afgaan op wat anderen erover zeiden.
Maar niemand van belang viel aan toen.
Saai.
Heel erg saai.
Is het belangrijk dat knechten van Armstrong erkennen in 1999 bloeddoping gebruikt te hebben?
Te prijzen is dat Andreu aangedurfd heeft om de omerta te doorbreken, die het praten over dopinggebruik nog altijd onmogelijk maakt. Dat die andere renner anoniem wil blijven, zegt wat dat betreft genoeg. En dan was EPO-spuiten in 1999 volgens mij nog niet eens strafbaar, simpelweg omdat laboratoria het gebruik nog niet konden aantonen.
Bedrog erkennen, dat zal ook toen wel strafbaar zijn geweest.
Maar, Armstrong zal nooit iets bekennen dat ook maar iets aan zijn Tour-winsten afbreuk doet. Wat zijn voormalige knechten ook zeggen, hun woord alleen is nooit genoeg.
En eerlijk gezegd interesseert me de vraag niet eens of Armstrong doping gebruikt heeft of niet. Ook al besteedde ik eerder op deze site uitgebreid aandacht aan alle verdachtmakingen aan zijn adres. De hypocrisie rond dopinggebruik is wat me interesseert, maar ik ga er verder vanuit dat alle topsporters goede doktoren kunnen betalen voor hun medische verzorging.
Nee, Armstrong heeft voor mij een deel van het wielrennen vermoord, in zijn monomanie. Door zijn prestaties werd die vreselijk saaie Tour de France de belangrijkste wielerwedstrijd in de wereld, en doordat anderen zijn kil berekenende controledrang overnamen zijn alle rondekoersen veel minder leuk geworden om naar te kijken.
Opvallende bijwerking van de hetze tegen doping is dat alle sporters schuldig zijn aan vals spel, tot zij hun onschuld hebben bewezen. Die hypocrisie van de dopingbestrijders heb ik altijd vreselijk gevonden. Nu heeft hun uiterst selectieve aanpak weer een slachtoffer geëist. Jan Ullrich ziet zich gedwongen een beroepsverbod te accepteren, en stopt met wielrennen. Terwijl hij alleen maar genoemd is, in de Spaanse bloeddopingaffaire waarin al een jaar geen nieuwe ontwikkelingen meer worden gemeld.
Nu was ik geen onkritische fan van Ullrich. Het enige wat die echt goed kon was heel erg hard rechtuit fietsen in een tijdrit. En de massahysterie in de Duitse media over zijn prestaties was ook bovenmatig erg.
Maar Ullrich was wel een mensch, zoals er onder topsporters veel te weinig bestaan. Hij werd betrapt op dopinggebruik nadat hij een pilletje had genomen in de disco, tijdens een avondje stappen. En hij werd in de winter altijd veel te dik omdat hij dan liever niet trainde, en had vervolgens het hele voorjaar tot de Tour de France nodig om af te vallen. Terwijl die vreselijke Lance Armstrong in februari al etappes op wedstrijdsnelheid aan het doornemen was.
Maar hij maakte de Tour desondanks soms nog wel even spannend, tijdens dat doodsaaie Armstrong-bewind.
Dit lijkt me het eerste overtuigende bewijs uit Spanje, van de affaire Fuentes. Ja, het verrijkte bloed in de zakken die voor Ullrich bedoeld leken, was van Jan Ullrich. Opdat bij een transfusie niets zou opvallen.
Maar Ullrich fietst niet meer.
Dus zal alle aandacht zich nu waarschijnlijk op de wielrenner Basso richten, die verkast is naar Lance Armstrong’s oude ploeg. Discovery. Die man racet nog gewoon rond. Benieuwd of dat op dat onwaarschijnlijk hoge niveau blijft gebeuren.
Of Armstrong nu wel of niet terugkeert in het peloton — de Tour de France is een saaie wedstrijd;
Tegelijk begrijp ik, als oud-sporter, zijn verlangen wel om weer te willen koersen;
Niets mooiers in een leven dan om naar een duidelijk doel toe te trainen — dat geeft invulling, dat geeft zin;
Helemaal als dat doel dan ook nog bereikt wordt;
En, zoals Peter Winnen schreef: het wielerpeloton is de achterlijkste en tegelijkertijd meest leefbare plek op aarde;
Als Microsoft zijn Internet Explorer nu eens automatisch zo instelt dat het alle advertenties weigert. Wie is daar dan het grootste slachtoffer van?
Google, toch?
Mijn probleem met alle aandacht voor de Large Haldron Collider (LHC) is dat ik al vijfentwintig jaar, of langer, over dat ding lees, en wat het moet gaan bewijzen;
En ondertussen mijn belangstelling wat voor dergelijke elementaire natuurkunde verloor;
Toch ben ik CERN diep dankbaar;
Niet om zijn deeltjesversnellers, maar dan voor de uitvinding van het wereldwijde web;
Enfin, dood tegen theetijd, zo werd het nieuws in een Brits medium gebracht;
Mooiste wielerwedstrijden? Die waarvan het geheugen net doet of je er naar keek tijdens de rechtstreekse uitzending;
Luik-Bastenaken-Luik in 1980, door Hinault in honds winterweer gewonnen, met een oneindige voorsprong, na een eeuwige solo. Ik weet zeker uren voor de televisie te hebben gezeten, terwijl er alleen wat beelden waren van de vaste camera’s bij de finish;
De Giro van 1988, waarvan ik zeker weet de sneeuwetappe live te hebben gezien die Breukink won, na de helse afdaling van de Gavia;
Maar die beelden kwamen pas veel later op televisie;
Een bemodderde Henny Kuiper, met zijn lekke band, in Parijs-Roubaix;
Wel rechtstreeks gezien. Maar voor mijn gevoel veel korter geleden dan 26 jaar geleden;
Van die twintig keer dat Lance Armstrong de Tour de France won, herinner ik me nauwelijks iets;
Te weinig drama;
Dat hij wereldkampioen werd in Oslo, op een glibberig parcours, toen de teelbalkanker nog moest komen, is me dan wel heel goed weer bijgebleven;
Maar mijn afstand tot de sport is vergroot;
De komst van de moderne communicatiemiddelen in het wielerpeloton heeft de wedstrijden ernstig verschraald;
Vandaar dat Parijs-Nice een paar weken terug zo opvallend positief opviel. De eindsprint in Milaan – San Remo was er ook éen om te onthouden. En zelfs een semiklassieker als Dwars door België vandaag — normaal hoogstens interessant als de wedstrijd waar Gerrie Knetemann ooit bijna doodviel — boeide een tijdje, door het hondse voorjaarsweer;
