Voorbeeld

Voorbeeld
week 24

USADA, de Amerikaanse dopingautoriteit, verdenkt Lance Armstrong van een structureel gebruik van illegale hulpmiddelen [pdf]. En omdat oud-wielrenner Armstrong inmiddels weer een actief sporter is — hij doet aan triatlons, en weet die zelfs te winnen — wordt hij voorlopig geschorst.

Heel interessant is dit allemaal niet. Behalve dan dat Amerikaanse dopingautoriteiten nog net iets agressiever doen dan Europese. En deze dreigen nu Armstrong’s zeven overwinningen in de Tour de France af te pakken.

Grotendeels zijn hun beschuldigingen daarbij gebaseerd op bekende verhalen. Want oud-ploegmaats hebben vaker beschuldigend naar Armstrong gewezen. Al gebeurde dit telkens wel pas nadat hun eigen dopinggebruik bewezen was. Daardoor kunnen ze een groot belang hebben gehad om ook anderen erbij te lappen — dat zal in de strafmaat schelen.

Maar USADA zou ook een bewijs van dopinggebruik ontlenen aan recente bloedstalen — afgenomen tijdens de laatste jaren van Armstrong’s tijd als renner. En sinds Alberto Contador moest hangen voor een minieme vervuiling van zijn bloed met clenbuterol is ook bekend dat de dopingautoriteiten graag voorbeelden willen stellen. Dat werkt lekker afschrikwekkend in de strijd tegen verboden middelen. Is het idee.

Ondertussen weten we bovendien van vrijwel alle grote tegenstrevers van Armstrong in de Tour dat zij doping hebben gebruikt, of dopingdokters bezochten. Hem de zeges afpakken zou dus betekenen dat die wedstrijden helemaal geen winnaar meer hebben. Want vervangende winnaars aanwijzen, kan zo maar niet, zo lijkt mij tenminste. De pakkans bij dopinggebruik is klein. Lang niet iedereen wordt gecontroleerd bovendien.

Of anders: in de atletieksport is er met regelmaat voor gepleit om de lijsten met wereldrecords op te schonen. Vooral bij de vrouwen zijn sommige records onaantastbaar. Die werden gevestigd in de jaren tachtig en negentig; een tijd dat landen structureel dopingprogramma’s uitvoerden om de nationale eer, en de dopingautoriteiten in de VS nooit controleerden.

En voor het wegstrepen van records is inderdaad nog wel iets te zeggen — zelfs al ontkennen de sporters nu nog dat hun prestaties tot stand kwamen met middelen die hen mannelijker maakten. Records maken prestaties vergelijkbaar. Terwijl atletiekbanen overal hetzelfde formaat houden. Jaar in, jaar uit.

Bij het wielrennen geldt nu net dat de prestaties vrijwel onvergelijkbaar zijn. Tijdens het uren fietsen in de buitenlucht heeft alles invloed. De temperatuur. De wind. Of het droog blijft of niet. Het koersverloop. Het belang van de wedstrijd. En of iedereen op zijn fiets blijft zitten.

Bij al dit voorbehoud zij gezegd dat wel vergeleken wordt hoe snel de coureurs bij een helling opreden. Ook al omdat daarbij meteen opvalt dat de rijders daar tegenwoordig veel meer tijd nodig hebben dan bijvoorbeeld in de periode Pantani gebruikelijk was.

Maar iedereen reed harder dan de renners nu toen Pantani koerste. Zeker mijnheer Armstrong.

Dus zou het schrappen van Lance Armstrong als winnaar van de Tour de France — zo dit juridisch al mogelijk is — slechts betekenen dat een zondebok wordt aangewezen voor wat cultuur was indertijd. Want als eigenlijk iedereen achteraf van de uitslag moet worden gehaald, dan kun je die uitslagenlijst net zo goed laten zijn zoals die is.