IPWR 2
Te fietsen | week 13

En toen, op de dag dat de eerste fietser zou finishen in Sydney, bij het Operahuis, na een non-stop wedstrijd van bijna 5.500 kilometer, begonnen op 18 maart, werd het hele evenement geschrapt. De eerste Indian Pacific Wheel Race was met éen klap voorbij.

Mike Hall, op dat moment tweede liggend, kwam om in het verkeer, op een drukke weg onder Canberra.

Mike Hall die zo veel lange-afstandraces had gewonnen. Die de Transcontinental organiseerde in Europa, en daardoor nooit tegen de rijder had gefietst die de Transcontinental altijd won als hij deelnam. Die andere wereldjeberoemde fietser. Kristof Allegeaert.

En de strijd Allegaert tegen Hall de afgelopen dagen was éen van de boeiendste sportgevechten ooit meegemaakt. Omdat alle informatie met een omweg tot me kwam. De verbeelding moest het werk doen.

Allegaert lag weliswaar de hele tijd voor. Alleen reed Mike Hall nooit op een onoverbrugbare achterstand.

Woensdag nam hij zelfs even de kop over. Ook al omdat Allegaert, naar verluid, uren op een berghelling had liggen slapen; in een tentdoek gerold.

Mike Hall klaagde wel, toen hij weer ingehaald was, en vrij snel op grote achterstand kwam te staan, dat hij zo slecht zag in het donker. Dat kon de vermoeidheid zijn geweest.

Toen ik gisteravond slapen ging, was dat met de gedachte dat Allegaert wel gefinisht zou zijn bij het opstaan. Over Mike Hall werden toen al de eerste bezorgde berichten gepost op de fora en online media. Zijn satelliettracker stond toen al erg lang stil op dezelfde plek; die bovendien geen plaats was om te verkeren.

En toen bleek helaas dus weer eens dat zo’n wedstrijd allemaal mooi en wel is. Maar dat het daarbij ook weleens mis kan gaan, omdat het normale verkeer er niet voor wordt stil gelegd. Aanrijdingen waren er wel eerder tijdens evenementen als deze. Toen viel de schade doorgaans nog mee. Toen hoefde de vraag niet gesteld te worden: wat als?


[x]#13038 fan vrijdag 31 maart 2017 @ 10:23:01