Eerder stelde ik graag nog eens een sporter te horen die cynisch verklaarde doping te hebben gebruikt, en die daar geen spijt van had;
Presteren op een topniveau vraagt nu eenmaal om ondernemingslust, met alle bijbehorende risico’s;
Dient zich deze weken zo’n sporter aan, die volmondig beaamt niet zonder illegale stimulantia te hebben kunnen presteren;
Vind ik het een werkelijk ontstellende lul;
Terwijl hij nog wel zo eerlijk is te zeggen onvoldoende talent te hebben gehad om het zonder chemie af te kunnen;
Misschien ligt mijn hekel slechts aan het rugbybalvormige hoofd van Bernhard Kohl, met die grote snotgeul tussen neus en die laaghangende mond, of die tanden;
Maar gisteravond zat Kohl in een Duitse talkshow, en dat nam hem evenmin voor me in. De Duitse televisie is namelijk op heksenjacht, sinds bleek dat de zender ARD jarenlang een wielerploeg gesponsord heeft, en deze die inkomsten onder meer benutte om betere doping te betalen;
Niet alleen is doping nu de duivel in de Duitse publieke media, ook de wielersport deelt in die veroordeling mee;
En Kohl op televisie maar vertellen hoe vaak hij gecontroleerd was;
Minstens 200 maal;
Terwijl dat dit maar éen keer een positieve test had opgeleverd;
En de ingehuurde Duitse deskundigen maar uitleggen wat voor een plaag dit allemaal was;
Het is dat ik gistermiddag prachtige wielersport heb gezien;
Zo’n wedstrijd bergop die zo enerveert dat het een half uur kost om daarvan bij te komen;
Kan mij die doping schelen;
De Ronde van Frankrijk was een andere Tour toen die in mijn leven kwam, dan het evenement dat nu wordt verreden. Dertig jaar geleden moesten wielerploegen de organisatie nog betalen om mee te mogen doen. Dertig jaar geleden gingen er vaak net iets meer dan honderd renners van start, van wie dan ruim een kwart Nederlander was. Dus werd er nog weleens wat gewonnen.
Maar, misschien het grootste verschil wel met toen, was het spektakel. Bernhard Hinault trok ook in zijn eentje ten aanval als hij de gele trui droeg.
Kom daar nu nog eens om…
Het schijnt in de menselijke psyche te zitten om te verheerlijken wat ooit was, maar ooit vond ik de Tour de France een hoogtepunt in het jaar. Tegenwoordig moet het zo ongeveer de vervelendste wielerwedstrijd zijn die wordt uitgezonden; terwijl het journaille nog altijd doet of er niets mooiers is.
Dit verval begon tijdens de heerschappij van Miguel Indurain, die vijf keer won door goed te rekenen.
Daarna kwam de heerschappij van Lance Armstong, die meestal kon volstaan met éen aanval bergop, en consolidatie in de tijdritten.
Met Indurain en Armstrong sloop ook het idee in de koers dat elke sukkel een etappe winnen mocht, zolang hij maar geen directe concurrent was in het algemeen klassement.
Maar ik kijk niet naar wielrennen om naamloze renners te zien winnen; hoe leuk dat ook voor die mannen is. Of om de besten in de strijd vooral te zien uitblinken in rekenen.
Enfin, kijk ik toch niet. Of alleen na vijf uur even. Heb ik ook nog wat aan mijn middagen.
Wat het internet van u weet. [via]
Wat het internet denkt van u te weten;
Bloedwaarden Armstrong kunnen wijzen op dopinggebruik;
Maar wie zou hem ooit willen betrappen?
Ask Raymond Carver;
Boeklog over Carver;
Advanced Banter wordt nu in de VS uitgegeven als If Ignorance Is Bliss;
‘If Ignorance Is Bliss, Why Aren’t There More Happy People?’
Maakt niet uit, de citaten blijven goed;
Mr. Landis said that Mr. Armstrong’s longtime coach, Johan Bruyneel, introduced Mr. Landis to the use of steroid patches, blood doping and human growth hormone in 2002 and 2003, his first two years on the U.S. Postal Service team. He alleged Mr. Armstrong helped him understand the way the drugs worked. “He and I had lengthy discussions about it on our training rides during which time he also explained to me the evolution of EPO testing and how transfusions were now necessary due to the inconvenience of the new test,” Mr. Landis claimed in the email. He claimed he was instructed by Mr. Bruyneel how to use synthetic EPO and steroids and how to carry out blood transfusions that doping officials wouldn’t be able to detect.
Cyclist Floyd Landis Admits Doping, Alleges Use by Armstrong and Others
Eerder op eamelje.net: Waarom Armstrong nooit betrapt zal worden op doping
Floyd Landis gaf volgens schattingen twee miljoen dollar uit aan juridische kosten, om zijn schorsing wegens dopinggebruik aan te vechten. Hij schreef een boek, Positively False, om zijn onschuld aan te tonen. En zo was er wel meer.
Alleen geloofde ik in 2006 al niet dat Landis eerlijk had gekoerst.
Vandaag lekte een e-mail uit waarin Floyd Landis opbiecht sinds 2002 stelselmatig doping te hebben gebruikt. Waarbij Lance Armstrong en ploegleider John Bruyneel zijn leermeesters waren geweest. 1
En nu geloof ik hem wel, ondanks al zijn eerdere hypocrisie. Raar hoe zoiets werkt.
Ik geloof hem zelfs in zijn wel heel boude beschuldiging dat Lance Armstrong in 2002 positief heeft getest op EPO-gebruik, maar vervolging kon afkopen bij de wielerbond UCI.
Er was nu eenmaal dat merkwaardige gegeven dat Armstrong die bond subsidieerde, in zijn anti-dopingprogramma.
Er is ook dat gegeven dat elke spijtoptant aangeeft dat officials heel lang dopinggebruik hebben gedoogd — tot iemand uit de gratie valt, of te zeer op eigen houtje gaat experimenteren. Alleen sukkels worden betrapt.
Nu maakt mij dit alles niet veel uit. Ik ben slechts een eenvoudige kijker naar wielerwedstrijden. En wat Lance Armstrong verder ook nog presteert in zijn leven — hij is net van zijn fiets gevallen in de Ronde van Californië, start hij nog wel in de Tour? — ik zal een hekel aan hem blijven houden, omdat hij het wielrennen zo verschrikkelijk saai maakte.
