Bedenkingen bij een prachtprestatie | 8
Floyd Landis gaf volgens schattingen twee miljoen dollar uit aan juridische kosten, om zijn schorsing wegens dopinggebruik aan te vechten. Hij schreef een boek, Positively False, om zijn onschuld aan te tonen. En zo was er wel meer.
Alleen geloofde ik in 2006 al niet dat Landis eerlijk had gekoerst.
Vandaag lekte een e-mail uit waarin Floyd Landis opbiecht sinds 2002 stelselmatig doping te hebben gebruikt. Waarbij Lance Armstrong en ploegleider John Bruyneel zijn leermeesters waren geweest. 1
En nu geloof ik hem wel, ondanks al zijn eerdere hypocrisie. Raar hoe zoiets werkt.
Ik geloof hem zelfs in zijn wel heel boude beschuldiging dat Lance Armstrong in 2002 positief heeft getest op EPO-gebruik, maar vervolging kon afkopen bij de wielerbond UCI.
Er was nu eenmaal dat merkwaardige gegeven dat Armstrong die bond subsidieerde, in zijn anti-dopingprogramma.
Er is ook dat gegeven dat elke spijtoptant aangeeft dat officials heel lang dopinggebruik hebben gedoogd — tot iemand uit de gratie valt, of te zeer op eigen houtje gaat experimenteren. Alleen sukkels worden betrapt.
Nu maakt mij dit alles niet veel uit. Ik ben slechts een eenvoudige kijker naar wielerwedstrijden. En wat Lance Armstrong verder ook nog presteert in zijn leven — hij is net van zijn fiets gevallen in de Ronde van Californië, start hij nog wel in de Tour? — ik zal een hekel aan hem blijven houden, omdat hij het wielrennen zo verschrikkelijk saai maakte.
De koers kijken, is nu tenminste weer dankbaar kijken. Omdat bijna niets te voorspellen is, zonder Armstrong’s berekening en de dominantie van zijn geprepareerde helpers. Zelfs in de lulligste overgangsetappes van de Giro op het moment gebeurt er van alles.
- Overigens was het niet de bedoeling dat deze mail publiek zou worden. Landis wilde de Amerikaanse dopingautoriteiten slechts inlichten over de methoden die er waren om de controles te foppen. [↩]
[x]#7469 fan donderdag 20 mei 2010 @ 21:50:01
