Waan
week 44
Elf jaar bestaat dit weblog inmiddels. De twaalfde jaargang is al even bezig — sinds 1 januari zelfs als ik de bij tijdschriften gebruikelijke methode aanhoud. En voorlopig zal ik nog wel even doorgaan met dit gedoetje.
Alleen blijft de eeuwige vraag hoe.
Want ik kijk weleens terug in het archief. Benieuwd of ik indertijd hier iets geschreven heb omdat een reactie vereist was. Zoals bij de moord op Theo van Gogh — om maar éen voorbeeld te noemen dat vandaag toepasselijk zou zijn. Terwijl de hevige opwinding over de actualiteit me doorgaans verschrikkelijk tegenstaat. Omdat ik nooit een mening wil hebben; vanuit het besef nooit volledig geïnformeerd te zijn.
Dus is er een paradox. Ik vind het achteraf meestal jammer hier te weinig ooit actuele zaken behandeld te hebben. Terwijl alles in mijn intellectuele temperament het verafschuwt om bij de waan van de dag te moeten leven.
Daarom dien ik dus een midden te vinden. Door wel terloops op de opwinding van het moment in te gaan. Maar deze vervolgens meteen in een groter kader te plaatsen.
Welnu. In week 44 van 2012 kwam het tweede kabinet Rutte tot stand, bestaande uit een coalitie van VVD en PvdA. Nog voor dit kabinet beëdigd was, ontstond er soesa over de plannen in het regeerakkoord om de ziektekostenbelasting inkomensafhankelijk te maken. Mark Rutte’s VVD roerde zich daarbij flink. Vooral de bovenmodaal verdienende leden voelden zich door hun vrindjes genaaid. En de lijfkrant van de partij muntte zelfs de vondst ‘Marx Rutte’; o heilige verontwaardiging.
Nu is het betalen van een ziektekostenverzekering de laatste jaren steeds al een solidariteitsheffing geweest. Vandaar dat ik liever over de ziektekostenbelasting praat. De gezonde mensen betalen nu eenmaal de zorg voor de zieken en zwakken — ofwel de jongeren betalen de verzorging van de ouderen.
En relatief gezien betaalden tot nu toe de laagste inkomens een enorm deel van hun inkomen aan deze solidariteitsheffing mee. Dat hierin iets verbetert, lijkt me niet gek. En dat sommige mensen nu pas ontdekken dat het zorgstelsel ondertussen onbetaalbaar is geworden, lijkt me dom van hen.
Bovendien is er sprake van enige historische rechtvaardigheid.
Tot 2006 was er een goed werkend zorgverzekeringssysteem. Daarin moest van VVD en CDA zo nodig marktwerking worden geïntroduceerd. Maar, o wonder, die kwam niet. Want marktwerking komt er nooit in een kartel — en wat anders dan een kartel is het, die zorg met al zijn prijsafspraken.
Verder, 50% tot 60% van de zorg die een ziekenhuis biedt, is discutabel.
Dus interesseert de publieke verontwaardiging onder VVD-leden en -stemmers over de mogelijke stijging van de zorgbelasting me werkelijk geen moment.
Wel heb ik natuurlijk gekeken wat de kabinetsplannen betekenen voor mijn positie. Waarbij meteen opviel dat ook het kabinet Rutte ii anno 2012 nog altijd slechts loonslaven kent — daarmee de werkelijk negeert dat er inmiddels bijna een miljoen ZZP-ers zijn in Nederland. De visie van de politiek is daarmee werkelijk geen tel serieus te nemen.
Dus kost het kabinetsbeleid mij geld. Maar dat is niet nieuw. Politiek creëert nu eenmaal zijn eigen werkelijkheid, waarin de media vervolgens extra verwarring komen saaien. Al deze mechanismen zijn zo voorspelbaar dat dit cynisch maakt.
[x]#10439 fan vrijdag 2 november 2012 @ 11:18:43
