Das Glasperlenspiel | 407 – 485
Hermann Hesse
Josef Knecht gaat dood in het laatste hoofdstuk van de roman — zoals ook vanzelf spreekt in een boek dat is opgezet als een soort heiligenleven.
Hij werd geboren, leefde, en ging dood.
Wel is dat einde treurig, omdat de hoofdpersoon deed wat niemand voor hem ooit had gedurfd. Hij verliet de orde, en Kastalien, om het echte leven daarbuiten te beproeven. Om daarop vrijwel prompt in een koud bergmeer te verdrinken. Zijn eigen krachten overschattend.
En met enkel nog een reeks bijlagen om door te worstelen, is de voornaamste vraag geworden wat me ooit toch zo aantrok in het werk van Hesse dat alles moest worden gelezen, en waarom dat inmiddels niet meer lukt.
Als ik me goed herinner, troffen zijn sprookjes me als eerste. Waarop het niet vreemd was dat ook de romans eenzelfde sfeer leken te hebben; want die spelen zich allemaal af in een schijnbaar tijdloos land, dat herkenbaar lijkt en dit toch niet is. Alwaar ietwat kunstmatig pratende archetypen zich bewegen door een amper gevulde leegte.
Hesse’s werelden voelen aan als heel dun bevolkt, omdat het allereerst aan de schrijver was om alles nog eens in te vullen, en hij daarin geen volledigheid nastreefde.
De kunstmatigheid in die aanpak had ooit dus wat, en inmiddels niet meer, zoveel is nu wel duidelijk.
[ lees mijn aantekeningen over Das Glasperlenspiel hier ]
[x]#14098 fan donderdag 17 mei 2018 @ 11:04:51