De koers kijken, is nu tenminste weer dankbaar kijken. Omdat bijna niets te voorspellen is, zonder Armstrong’s berekening en de dominantie van zijn geprepareerde helpers. Zelfs in de lulligste overgangsetappes van de Giro op het moment gebeurt er van alles.
Geen climax kan zonder aanloop. Een ballon knapt pas met een prettige knal, als die eerst flink vol is geblazen. Eerst moet er spanning zijn, voordat de ontspanning ook werkelijk opluchting brengt.
Helaas wordt dit mechanisme telkens misbruikt. Bij het wereldkampioenschap voetballen doen slechts de laatste zestien wedstrijden er enigszins toe. Alleen worden er vierenzestig wedstrijden verspeeld.
Ook in elke Tour de France doen slechts enkele wedstrijddagen er toe. Lance Armstrong heeft weleens gewonnen met éen enkele aanval tijdens een rit in lijn, en door te consolideren in de tijdritten.
Dus is het bij zulke evenementen altijd afwegen hoe veel tijd daarin geïnvesteerd moet worden. Alleen de samenvattingen bekijken, volstaat niet, want dat brengt geen beleving. Alles kijken dat wordt uitgezonden, is evenmin zinvol — alleen al door de tijd die dat zou kosten.
De aanloop moet alleen wel ergens beginnen. En al te veel keuzevrijheid daarin is niet goed.
Zeven keer won Lance Armstrong de Ronde van Frankrijk. Zeven jaar aaneen. Maar nog bijzonderder dan deze prestatie, of dat hij nooit op dopinggebruik werd betrapt, is dat Armstrong al die keren verschoond bleef van pech.
Geen enkele lekke band kreeg hij, geen kabelbreuk, geen etenszakje in het voorwiel.
Slechts éen val was er al die jaren, bergop, in 2003. En toen bleef zijn grootste concurrent, Jan Ullrich, nog wachten ook, omdat hij niet wilde winnen door de pech van een ander.
Achtendertig is Lance Armstrong nu. Bijna negenendertig. Een leeftijd waarop bijna niemand meer nog professioneel aan sport doet. De honger is dan vaak ook wel gestild. Maar Armstrong wil de Tour nog voor een achtste keer winnen.
Daartoe heeft hij zelfs een eigen wielerploeg opgericht.
Alleen overkomt hem nu steeds waar hij in zijn gloriejaren immuun voor was. Hij valt. Regelmatig. En hij krijgt lekke banden als dat niet uitkomt.
En het merkwaardige is: alleen die herhaalde pech toont al aan dat hij geen absolute top meer is. Kampioenen overkomt dat niet, die dwingen zulk geluk af. [Al weet ik ook wel dat dit wetenschappelijk gesproken onzin is].
Daarom ook is de Nederlander Robert Gesink een renner om niet te veel van te verwachten. Die valt altijd wel een keer, en breekt of scheurt dan wat. Die rijdt ineens een etappe veel minder dan de dagen daarvoor.
Een spannende wedstrijd vereist minstens twee gelijkwaardige tegenstanders, die beide willen winnen. Daarom boeit voetbal me zelden. Nu ja, ik kijk vrijwel nooit. Maar gezien de klachten over het spel van het Nederlands elftal mis ik daar niets aan.
Wielrennen kijk ik dan wel, maar de Tour juist heel vaak niet. De Ronde van Frankrijk bevat te weinig spanning; de toppers vinden het te belangrijk om niet te verliezen.
En dan blijkt de afgelopen dagen ineens dat nogal wat potentiële eindwinnaars moesten afhaken. Weliswaar speelde pech daarbij een rol, maar winnaars kennen geen pech; zoals ik eerder al eens schreef. Dat Lance Armstrong zondag het klassement verliest, omdat hij op grote achterstand binnenkomt, is niet alleen omdat hij drie keer valt die dag.
Cadel Evans verliest vandaag zijn gele trui omdat het slecht fietsen is met een scheur in de elleboog. Wielrenners rijden bergop door aan hun stuur te trekken. En het moest vandaag vier keer bergop.
Evans’ verwonding kwam ook weer door een val; op zondag.
Maar boeiender dan het verlies van de leider, was het effect van diens zwakte op de rest. Want ineens gingen de toprijders een gevecht aan van man tegen man. Dat leverde spannende televisie op, voor een uurtje.
Werd de rit van vandaag al de hele dag uitgezonden, vanaf iets na elven, of zo wat idioots. Dat voegt er niet aan toe.
Ook vandaag besteedt de Nederlandse televisie meer dan een hele werkdag zendtijd aan de Tour de France, en dat terwijl er vrijwel niets gebeurde; op het eerste uur wedstrijd na.
Goed, Lance Armstrong deed een laatste poging om nog eens een ritzege te behalen. Maar, zoals de Belgische renner Jurgen van de Walle terecht opmerkte, Armstrong heeft al genoeg gewonnen. Cadeautjes hoeft hij niet meer te verwachten van de tegenstand.
Tekenend voor ook deze Ronde van Frankrijk vind ik bijvoorbeeld dat iedereen in alle media een miniem koersincident, zoals dat van maandag, verschrikkelijk opblaast. Anders gebeurt er ook niet veel. Nu wisselde de gele trui van eigenaar, omdat de nummer éen aanviel, mis schakelde, zichzelf aldus parkeerde, en de nummer twee gewoon doorreed.
Bij andere wielerkoersen zie je nog weleens iemand winnen door zelf ten aanval te trekken. In de Tour regeert de voorzichtigheid, en dus het reactieve rijden.
Dat zou allemaal zo erg niet zijn als ik niet toch de neiging had om het laatste uur koers te willen kijken. Mijn dagen daar op afstem. En woensdag al onwennig ben, omdat er dan een rustdag is.
De eerste fiets die ik — na lang sparen — kocht met versnellingen, had een typische poldercassette achter. Het grootste tandblad achter had eenentwintig tanden, het kleinste veertien. En dit gecombineerd met de traditionele 52 en 42-bladen voor leverde een fiets op die eigenlijk slechts goed op het vlakke was te gebruiken. Want zodra het heuvelachtig wordt is een tandwiel met minstens 28 tanden achter toch heel erg fijn.
Maar dat stoorde mij niet.
Wel had ik wat merkwaardige ideeën over versnellingen als jongetje van veertien, vijftien. Zo meende ik oprecht dat je om harder te gaan het best meteen naar een grotere versnelling kon schakelen.
