Stadse fratsen

Stadse fratsen
Te fietsen | week 46

Filmpjes genoeg online waarin er iemand de dood tegemoet gaat. Een liefhebber van dat genre ben ik alleen niet. Nooit geweest trouwens ook.

Waarmee wel een vraag werd waarom ik meermaals gefascineerd heb gekeken naar de fietsrit van een man — type arrogant jong klootzakje — dwars door Manhattan heen. Want weliswaar haalt hij het einde ongeschonden. Ondertussen ging het toch een paar keer net niet mis.

Hij rijdt dan ook ongeacht de verkeerssituatie bijvoorbeeld gewoon een kruising op. En dat zijn fiets geen remmen heeft, lijkt me daarvoor het excuus niet echt.

Natuurlijk, hij rijdt door een mij onbekend landschap. Als fietser. Een stedelijke omgeving mij volkomen vreemd, van een brede straat die een canyon vormt tussen eindeloze hoeveelheden enorm hoge gebouwen. Een straat zonder enige infrastructuur voor fietsen bovendien. Daar waar auto, bussen, en een enkele truck de dienst uitmaken, en waar hij zich dan tussendoor slingert als dat moet.

Komt mijn fascinatie misschien door het luttele gegeven dat hij zich zo volstrekt anders gedraagt dan ik in dezelfde omstandigheden zou doen? Zo volstrekt zonder angst? Is er misschien zelfs bewondering voor alle berekende roekeloosheid tijdens zijn tocht?

Overigens verdient de cameraman achter hem dan veel grotere complimenten — want die deed niet zelden precies dezelfde stunts, en wist zijn voorganger daarbij ook nog goed in beeld te houden.

Dezelfde dag dat ik de fietstocht door New York voor het eerst bekeek zond de publieke omroep een documentaire uit van een gelauwerde filmer die er mee zit dat de fietspaden in Amsterdam zo druk worden. Die film verveelde me.