Zorgplicht

Zorgplicht
week 8

Niets zou me mogen verbazen over het cynisme van de media. En toch gebeurt er altijd weer wat dat nog merkwaardiger is dan ik het had kunnen bedenken.

Zo dacht de firma Eyeworks dat het een goed idee was om permanente camera’s op te hangen op de afdeling spoedeisende hulp van het VU medisch centrum [VUMC]. Enkele medewerkers hielden vervolgens bij wat er aan interessante plaatjes binnen kwam, en hup een nieuwe televisieserie was geboren. Dat hiervoor de privacy van duizenden mensen was geschonden, of de vertrouwelijkheid van de arts-patiënt relatie, ach.

Dit gegeven haalde pas het nieuws toen bleek dat niet iedereen die in zijn ellende gefilmd werd om toestemming was gevraagd.

Alsof mensen die geen ervaring met de media hebben beseffen welke impact kan volgen op een krabbel onder een vrijwaringsbrief.

Nu ja, van mediaproducenten verwachten dat ze mensen tegen zichzelf in bescherming nemen, is al jaren te veel gevraagd. Heel veel televisie is inmiddels afzeik-TV; een freakshow waarvoor het publiek gewoon thuis kan blijven; de kermis trekt vanzelf langs.

Alleen is er dan nog dat ziekenhuis, en de leiding daarvan die toestemming gaf om patiënten ongemerkt te filmen in hun misère. Alles onder het mom: dat is goede PR.

Nu lopen er telkens ook schrijvers rond op afdelingen van het VUMC, en deze schrijven daarop een boek over wat ze daar zagen. Bert Keizer deed dit ooit, en die was vervolgens zo kies om zijn beschrijvingen in de vorm van een roman uit te brengen. Alles met als doel om de echte patiënten niet herkenbaar te maken.

Dus kan het wel dat iemand van buiten iets doet of maakt dat vervolgens heel goed verduidelijkt over hoe medici functioneren, en op welke problemen zij stuiten in hun dagelijkse praktijk.

Maar dat paar schrijvers volstond de VU blijkbaar niet. Wie leest er nog boeken tenslotte.

En daarop bleken de VU-bestuurders donderdag nog verbaasd ook dat hun beslissing kritiek opriep. Om een dag later ineens hun medewerking aan het programma in te trekken. Ironisch genoeg mede omdat zij aan den lijve voelden hoe het was om door een stomme fout ineens uitgebreid op televisie te komen; en daar de gevolgen van te moeten dragen.