Dat mijn bovenbenen daar dan van branden gingen, hoorde er bij. Wielrennen was afzien. Zo had ik gehoord.
Ik had indertijd zelfs een geliefde versnelling. 52 x 16.
Tegenwoordig word ik al moe bij de gedachte aan het gigantisch verzet dat ik als jongetje rondtrapte. Zelfs dat hele voorblad 52 zou al niet meer gemonteerd hoeven te worden. De 42 volstaat eigenlijk wel. Want wil ik sneller dan gaat eenvoudigweg de trapfrequentie een ietsje omhoog.
Het heeft lang geduurd, misschien, maar tegenwoordig maak ik zeker zo veel omwentelingen per minuut als een Lance Armstrong deed in zijn beste dagen. Het kleine molentje volstaat. Terwijl negentig revs per minuut geadviseerd wordt, haal ik er zo al honderd. Fietsen moet geen moeite kosten.
En dat alles komt vooral omdat snelheid inmiddels niet meer het belangrijkste is. De inspanning moet enkel zo weinig mogelijk inspanning kosten. Dus hijg ik er niet eens bij. Hoogstens is er enige transpiratie — maar dat komt ook omdat ik me gauw eens te warm kleed voor onderweg.
Neemt niet weg dat er fietsen zijn waarop rijden meer moeite kost dan andere.
USADA, de Amerikaanse dopingautoriteit, verdenkt Lance Armstrong van een structureel gebruik van illegale hulpmiddelen [pdf]. En omdat oud-wielrenner Armstrong inmiddels weer een actief sporter is — hij doet aan triatlons, en weet die zelfs te winnen — wordt hij voorlopig geschorst.
Heel interessant is dit allemaal niet. Behalve dan dat Amerikaanse dopingautoriteiten nog net iets agressiever doen dan Europese. En deze dreigen nu Armstrong’s zeven overwinningen in de Tour de France af te pakken.
Grotendeels zijn hun beschuldigingen daarbij gebaseerd op bekende verhalen. Want oud-ploegmaats hebben vaker beschuldigend naar Armstrong gewezen. Al gebeurde dit telkens wel pas nadat hun eigen dopinggebruik bewezen was. Daardoor kunnen ze een groot belang hebben gehad om ook anderen erbij te lappen — dat zal in de strafmaat schelen.
Maar USADA zou ook een bewijs van dopinggebruik ontlenen aan recente bloedstalen — afgenomen tijdens de laatste jaren van Armstrong’s tijd als renner. En sinds Alberto Contador moest hangen voor een minieme vervuiling van zijn bloed met clenbuterol is ook bekend dat de dopingautoriteiten graag voorbeelden willen stellen. Dat werkt lekker afschrikwekkend in de strijd tegen verboden middelen. Is het idee.
Ondertussen weten we bovendien van vrijwel alle grote tegenstrevers van Armstrong in de Tour dat zij doping hebben gebruikt, of dopingdokters bezochten. Hem de zeges afpakken zou dus betekenen dat die wedstrijden helemaal geen winnaar meer hebben. Want vervangende winnaars aanwijzen, kan zo maar niet, zo lijkt mij tenminste. De pakkans bij dopinggebruik is klein. Lang niet iedereen wordt gecontroleerd bovendien.
Of anders: in de atletieksport is er met regelmaat voor gepleit om de lijsten met wereldrecords op te schonen. Vooral bij de vrouwen zijn sommige records onaantastbaar. Die werden gevestigd in de jaren tachtig en negentig; een tijd dat landen structureel dopingprogramma’s uitvoerden om de nationale eer, en de dopingautoriteiten in de VS nooit controleerden.
En voor het wegstrepen van records is inderdaad nog wel iets te zeggen — zelfs al ontkennen de sporters nu nog dat hun prestaties tot stand kwamen met middelen die hen mannelijker maakten. Records maken prestaties vergelijkbaar. Terwijl atletiekbanen overal hetzelfde formaat houden. Jaar in, jaar uit.
Bij het wielrennen geldt nu net dat de prestaties vrijwel onvergelijkbaar zijn. Tijdens het uren fietsen in de buitenlucht heeft alles invloed. De temperatuur. De wind. Of het droog blijft of niet. Het koersverloop. Het belang van de wedstrijd. En of iedereen op zijn fiets blijft zitten.
Bij al dit voorbehoud zij gezegd dat wel vergeleken wordt hoe snel de coureurs bij een helling opreden. Ook al omdat daarbij meteen opvalt dat de rijders daar tegenwoordig veel meer tijd nodig hebben dan bijvoorbeeld in de periode Pantani gebruikelijk was.
Maar iedereen reed harder dan de renners nu toen Pantani koerste. Zeker mijnheer Armstrong.
Dus zou het schrappen van Lance Armstrong als winnaar van de Tour de France — zo dit juridisch al mogelijk is — slechts betekenen dat een zondebok wordt aangewezen voor wat cultuur was indertijd. Want als eigenlijk iedereen achteraf van de uitslag moet worden gehaald, dan kun je die uitslagenlijst net zo goed laten zijn zoals die is.
Houd maar lang genoeg een weblog bij, en als vanzelf ontstaan reeksen postjes over hetzelfde onderwerp. En die kun je dan dossier noemen met een protserig woord.
Toch lijkt het er nu op dat tenminste éen dossier afgesloten kan worden. Dat over de Amerikaanse wielrenner Lance Armstrong. Die weliswaar al jaren niet meer in het profpeloton actief is, maar nog altijd wel het nieuws haalt.
De Amerikaanse dopingautoriteit USADA heeft deze week al zijn overwinningen sinds 1 augustus 1998 geschrapt, wegens Armstrong’s dopinggebruik. Daarmee zou hij in éen keer zijn zeven Tour de France-winsten verliezen.
Vraag is nog of USADA wel de macht heeft om Armstrong al zijn overwinningen te ontnemen. Maar dat lijkt me een detail.
Onduidelijk blijft wel óf Armstrong daadwerkelijk iets gebruikt heeft dat niet mocht.
USADA claimt dat die bewijzen er nu zijn, omdat resten zijn aangetroffen in oude bloed- of urinemonsters. Maar omdat de ex-wielrenner het vertikt om zich nog langer tegen de aantijgingen te verdedigen — die hij een heksenjacht noemde – heeft hij automatisch zijn lot in handen van de dopingautoriteiten gelegd. Die hoeven nu niet eens meer te bewijzen dat Armstrong fout zat om over te gaan tot straf.
