December | een jaar op de fiets
Te fietsen | week 52
De laatste maand van het jaar 2018 was somber, met amper veertig uur zon totaal. Niet dat het gemiddelde zoveel hoger ligt trouwens, met 49 uur. Maar zelfs al was er vijftig uur zon geweest, of zestig, dan nog had mijn conclusie niet anders geluid. Ik heb meer daglicht nodig dan die ruim 7½ uur van deze maand om mijn activiteiten in kwijt te kunnen. Telkens in het donker buiten moeten zijn, doet geen wonderen voor mijn gemoed.
Vroeg ik me af of hier een leeftijdseffect meespeelt, dat het hoornvlies metterjaren vergeeld en minder makkelijk licht doorlaat, en alles somberder is dan het eerder ooit wezen zou.
Enfin, enkel nu nog even die twee echte wintermaanden verduren en dan wordt het misschien wel weer eens leuk.
2018 was in geen enkel opzicht een bijzonder fietsjaar. Er werd hoogstens een mogelijk nieuwe bestemming voor dagtochtjes gesignaleerd. De inspanning daar dan ook nog naar toe te rijden was er alleen al te veel aan.
Wat ik heb aan fietsen, is geperfectioneerd naar mijn eisen. Heel veel nieuwe ontdekkingen zijn op dat gebied niet meer te maken. Of hoogstens dat de efficiëntiewinst van een triatlonstuurtje nog niet heeft opgewogen tegen het nadeel dat zo’n stuurtje me een net wat andere zit opdringt; waar ik dan op zijn minst stijve schouders aan over houdt.
2019 is voor een aantal fietsen uit mijn stal een kroonjaar. De frames daarvan werden gemaakt in 1979. En alle lijken makkelijk nog wel veertig jaar mee te kunnen gaan, als de slijtende onderdelen tenminste zo af en toe vervangen worden.
Benieuwd of ik dan nog fiets.
[x]#14836 fan maandag 31 december 2018 @ 23:23:23
