Samen
Te fietsen | week 09
In een boeklogje over een bloemlezinkje uit het werk van Renate Rubinstein schreef ik dat me de eenzaamheid zo opviel die het opgenomen materiaal uitwasemde. Steeds was er een vrouw alleen aan het woord, die alles wat op haar af kwam zelf maar had op te lossen.
Nu kwam deze observatie toevallig goed overeen met wat ik wist over Renate Rubinstein, die de laatste decennia van haar leven alleen woonde.
Tegelijk kan zo’n opmerking absoluut niet. Omdat schrijven allereerst reduceren is; uit elke tekst wordt weggelaten wat er niet toe doet. Als het goed is. En familieomstandigdheden doen er zelden toe voor het eigenlijke verhaal.
Want ik besefte door zo over Rubinstein te schrijven ineens heel goed dat precies hetzelfde over de reeksjes Te fietsen is te zeggen, om over boeklog nog te zwijgen. Ik heb het hierin namelijk nooit over de keren dat ik mét iemand fiets. Terwijl dat nu toch steeds vaker gebeurt.
Hoogstens heb ik het hier in negatieve zin gehad over fietsen met anderen — door de niet heel gelukkige herinneringen aan mijn eerdere fietsleven, toen ik weleens deel uitmaakte van een pelotonnetje vol testosteron, dat elkaar veel te veel opjutte.
Heel veel valt er ook niet te zeggen over het fietsen in iemands gezelschap. Domweg omdat het fietsen dan anders beleefd wordt. Ik ben dan geen bewegend onderdeel van het landschap. Want ik ben dan allereerst gezelschap. Op een fiets. De aandacht is voortdurend op die ander gericht. Alleen al om elkaar niet per ongeluk omver te rijden.
Moest ik wel toegeven dat het goed is om zo af en toe met iemand te rijden die wel nog grote doelen nastreeft, en daartoe dan domweg kilometers wil maken. Zeker als het lichaam redelijk getraind is, en je geleerd hebt om op tijd te eten en drinken, dan vergt meerdere uren aan fietsen enkel nog een geestelijke inspanning. En die is in deze koude maanden makkelijker op te brengen als een ander ook rijden wil.
[x]#13015 fan zondag 19 maart 2017 @ 18:06:06