Overigens zal er nauwelijks een wielerkenner zijn die twijfelt aan Armstrong’s dopinggebruik. Daarvoor werd er te idioot hard gefietst in de jaren dat hij domineerde — ook door anderen die ondertussen al wel zijn betrapt op dopinggebruik. [Alleen Mart Smeets gelooft er allemaal nog niets van — die wil eerst een rechterlijke uitspraak. Maar Smeets zat er dan ook al die bloeddopingjaren bij mooi weer te spelen; en met zijn vriendschap met Armstrong te koketteren.]
De meeste wielerkenners maakt al dat dopinggebruik verder niet uit. Het wielrennen is zo interessant omdat het een profsport blijft; waar prestatiebevorderende middelen een miniem en niet heel interessant deel van uitmaken.
Dat alle renners in veel belangrijke wedstrijden tegenwoordig een radiootje dragen, en vanuit de ploegleiderswagen aangestuurd worden, is bijvoorbeeld aanzienlijk dodelijker voor de sport geweest. Koersen worden daar vervelend door.
En natuurlijk is de affaire Armstrong niet afgelopen. Er loopt nog een zaak waarin hij en zijn ploeg verdacht worden van samenzwering tegen de sport. Er is nog het gerucht dat de renners die tegen hem getuigen zouden ook een korte schorsing zouden krijgen. En er zullen verder vast sponsoren en andere geldschieters zijn die hun miljoenen terug willen en daarover zullen procedureren.
Bovendien begon de hele affaire ooit met een onderzoek van de FBI. Want Armstrong reed ooit voor de US Postal-ploeg. En onderzocht is of deze ploeg met overheidsgeld van de postdiensten doping heeft gekocht.
Maar uiteindelijk is dat allemaal bijzaak. Sport is altijd slechts even belangrijk, op het moment dat de wedstrijd speelt. Zodra de uitslag vastligt, doet sport er al niet meer toe.
Armstrong acknowledged under oath that his body weight never got to 72, he was a little vague, but he said he was happy when he raced in the 74’s. Now if you admit you were probably 74 you were probably a lot heavier than that.
It all comes back to this mystery. It’s power to body weight that determines your performance, particularly in mountain stages. It’s all power to weight ratio. If people know how much you weigh, they can then extrapolate back from your times and your speed, and get a pretty good approximation of what your power output must be. And once you know the power output and the body weight, then you can get a pretty good guess at what the VO2’s were like. And when you start plugging some of those figures back in, you see that during some of his performances at the Tour, his VO2 must’ve been through the roof. Some people say it had to be in the 90’s. Now, that’s just not physiologically possible, when at other times they’re in the 70’s.
In addition to recounting US Postal’s sophisticated doping programme, with EPO syringes being handed out in little white lunch bags to select riders on the “A-team” – as well as his first injection at the hands of Dr. Pedro Celaya, (who was also charged by USADA), Hamilton goes on to detail about how easy the UCI’s tests were to beat.
“In fact, they weren’t drug tests. They were more like discipline tests, IQ tests. If you were careful and paid attention, you could dope and be 99 percent certain that you would not get caught.”
Because of my love for the sport, the contributions I feel I have made to it, and the amount the sport of cycling has given to me over the years, it is extremely difficult today to acknowledge that during a part of my career I used banned substances. Early in my professional career, it became clear to me that, given the widespread use of performance enhancing drugs by cyclists at the top of the profession, it was not possible to compete at the highest level without them. I deeply regret that choice and sincerely apologize to my family, teammates and fans.
USADA’s Reasoned Decision [pdf]
I could have come forward sooner. But would that have accomplished anything—other than to end my career? One rider coming forward and telling his story in the face of cycling’s code of silence would not have fixed a problem that was institutional.
Column 3: Lance Armstrong is een groot schrijver
Dit is een argument voor de smaakvolle wielerromanticus. Wielrennen is een sport van verhalen. De Tour werd slechts opgericht om de krant van kopij te voorzien. Schrijver Herman Chevrolet noemde het in zijn boek Het feest van list en bedrog (alleen die titel al) helemaal geen sport, maar een vorm van literatuur. Als dat zo is, is Lancegate een van de beste boeken ooit. Het was al een coming-of-age-roman, een tearjerkend ziekteverhaal, een heldenepos en een spionagestory. Nu is daar een nieuwe laag: de thriller. Lance Armstrong schreef waarschijnlijk het meest gelaagde boek uit de wereldliteratuur.
