it is dochs oars, sûnt 2001

L-B-L

Wat maakt Luik-Bastenaken-Luik dan tot de mooiste klassieker, voor mij?

Allereerst is er het parcours; die lange lus door de Ardennen met zijn vele geniepige hellingen. Lang zijn ze nooit die beklimmingen, hoogstens een kilometer of vier. Maar geen meter daarvan gaat gelijkmatig omhoog. Bovendien zijn de afdalingen dan weer veel te kort om van de inspanningen te herstellen.

Daarnaast is er de geschiedenis; de wedstrijd wordt sinds 1892 verreden. Bovendien kunnen tegenwoordig ook wielertoeristen de tocht rijden op een dag. Dit jaar is dat op 23 juli. Als velen de laatste hellingen te voet zullen beklimmen, in plaats van op de fiets.

En, ik ken het parcours. Van iedere bocht weet ik wat er op volgt.

Tijdens de wedstrijd van vandaag speelde die parcourskennis ook mee bij de coureurs. Op 53 kilometer van de finish ontsnapten de hardrijders Voigt en Vinokoerov. Kort daarvoor was het peloton al behoorlijk geschift, en was van vele kopmannen duidelijk wat ze vandaag waard waren. Want, geen ploeg had alleen de controle.

De twee hardrijders op kop mochten ver uitlopen, tot meer dan een minuut. Omdat de renners achter hen wisten: op de hellingen kunnen we die achterstand misschien wel in éen keer tenietdoen.

Helaas bleven de achtervolgers daarom te lang wachten.

Uiteindelijk kwam Michael Boogerd nog als beste van hen terug, tot twaalf seconden achterstand, op de finish. Maar toen was het al te een tijd duidelijk dat de twee hardrijders vooraan onderling zouden beslissen wie won. Uiteindelijk was dat Vinokoerov.

Heel spannend was dat niet. Net als dat het hele klassieke seizoen wat tegenviel aan spanning.

L-B-L 2006

click image to play. 1.03 minutes

Wielrenner Michael Boogerd zal nooit de klassieker Luik-Bastenaken-Luik winnen, zo veel werd vandaag weer eens duidelijk.

Of eigenlijk wist ik het ook wel, maar Boogerd lijkt elk jaar even in een kansrijke positie te komen om toch te winnen. Dus gun je hem wel wat, al was het maar om zijn eeuwige harde werken. Vandaag ontsnapte hij een kleine dertig kilometer voor de finish met de Spanjaard Rodriguez, en had hij tot op de laatste helling een redelijke voorsprong op de achtervolgers.

En zelfs nadat hij achterhaald werd die paar kilometer voor het eind, finishte hij nog in de kopgroep. Dat geeft hem het volgende palmares in deze wielerwedstrijd:

1997. 52e
1998. 5e
1999. 2e
2000. 17e
2001. 5e
2002. 13e
2003. 3e
2004. 2e
2005. 3e
2006. 5e

Luik Bastenaken Luik is mijn favoriete wielerklassieker, ik heb daar eerder al eens over geschreven [twee keer zelfs]. Prettig aan deze wedstrijd is dat altijd tot op het laatst onzeker blijft wie winnen zal, en dat dit nooit een meefietser is.

Nu ja, de enige zekerheid is dus nu wel dat Boogerd niet wint.

Boogerd’s prestaties in Luik-Bastenaken-Luik

1997. 52e
1998. 5e
1999. 2e
2000. 17e
2001. 5e
2002. 13e
2003. 3e
2004. 2e
2005. 3e
2006. 5e
2007. 6e

Altijd een bruidsmeisje, nooit eens de bruid.

Overwegingen | 57 sport-editie

657. Luik-Bastenaken-Luik in 1980, dat moet de eerste wielerklassieker zijn waaraan ik bewuste herinneringen heb;
658. Tegelijk zou het me niet verbazen als er toen niet eens rechtstreekse beelden van zijn uitgezonden. Het was vreselijk koud, en het sneeuwde. Winterweer was het, als het toen ook al geen voorjaar was geweest. En Bernard Hinault won met een halve dag voorsprong;
659. Misschien heb ik aan die eerste, zo sterke herinneringen, lang een voorkeur gehouden voor eenzame winnaars;
661. Tot op de finish uit de greep van het jagende peloton;
662. Erg aan het beschrijven van sport is dat er meteen zo veel cliché’s in je woorden sluipen;
663. Tegenwoordig hecht ik meer aan onvoorspelbaarheid op het eind van de wedstrijd, dan aan die ene heroïsche winnaar voorop;
664. Onvoorspelbaarheid, maar liever geen pelotonspurt met zijn allen. Dat is te veel een loterij;
665. Toch liet de ontknoping van Luik-Bastenaken-Luik van dit jaar me betrekkelijk koud. Wie van de drie uit de kopgroep ook won, elk van hen had al eens vaker gewonnen. Het supertrio was me niet onvoorspelbaar genoeg;
666. Dat Thomas Dekker uit het niets toch nog zesde werd in de eindstand, dat was wel verrassend. Al waren de uitvluchten voorspelbaar waarom hij nooit in beeld was geweest, anders dan bungelend aan de staart;
667. Maar ik miste vandaag vooral Michael Boogerd, en dan vooral diens dolle aanvaldrift;
      
668. De makkelijkste manier om de Olympische Spelen te bereiken, is door hockey te spelen;
669. Een willekeurig bijeengeraapt team met speelsters uit de Nederlandse hoofdklasse en daar nog onder, uitkomend voor de Nederlandse Antillen, was er bijna in geslaagd zich te kwalificeren;
      
