Homo Deus | Part I
Yuval Noah Harari
Waarschijnlijk komt mijn moeite met Homo Deus voort uit de simpele weerzin dat er in de eerste hoofdstukken zo weinig staat waarover ik nog nooit heb nagedacht. Teleurstelling kon ontstaan vanuit de eeuwige wens van de lezer om verrast te worden, en dan niets te krijgen.
Schrijver, vertel me in hemelsnaam nu eens iets dat ik niet al wist.
En tuurlijk, in Homo Sapiens stond ook betrekkelijk weinig nieuws. Ik las zelfs al eens eerder een wereldgeschiedenis in éen band — die van vader en zoon McNeill. Maar originaliteit aan inhoud is niet eens per se altijd gewenst, met de vormgeving is ook nog van alles te doen. Zie het hele door mij zo geliefde oeuvre van bijvoorbeeld de geneticus Steve Jones.
Harari’s eerdere boek ging leven door zijn manier van vertellen; omdat Homo Sapiens zo prettig oneerbiedig is. De hoofdstukken 2 en 3 in Homo Deus daarentegen brachten allereerst cultuurkritiek die ik ook al honderden anderen zo zag geven.
Of was u bijvoorbeeld nog niet opgevallen dat de mensheid merkwaardig omgaat met dieren? Alle soorten die niet kunnen worden geconsumeerd, of voor de lol neergeschoten, verminderen al decennia drastisch in aantal. Terwijl er aan biomassa wel een miljoenmiljard beesten bij zijn gekomen, ons vee en alle eetbare gevogelte, dat dan gauw eens onder schrikbarende omstandigheden gehouden worden in de intensieve agro-industrie.
in hoofdstuk 3 gaat Harari bijvoorbeeld aan de hand van Frans de Waal uitleggen hoe het zit met eigenschappen die wij al gauw typisch menselijk achten, en die dat toch helemaal niet hoeven te zijn. Alleen las ik De Waal’s onderzoek naar apengedrag zelf ook al; daar is andermans interpretatie verder niet bij nodig.
[ lees al mijn gedachten over Homo Deus van Harari hier ]
[x]#13461 fan maandag 20 november 2017 @ 10:40:34
