Zomertijd
Te fietsen | week 11
Dat ene uurtje daglicht extra aan het einde van de dag, als het ondertussen lente is geworden… Misschien begint het fietsjaar voor mij pas echt als de klokken naar zomertijd zijn gegaan. Want dan kan ik er na het eten nog even rustig op uit.
Bij goed weer tenminste. Die luttele zeven maanden van het jaar. Fietsen moet geen werk gaan worden.
En altijd na zessen pas. Omdat ik dan de ruimte buiten tenminste niet hoef te delen met al het onbeschaafde volk met hun rothaast om thuis te komen, dat juist op smalle weggetjes veel te hard rijdt in hun vervuilende spamblikken.
Zeker als ik dan spontaan anderhalf uur, of twee, weg ben geweest, is het heel prettig thuiskomen. Er hoeft dan namelijk verder niets meer op zo’n dag. Ontspanning is ingetreden, en daar ging het om. Misschien. Kan ik best nog een boek lezen, of wat, e-mails schrijven desnoods. Alleen is er geen plicht om dat te gaan doen.
’s Winters kan zo’n avondrondje natuurlijk net zo goed. Op de dagen dat het wel prettig is om buiten te zijn. Alleen ben je in dat jaargetijde verplicht om lampen op je fiets te hebben, en spatborden vaak ook. En bovendien is winterfietsen een zo veel meer naar binnen gerichte daad als lentefietsen of zomerfietsen; omdat de wereld zo goed mogelijk buiten wordt gesloten dan.
In de winter is het zo veel moeilijker om tot onthechting te komen onderweg. De inspanning, zowel fysiek als geestelijk, weegt dan al gauw te zwaar door.
[x]#13033 fan dinsdag 28 maart 2017 @ 11:00:00
