December
Te fietsen | week 50
De straat voor mijn huis is een rustige straat. Helemaal sinds een zorgorganisatie het experiment opgaf om geestelijk gehandicapten tussen de mensen te laten wonen, hen weer naar een eigen reservaat verhuisde, en er niet de hele dag meer taxibusjes aan en af rijden.
Naast woongenot biedt zo’n rustige straat ook een wat wrang voordeel. Ik hoef in de wintermaanden maar naar buiten te kijken om te weten hoe goed of slecht de wegen er in de rest van de regio bij liggen. In mijn straat is het bijna altijd erger dan waar ook. Sneeuwtroep blijft nergens anders langer plakken. Er is geen verkeer om de boel tot brei te rijden. En omdat de straat precies oost-west loopt, nemen de huizen aan de zuidkant ’s winters bijna de hele dag de zon weg.
Als die er zou zijn.
Vanochtend hoefde ik niet eens naar buiten te kijken om te weten dat het glad was. De schaarse auto die voorbij kwam, knarste door ijsresten langs.
Toen daarop de wereld binnenkwam via mijn internetverbinding verbaasde het niet dat er overal in de buurt auto’s van de weg waren gegleden. Naarste nieuws: dat van de vrouw die zelf nog 112 gebeld had, terwijl haar auto langzaam in een kanaal verdween; waarop plots de verbinding werd verbroken.
Maar het is dus niet alleen het weer, dat me bovenmatig is gaan interesseren sinds ik weer fiets. Ook interesseert me ineens nogal waar er verkeersongelukken zijn, en waarom die dan gebeurden.
Valt nieuws over weer & verkeer dus ook weleens op een pijnlijke wijze samen.
[x]#13553 fan zondag 17 december 2017 @ 15:43:59
