Das Glasperlenspiel | 312 – 407
Hermann Hesse
Eén hoofdstuk telt de eigenlijke roman nog na het leescorvee van de afgelopen week. De daaropvolgende honderdvijftig pagina’s bestaan uit bijlagen, zoals gedichten.
En toch lukte het me niet om ook even dat laatste hoofdstuk erbij te nemen, en dit slepende leeskarwei daarmee voor het belangrijkste deel af te ronden.
Want nog altijd gebeurde er niets in het boek. En als er al iets plaatsvond is dat bijvoorbeeld een gesprek dat dan tientallen pagina’s aanzeurde; zoals in dit geval met die opstandige medestudent van vroeger, die inmiddels ook ouder is geworden en minder uitgesproken.
In het laatste hoofdstuk dat ik deze week las, het een-na-laatste van het boek dus — ‘Das Rundschreiben’ — maakt Josef Knecht een soort testament op van het land waarin hij altijd woonde, en werkte. Dan pas staan er zinnen in de roman die het iets begrijpelijker maken dat Hesse dit boek op deze manier vorm heeft willen geven. Er was een contrast nodig.
Knecht merkt dan onder meer op dat het niet vanzelf spreekt dat de vrijplaats voor hoogstaand geestelijk leven die Kastalien heet, zal blijven bestaan.
Zoals Kastalien nu is, zo was het immers zeker niet altijd.
En in deze tijden van herlevend populisme, zo dat al niet naar fascisme neigt — of zelfs is, zoals in het Verenigd Koninkrijk en de VS — klinkt Hesse’s waarschuwing toch wat abstract, en daarmee mat.
Enfin, nog twee weken met dit. Zeg nooit dat ik niet de tijd zou nemen om er over na te denken.
[ lees mijn aantekeningen over Das Glasperlenspiel hier ]
[x]#14077 fan donderdag 10 mei 2018 @ 11:58:16