Frans Heinen, ‘Dé top tien meningen over Lance Armstrong’
| ik: | Mij verbaast niets meer. Toen ik leerde dat anabolicagebruik bij mannen vaak samengaat met vroegtijdige kaalheid, zag ik meteen verbanden die er misschien wel helemaal niet zijn. Maar nogal wat Nederlandse topschaatsers zijn veel te jong kaal geworden. Ids Postma. Rintje Ritsma. Carl Verheijen… |
| zij: | Dus het zit overal? |
| ik: | Overal waar mensen veel geld kunnen verdienen en roem oogsten zullen ze er alles aan doen om te winnen. En sommigen gaan daar heel ver in. Lance Armstrong was al eens bijna dood, dus is het niet heel raar dat hij daarna besloten heeft nog eens alles uit dat leven te halen. |
| zij: | Niets van aantrekken dus zeg je. Valsspelen is menselijk. |
| ik: | Maak je vooral geen helden. Geniet van prestaties, geniet van het verhaal, van de spanning en van de ontknoping, maar mijdt het leeg gezelschap van de mensen die presteerden. |
| zij: | Dat is een behoorlijk cynische kijk op zaken. |
| ik: | Wat jij cynisme noemt, is al een hele tijd realisme voor mij. |
| zij: | Maar kun jij dan nog zonder bijgedachten naar een wielerwedstrijd kijken op televisie? |
| ik: | Net als ik een boek kan lezen, en daarvan ook kan genieten, terwijl de schrijver zich in andere boeken ontpopt heeft als een gruwelijke antisemiet. |
| zij: | En alle dopingnieuws van deze week was helemaal geen nieuws. |
| ik: | O jawel. Het is heel bijzonder dat niet éen, maar meteen een heleboel renners de collectieve zwijgplicht doorbroken hebben, en tegen hun baas hebben durven getuigen. Ook is duidelijk dat Armstrong jaren beschermd werd door de internationale wielerbond, en dat de UCI daarmee heel veel vragen te beantwoorden heeft. Al waren ook die geruchten er altijd al. |
| zij: | Zijn verhaal was te mooi om daaraan af te gaan doen. |
| ik: | Het kankerslachtoffer dat die ziekte overwon, en sterker terugkeerde dan ooit. |
| zij: | Het sprookje. |
| ik: | Al heeft Armstrong dan weer die kanker waarschijnlijk zichzelf aangedaan. Doordat hij al groeihormonen en anabolica slikte vanaf 1990. En het veel vaker voorkomt dat er dan kanker ontstaat. |
| zij: | Is dat ooit te bewijzen? |
| ik: | Nee. Wat wel vreemd is aan het verhaal van die balkanker is dat Lance Armstrong nooit beter gepresteerd heeft dan in het jaar van de kanker. Wat helemaal niet kan. En dat hij toen ook al nooit betrapt is op dopinggebruik. Terwijl zijn testosteroncijfers totaal niet meer konden kloppen. Er zijn andere sporters geweest met balkanker die misschien wel nu alleen nog leven doordat ze betrapt werden op die vreemde testosteronpieken. |
| zij: | Maar neem jij bijvoorbeeld de sportjournalisten nog iets kwalijk? Die hebben toch al die tijd meegeholpen om sprookjes te maken. Mart Smeets doet nu nog mee aan de NS Publieksprijs voor het beste boek met iets over Lance dat wel een sprookjesboek moet zijn. |
| ik: | Smeets is een entertainer, en geen journalist. Maar zijn sportjournalisten onnozeler dan politiek journalisten die net doen of wat er gebeurt in Den Haag vreselijk belangrijk is? Die politiek beschrijven als een heel spannende strijd, in plaats van een zompig moeras waarover tegelijk grotendeels elders beslist wordt? |
| zij: | Maak je geen helden, zei je. |
| ik: | Denk na. En blijf nadenken. |
| zij: | Dat is moeilijk. |
| ik: | Dat is ook lang altijd niet vol te houden. |
| zij: | Wat is jouw grootste teleurstelling op dit gebied dan? De grootste desillusie? |
[…] Het USADA-rapport gaat niet in op deze periode — bekeken is Armstrong’s loopbaan pas na de kankertijd. Evenmin gaat de dopingautoriteit in op andere geruchten over verdere ‘bescherming van hogerhand’. Zo werd dit jaar nog een Federaal onderzoek van het ene moment op het andere stopgezet, zodat onbekend blijft of geld van de Amerikaanse post misbruikt werd door Armstrong’s team om doping te kopen.
En al dit maakt dat Armstrong’s levensverhaal inmiddels wel tot stof voor speculatie en daarmee fictie is geworden. Want het USADA-rapport biedt als tekst te weinig; hoewel getracht is een systeem in kaart te brengen.
Is Lance Armstrong tijdens zijn loopbaan telkens beschermd door mensen met grotere belangen? […]
Zelfs de grootste voetbalclub in de wereld heeft een relatief kleine omzet. In een beetje kiene buurtsupermarkt gaat al meer geld om, zo schreef Simon Kuper, toen hij eens wat cijfers over sport op een rij zette.
Zo bezien is het met wielrennen helemaal klein bier. Wat een sponsor daar in stopt, klinkt misschien als veel geld voor een privé-persoon, maar is dat zeker niet voor een multinationale onderneming.
Daarbij geldt ook nog dat de ploegen in de wielersport automatisch de de naam aannemen van hun sponsor — anders dan voetbalclubs. En dat wielerwedstrijden uren lang rechtstreeks op de TV worden uitgezonden.
Er is nauwelijks een goedkopere manier te vinden om gratis televisiereclame voor een bedrijf te krijgen dan door een succesvolle wielerploeg te steunen.
Punt wordt dan wel hoe zo’n team successen kan oogsten.
Het wielrennen is bijvoorbeeld een professionele sport; waarin wedstrijden weleens verkocht worden.
Het wielrennen is ook een nogal zware sport — omdat de belangrijkste wedstrijd drie weken en twee dagen duurt. Bovendien wint geen coureur in zijn eentje. Een wielerploeg functioneert pas als die als een team opereert.
Bij succesvolle teams zal de verzorging daarom optimaal zijn.
En in het wielrennen is het dan niet vreemd dat dopinggebruik daar dan bij hoort. Iedereen die daar na 1998 nog verbaasd over doet, is dom of hypocriet.
De grote vraag bij alle rumoer deze weken blijft wat mij betreft: waarom precies is dopinggebruik slecht? Als het tamelijk willekeurig is wat er aan stoffen verboden wordt? Als het om professionele en volwassen sportlieden gaat?
Het standaardargument is dan dat doping bij de profs betekent dat dan ook de jongeren al verboden stoffen gaan gebruiken om hogerop te komen. Wat natuurlijk niet moet. Maar dit gaat wat mij betreft niet op. Welke jongere kan tienduizenden euro’s per jaar uitgeven aan drugs?
Een zinnig argument is wel wat Greg LeMond onlangs aanvoerde. Dat sporters zo dom zijn, en zo gretig om goedkoop beter te worden dat ze alles willen gebruiken — zelfs medicijnen die nog niet eens gekeurd zijn voor gebruik.
Maar ik heb verder nog nooit iemand horen verklaren dat doping bestreden moet worden om mensen tegen zichzelf in bescherming te nemen. Altijd gaat het erom dat doping de sport oneerlijk maakt. Terwijl sport nu net per definitie oneerlijk is.
Bovendien rijden wielrenners ook altijd zo hard als kan een berg af. En dat vindt iedereen mooi. Terwijl dat pas echt spelen met levens is.
I, like many others, thought that the Festina debacle would really clean up cycling. It wouldn’t be too many years before the realists among us realized that things weren’t better, they were worse. I came to the conclusion that the UCI didn’t want clean cycling, they just wanted the appearance of clean cycling. Specifically, what the UCI needed to avoid was anything that embarrassed the sport. That meant no deaths of over-doped riders and no arrests of soigneurs ferrying portable pharmacies. Their anti-doping efforts were as vigorous as my father’s game of checkers was with me when I was a kid—he let me win a lot.
That realization—that the UCI only wanted the appearance of a clean sport—is something that I responded to in the most cynical way possible. To me, the logic was, if the UCI wasn’t really going to do the work to clean up cycling broadly, then a guy like Armstrong should find success.
