Boogie

Boogie
week 10

Toen de koningin haar troonsafstand aankondigde, ging de meest gemaakte grap op Twitter — want god wat is men er leuk — over de oud-wielrenner Michael Boogerd.

Als er ooit een goed moment was geweest om publiek te bekennen dat hij jarenlang doping had gebruikt in de koers, dan die avond wel. Alle mediabelangstelling was immers heel ergens anders op gericht.

Maar Michael Boogerd wachtte met de onvermijdelijke bekentenis tot na zijn dopingboer de rekeningen voor de leveranties aan een krant had gegeven.

Dat was aan de late kant.

Al zal de timing voor hem misschien nog wel deugen. Na de publieke coming out van Lance Armstrong — die in dezelfde periode fietste als Boogerd — en van verschillende andere renners van het vroegere Rabo-team weet het grote publiek het wel. Onverschilligheid heeft inmiddels toegeslagen. Wielrennen staat gelijk aan doping. Maakt niet uit dat alle renners die nu hun gebruik bekennen al een tijd met de sport gestopt zijn.

Nu is een constante factor bij alle aandacht die ik aan doping besteed op mijn weblogs dat het onderwerp me eigenlijk ook niet zo heel erg boeit. Zelfs al lijkt door zo velen bewezen te zijn dat bloeddoping een zeer effectief middel is om prestaties te verbeteren.

De fysieke preparatie voor een race is nu eenmaal slechts zo’n klein deel van de wedstrijd. Hoe die ook plaatsvindt. De koers is slechts boeiend om de koers, en om hoe die verloopt. Eenmaal de winnaar bekend is, houdt alle belang op ook. Al de rest is gelul achteraf; wind en Engelse notting.

Hoogstens bewijst ‘Der Fall Michael Boogerd’ het zoveelste gebod, dat je je beter geen afgodsbeelden kunt oprichten. 1.

Helden worden gemaakt.