670. Hockey is trouwens een spel, net als voetbal, en zou ik dus niet onder sport mogen behandelen;
671. Het verschil tussen sport en spel is dat spellen een heel stel willekeurige regels hebben. Waarom duurt een wedstrijd zolang die duurt? Waarom staan er zo veel spelers in het veld als erin het veld staan?
672. Daardoor is het in spellen ook heel wat makkelijker om vals te spelen, dan in een sport;

673. Ik lees op het moment The Quotable Runner;
674. Twintig jaar te laat;
675. En wat me aan zo’n boek dan opvalt, is dat het over alles om het hardlopen heen gaat, maar niet over hoe het is om hard te lopen;
676. Heel eigenaardig;
677. Zoals ik over een ander boek al eens had moeten formuleren: dat maakt het een boek gevormd als een donut. Waar de kern zou moeten zitten, prijkt nu een gat;
678. Maar zijn er eigenlijk sportboeken die wel een kern hebben?
679. Behalve de boeken waarin een bergbeklimming rampzalig verloopt?

Vitaminepillen
week 51

Trial by media, weinig is zo vervelend. Nu zo langzamerhand duidelijk wordt dat ook die zo nette Rabobankploeg systematisch epo gebruikte, past slechts een schouderophalen. Hoeveel onthullingen er nog gaan volgen.

Als iedereen in alle ploegen zich zo goed als mogelijk verzorgde, is er geen sprake van bedrog in de wielersport, zo lijkt me. Dan legt slechts de buitenwereld een ethiek op aan een beroep waar de professie vanaf zijn eerste dagen al niet aan voldeed.

Een vraag lijkt me nu eerder waarom Rabobank uit winkelen moest bij een Oostenrijkse wonderdokter.

Had die bank dat niet beter kunnen organiseren?

Uit het onderzoek van de Belgische Senaat bleek indertijd dat nogal wat artsen en veeartsen daar in de doping waren gegaan. Dat leverde een stuk meer op dan illegaal toedienen van hormonen aan vee — zodat dit sneller groeide — en bovendien was er vrijwel geen kans om gepakt te worden door justitie.

Had de Rabobank, die vrijwel altijd de financier is van megastallen en andere vormen van industriële veehouderij, daarom niet wat meer met zijn contacten in die wereld kunnen doen?

Ploegleider Johan Bruyneel, die volgens USADA de kwade genius is achter het meest gesofisticeerde dopingprogramma ooit, was als actief renner op het laatst in dezelfde ploegen actief als Erik Breukink — de Erik Breukink die ploegleider werd bij Rabobank.

Eén van die ploegen was ONCE, van Manolo Saiz; die niet meer in de sport werkt vanwege zijn dopingverleden.

Maar niemand linkt Bruyneel ooit aan Breukink, of stelt dat beide dezelfde leerschool hebben doorlopen.

Het grootste schandaal lijkt me dus uiteindelijk dat een ploeg met zo veel geld achter zich als Rabobank zo weinig successen heeft weten te boeken.

lees verder »»

Citaat van de dag | 0121

De dominante cultuur bij Rabobank is die van de gebruikers. Die rijden nu eenmaal het hardst en staan het hoogst in de hiërarchie. Remmert Wielinga, van 2003 tot 2005 rijdend voor Rabobank, zegt:

“Michael Boogerd is een gruwelijke klootzak – met z’n vervelende gezicht op tv. Het was walgelijk hoe hij communiceerde in de Tour van 2003. Andere jongens waren volgzame honden.”

Thijs Zonneveld, ‘Teruglezen: het onthullende verhaal uit NRC over gebruik doping bij Rabo’

Boogie
week 10

Toen de koningin haar troonsafstand aankondigde, ging de meest gemaakte grap op Twitter — want god wat is men er leuk — over de oud-wielrenner Michael Boogerd.

Als er ooit een goed moment was geweest om publiek te bekennen dat hij jarenlang doping had gebruikt in de koers, dan die avond wel. Alle mediabelangstelling was immers heel ergens anders op gericht.

Maar Michael Boogerd wachtte met de onvermijdelijke bekentenis tot na zijn dopingboer de rekeningen voor de leveranties aan een krant had gegeven.

Dat was aan de late kant.

Al zal de timing voor hem misschien nog wel deugen. Na de publieke coming out van Lance Armstrong — die in dezelfde periode fietste als Boogerd — en van verschillende andere renners van het vroegere Rabo-team weet het grote publiek het wel. Onverschilligheid heeft inmiddels toegeslagen. Wielrennen staat gelijk aan doping. Maakt niet uit dat alle renners die nu hun gebruik bekennen al een tijd met de sport gestopt zijn.

Nu is een constante factor bij alle aandacht die ik aan doping besteed op mijn weblogs dat het onderwerp me eigenlijk ook niet zo heel erg boeit. Zelfs al lijkt door zo velen bewezen te zijn dat bloeddoping een zeer effectief middel is om prestaties te verbeteren.

De fysieke preparatie voor een race is nu eenmaal slechts zo’n klein deel van de wedstrijd. Hoe die ook plaatsvindt. De koers is slechts boeiend om de koers, en om hoe die verloopt. Eenmaal de winnaar bekend is, houdt alle belang op ook. Al de rest is gelul achteraf; wind en Engelse notting.

Hoogstens bewijst ‘Der Fall Michael Boogerd’ het zoveelste gebod, dat je je beter geen afgodsbeelden kunt oprichten. 1.

Helden worden gemaakt.
 

1. Het hangt van de religie af welk rangnummer dit gebod krijgt [↩]