Patrick Brady [Padraig], ‘The Cynic’
Zo’n lijst met allerlei stoffen erop werkt paradoxaal genoeg ook als een soort propaganda. Sporters, pseudodokters, dubieuze teamartsen en andersoortige charlatans denken vaak: ‘Ze hebben dat middel toch niet voor niets op die lijst gezet, dan zal het wel prestatiebevorderend werken’. Dat kan levensgevaarlijke toestanden in de hand werken. Ik heb ooit meegemaakt dat een sporter uit een Oostblokland vroeg of insuline op de verboden lijst stond. Dat was niet het geval, waarop die sporter liet weten het in dat geval te willen gebruiken. Daarop besloot het IOC om insuline te verbieden, hoewel het helemaal niet prestatiebevorderend werkt. Ik heb mij in een brief aan het IOC nadrukkelijk van dat besluit gedistantieerd. Insuline was geen probleem en nu werd het opeens wel een probleem. Dat geldt voor veel middelen.
‘5 vragen aan Harm Kuipers, oud-wereldkampioen schaatsen en dopingdeskundige’
Hamilton writes that EPO made the sport fairer, because it ‘granted the ability to suffer more; to push yourself farther and harder than you’d ever imagined, in both racing and training’. Races ‘weren’t rolls of the genetic dice, or who happened to be on form that day. They didn’t depend on who you were. They depended on what you did – how hard you worked, how attentive and professional you were in your preparation.’ One of the frustrations for a rider like Hamilton had been the moments when he was willing to take the pain, but his body packed up anyway: cyclists call this ‘bonking’, the point where the metabolism shuts down regardless of the rider’s will to keep going. Blood-doping meant that if you could take the pain, your body would keep up. Now success would simply go to the person who wanted it more.
No one in the history of the sport has wanted it more than Armstrong. […]
David Runciman, ‘Everybody gets popped’
Trial by media, weinig is zo vervelend. Nu zo langzamerhand duidelijk wordt dat ook die zo nette Rabobankploeg systematisch epo gebruikte, past slechts een schouderophalen. Hoeveel onthullingen er nog gaan volgen.
Als iedereen in alle ploegen zich zo goed als mogelijk verzorgde, is er geen sprake van bedrog in de wielersport, zo lijkt me. Dan legt slechts de buitenwereld een ethiek op aan een beroep waar de professie vanaf zijn eerste dagen al niet aan voldeed.
Een vraag lijkt me nu eerder waarom Rabobank uit winkelen moest bij een Oostenrijkse wonderdokter.
Had die bank dat niet beter kunnen organiseren?
Uit het onderzoek van de Belgische Senaat bleek indertijd dat nogal wat artsen en veeartsen daar in de doping waren gegaan. Dat leverde een stuk meer op dan illegaal toedienen van hormonen aan vee — zodat dit sneller groeide — en bovendien was er vrijwel geen kans om gepakt te worden door justitie.
Had de Rabobank, die vrijwel altijd de financier is van megastallen en andere vormen van industriële veehouderij, daarom niet wat meer met zijn contacten in die wereld kunnen doen?
Ploegleider Johan Bruyneel, die volgens USADA de kwade genius is achter het meest gesofisticeerde dopingprogramma ooit, was als actief renner op het laatst in dezelfde ploegen actief als Erik Breukink — de Erik Breukink die ploegleider werd bij Rabobank.
Eén van die ploegen was ONCE, van Manolo Saiz; die niet meer in de sport werkt vanwege zijn dopingverleden.
Maar niemand linkt Bruyneel ooit aan Breukink, of stelt dat beide dezelfde leerschool hebben doorlopen.
Het grootste schandaal lijkt me dus uiteindelijk dat een ploeg met zo veel geld achter zich als Rabobank zo weinig successen heeft weten te boeken.
Wie wat begint, hoort dat af te maken. Dus, omdat ik hier al tien jaar over het dopinggebruik van onder meer Lance Armstrong schrijf, moet ik nu ook aandacht geven aan zijn ‘alles onhullende’ interview met Oprah Winfrey. Waarin Armstrong bekende van alles gebruikt te hebben tijdens zijn zeven overwinningen in de Tour de France.
Dit interview is nu eenmaal het gesprek van de week.
Maar dat er zo’n bekentenis zou komen, was al bekend. Dus leek het me de moeite niet om de wekker te zetten en ’s nachts om drie uur naar de rechtstreekse TV-uitzending te kijken — van slechts het eerste deel dan ook nog.
Een vlugge blik op wat de commentatoren schreven die wel keken, bevestigde mijn gelijk. Oprah ontbeerde kennis over de materie. Oprah vroeg niet door waar dat wel had gemoeten. Oprah was al blij iemand aan het woord te laten die zich schaamde. En Armstrong ontweek vooral alles wat hem juridisch nog verder in de problemen kon brengen.
Zelfs die éenwoordige bevestiging telkens dat hij EPO en groeihormoon en steroïden had gebruikt, was berekenend. Voor overtredingen van acht jaar of langer geleden kan hij niet meer bestraft worden. Dus was het niet moeilijk om alles te bekennen van wat er voor 2005 gebeurde.
Maar vandaar dat hij ontkende in latere deelnames aan wielerwedstrijden gedopet te hebben. Terwijl zijn bloedwaarden uit bijvoorbeeld 2009 een heel ander verhaal vertellen.
Enfin. Vorig jaar al schreef de website ‘Het is Koers’ een portret van Armstrong voor de lopende reeks over vergeten renners.
Na zijn loopbaan verdween Lance Armstrong volledig in de anonimiteit. Verhalen dat hij onder een schuilnaam een ranch met koeien en paarden uit zou baten, zijn nooit bevestigd. Eerder genoemde Mart Smeets ging in 2016 nog een keer naar Austin, Texas. De documentaire “Zoektocht naar een oude vriend” won een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes. Vooral de scène waarin Smeets een bebaarde cowboy aanspreekt en vervolgens met oude bidons wordt bekogeld, staat in veler geheugen gegrift.
Was het maar zo ver.
Toen de koningin haar troonsafstand aankondigde, ging de meest gemaakte grap op Twitter — want god wat is men er leuk — over de oud-wielrenner Michael Boogerd.
Als er ooit een goed moment was geweest om publiek te bekennen dat hij jarenlang doping had gebruikt in de koers, dan die avond wel. Alle mediabelangstelling was immers heel ergens anders op gericht.
Maar Michael Boogerd wachtte met de onvermijdelijke bekentenis tot na zijn dopingboer de rekeningen voor de leveranties aan een krant had gegeven.
