Gestrand
week 50
De Britten hebben nog een wet, die uit de dertiende eeuw stamt, dat de kop van een gestrande walvis eigendom van de koning is. De staart wordt bezit van de koningin.
In Nederland zal alles wat de zee aanspoelt wel aan de Staat toevallen. En daarmee anoniem uit het zicht verdwijnen.
En dit is jammer. Want het had nog wel wat gehad als delen van die dode bultrug op een open kar naar paleis Noordeinde moesten worden gebracht. En dat Beatrix dan al die trappen daar af moest komen lopen, pretenderend hoe verrukt ze was over het gebaar.
Enfin, de monarchie hier is ook nooit meer dan een bedacht iets geweest; omdat de grote Europese landen meenden, op het Congres van Wenen begin negentiende eeuw, dat een zelfstandig land niet zonder koning kon.
De koningen elders hadden tenminste van God nog de macht gekregen om zieken te genezen. En hoewel Beatrix er altijd wel goed is om de ziekenhuizen af te lopen na een ramp, wordt er daarbij nooit eens iemand spontaan beter.
Het bezoek van de koningin is wel weer een mooi oud ritueel — want hoewel de meeste rituelen leeg zijn, stellen ze wel gerust.
Waar zulke tradities ontbreken, heerst al gauw chaos. En dan roeren de grootbekken zich, de zelfbenoemde deskundigen, en alle media die aandacht in de verkoop brengen.
Dan ineens krijgt een gestrande walvis een naam, wordt zijn lijden een onderwerp van discussie, en daarmee zelfs strijd. En ik weet niet wat vervelender is. Dat alle aandacht uitgaat naar zoiets triviaals, of dat deze processen inmiddels zo voorspelbaar zijn geworden; dat de nieuwe rituelen die ontstaan zo belachelijk uitpakken.
Want was er al een oproep voor een stille tocht voor de dode wallevis? Er was al een oproep voor een stille tocht met lampions.
[x]#10575 fan zondag 16 december 2012 @ 12:08:12
