Marathonloper

Het boek Marathonloper van Abdelkader Benali bracht herinneringen boven, aan hoe hardlopen voelde voor mij. Maar dat waren kalme herinneringen, waar geen emotie bij zat. Ook al omdat Benali niets over het hardlopen zelf schreef dat me verraste.

click image to play. 0.40 minutes

Die emotie was er wel, en zelfs ongekend heftig, toen een margarinemerk met spatjes een reclamespot begon uit te zenden eerder dit jaar.

Vele keren heb ik dat filmpje gezien voor me duidelijk werd wie de adverteerder was. Te ontroerd door de beelden. Want het zijn de beelden, laat daar geen misverstand over verstaan. Zeker niet die voice-over van Gijs Scholten van Aschat, met al zijn clichés over het hart.

Hier vlakbij mijn huis is ook zo’n weg, waar ik onder alle weersomstandigheden heb hardgelopen. Toegegeven, het hoogteverschil links en rechts van het asfalt is er minder extreem. En toch was het door dit filmpje, dat ik iets heel zeker voelde. Dat onnozele filmpje waarin een overdreven krachtig lopende jogger gefilmd wordt — eerst hoog van achteren, dan tot bijna uit kikkerperspectief.

Ik mis het om te kunnen hardlopen, nu mijn linkerknie daar te rot voor is geworden.

Al kan ik me ook weer niet heugen ooit met een capuchon over mijn hoofd hardgelopen te hebben. Dat belemmert de bewegingen te veel. Hardlopers met capuchons over hun hoofd doen de Rocky na uit de film, die zich extra warm kleedde om eens flink te zweten. Zo kwam die op gewicht voor een wedstrijd. Hardlopers met capuchons over hun hoofd zijn een beeld-cliché.

Ontroerd worden door een opeenstapeling van clichés. Dat is pijnlijker haast nog dan een rotte knie.