Dat was aan de late kant.
Al zal de timing voor hem misschien nog wel deugen. Na de publieke coming out van Lance Armstrong — die in dezelfde periode fietste als Boogerd — en van verschillende andere renners van het vroegere Rabo-team weet het grote publiek het wel. Onverschilligheid heeft inmiddels toegeslagen. Wielrennen staat gelijk aan doping. Maakt niet uit dat alle renners die nu hun gebruik bekennen al een tijd met de sport gestopt zijn.
Nu is een constante factor bij alle aandacht die ik aan doping besteed op mijn weblogs dat het onderwerp me eigenlijk ook niet zo heel erg boeit. Zelfs al lijkt door zo velen bewezen te zijn dat bloeddoping een zeer effectief middel is om prestaties te verbeteren.
De fysieke preparatie voor een race is nu eenmaal slechts zo’n klein deel van de wedstrijd. Hoe die ook plaatsvindt. De koers is slechts boeiend om de koers, en om hoe die verloopt. Eenmaal de winnaar bekend is, houdt alle belang op ook. Al de rest is gelul achteraf; wind en Engelse notting.
Hoogstens bewijst ‘Der Fall Michael Boogerd’ het zoveelste gebod, dat je je beter geen afgodsbeelden kunt oprichten. 1.
Helden worden gemaakt.
“Lance Armstrong was hit with a record-breaking $10m-dollar sanctions award by the arbitration panel hearing his dispute with Dallas-based SCA Promotions, Inc.
“According to the arbitrators’ written ruling, the sanctions award punishes Armstrong for engaging in ‘an unparalleled pageant of international perjury, fraud and conspiracy’. The $10m award, which must be paid directly to SCA Promotions, is believed to be the largest award of sanctions assessed against an individual in American judicial history.”
52) Why did Armstrong sometimes get preferential treatment from the UCI?
There are numerous examples that prove that Lance Armstrong benefited from a preferential status afforded by the UCI leadership. These favors were granted to him because he was considered the greatest cyclist and moreover the people’s hero as a cancer survivor. As one source summarizes, “… The primary concern was the commercial and international development of cycling and the arrival of Lance Armstrong was an extraordinary opportunity, a real success story, and the UCI closed its eyes to the rest.” Another source considered that within UCI, Lance Armstrong was considered “the illustration of the success of professional cycling and that if he fell, everyone would fall with him.”
Peloton Magazine: The CIRC Report Explained’
ziet ook mijn: Tour de Wrangs II uit 2005:
Maar er is nog een andere reden waarom hij nooit betrapt zal worden op doping.
Het werkelijk grote geld.
De mare Lance Armstrong is een te mooi marketingverhaal om te besmeuren. Van kankerpatiënt tot recordwinnaar van de zwaarste sportwedstrijd ter wereld: aan dat sprookje kan niets ooit afbreuk doen. Daarvoor zijn de investeerdersbelangen inmiddels veel te groot. Lance Armstrong heeft in zijn eentje die kolossale Amerikaanse markt voor wielrennen, fietsen en Frankrijk weten te interesseren.
De humorist en acteur Robin Williams [1951 — 2014] hield van fietsen, en verzamelde fietsen. Alleen ging hij dood, hij deed zichzelf tekort, en daarop verdween ook het leven uit die fietscollectie. Een deel van zijn verzameling wordt nu geveild.
Mede omdat de veilingopbrengst naar het goede doel gaat, zijn er geen opvallende koopjes onder de ruim tachtig kavels.
Het veilinghuis biedt niet meer informatie over de fietsen dan de strikt technische gegevens, zoals met welke onderdelen ze zijn opgebouwd, aangevuld met wat achtergronden over de maker.
Wat Williams van zo’n fiets had gevonden, staat er nooit bij. Laat staan waarom die tot de verzameling ging behoren.
En dus wordt de som van deze verzameling nooit groter dan de delen zijn; ook al omdat er geen lijn in de aard van de fietsen zit. Dit kocht iemand met genoeg geld, en voldoende opslagruimte, dus aan fietsen sinds het midden van de jaren negentig.
Schijnt Williams ook weleens een Trek gekregen te hebben van Lance Armstrong, toen die nog een Amerikaanse superheld was.
Zoals eigenlijk altijd bij andermans verzamelingen werd ik geen enkele keer hebberig bij het bekijken van de kavels. Terwijl sommige fietsen objectief gezien mij normaal toch hebberig hadden horen te maken. Had iemand éen zo’n bijzondere fiets gehad, bijvoorbeeld.
Deels komt dat dan nu omdat mijn voorkeur uitgaat naar de esthetiek van net wat oudere fietsen; zoals gemaakt werden eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Deels woog vreemd genoeg daarbij ook praktisch inzicht mee. Een fiets waarop nooit gereden wordt, is een dood ding. Maar rijden doet slijten. En dan is het puur onhandig om zeg een Dura Ace-cassette van rond de eeuwwisseling ooit nog eens te moeten vervangen. Die worden niet meer gemaakt. Dus om er mee te rijden zou je zo’n fiets eigenlijk al moeten voorzien van onderdelen die wel mogen slijten. Waarop zo’n fiets weliswaar meer eigen wordt, maar niet meer des Robin Williams’ is.
Dat Williams van fietsen hield, wist ik ergens nog wel, maar is altijd een los feitje gebleven, wat nooit een helder verhaal zou worden. Deze veiling maakt ook zo treurig omdat het echte verhaal nog altijd niet verteld is.
Een samenraapsel aan deels relatief dure spullen van een dode man staat er te koop.
Jan Ullrich zag ons en hij was al geklopt. Soms lachten we daarmee. Aan die overmoed zijn we ten onder gegaan, en door foute inschattingen, zoals de bekentenis van Lance bij Oprah. Blijft hij daar weg, dan is er geen sprake van die spijtoptantenzaak die Floyd Landis tegen hem heeft aangespannen namens de Amerikaanse staat, en die Landis bijna een miljoen dollar heeft opgebracht. Die show bij Oprah is in zijn aangezicht ontploft, dat weet Lance inmiddels ook.
Hans Vandeweghe, ‘Interview Johan Bruyneel in De Morgen’
Bliuw op ’e hichte fan eamelje.net, troch in abonnemint op ’e RSS feeds.
© 2001–2019 eamelje.net. Alle rjochten foarbehâlden. Lês fral ek boeklog
Design primarily based on work by 
