#TCRNo6
Te fietsen | week 32

Op de avond dat de Tour de France finishte, begon iets noordelijker een andere en aanzienlijk interessantere fietsrace. De zesde Transcontinental Race (TCR) ging van start in Geraardsbergen. Dat is een onafgebroken tijdrit van rond de 3.500 kilometer, al kunnen dat er nog best een paar honderd meer zijn, of minder, omdat de deelnemers zelf hun parcours moeten uitstippelen tussen het beginpunt en de finish in Griekenland.

Moesten er onderweg wel nog vier controlepunten worden gepasseerd.

Ander fundamenteel verschil met de Tour de France is dat de deelnemers aan de TCR alles zelf hebben te doen. Rijden, rusten, eten, en slapen. Zelfs elkaar uit de wind houden bij het fietsen mag niet. Laat staan begeleiding inhuren, of spullen vooruit sturen.

Het is de puurheid kortom van dit evenement, plus dat satelliettrekking en de sociale media het mogelijk maken mee te leven thuis, dat de TCR ieder jaar weer boeiender maakt voor mij dan zoiets voorgekookts als de Ronde van Frankrijk.1.

Het is ook een race die elke keer weer de gedachte oproept hoe het zou zijn om zelf mee te doen. Waarop vervolgens een ritje van honderd kilometer of meer in de hitte al deze lust meteen relativeert; en dan zijn er nog niet eens bergen in de buurt om te overwinnen. De TCR voert wel door de heetste streken van Europa, in de heetste tijd van het jaar. Met roedels aan zwerfhonden aan het einde en andere ellende van dien.

Dit jaar ligt het vierde controlepunt in éen van de meest getroffen gebieden van de Joegoslavische burgeroorlog.

Dromen staat alleen vrij. En blijkbaar is het elk jaar ook weer leuk om me te bedenken hoe de fiets eruit zou zien die ook zou gebruiken bij deelname. Wat er dan mee moest. En zelfs wat mijn slaapstrategie zou zijn.

  1. Iedereen vond de editie van 2018 geweldig. Ik zag een tergend saai evenement waarin de klassementsleider geen moment in gevaar kwam, of werd gebracht, omdat zijn veel te sterke team alle tegenstand dooddeed [↩]

[x]#14392 fan maandag 6 augustus 2018 @ 11:49:03