Te fietsen | week 09
stadsfietsen
Een korte film verschijnt online, over de fietscultuur in Indianapolis. En ik zie vervolgens hoe jonge mannen op heel simpele fietsjes telkens levensgevaarlijke manoeuvres maken op het brede asfalt van de stad.
Toegegeven, de beelden zijn fraai. Maar ze doen éen ding toch niet. Ik krijg er geen enkele lust door om zelf te gaan fietsen. Laat staan om die jongens te imiteren.
Zo te zien rijden ze allemaal fixies; een model fiets dat in het oud-Hollands toch gewoon simpel doortrapper heet; hoe zeer trendsetters ook hun best doen om dat woord te negeren.
En hoewel het zeker iets heeft om een fiets terug te brengen tot zijn absolute minimum, vind ik het toch wel handig dat de rem ooit is uitgevonden. Zelfs al rem ook ik dan doorgaans zelden.
Net zo is het freewheel een zegen voor de knieën, hebben lampen een groot nut bij avond, en is regen veel minder nat met spatborden gemonteerd.
Toch telt nog niet eens het zwaarst dat ik liever liever wat meer onderdelen op mijn fiets monteer. De film benadrukt vooral dat fietsen in de stad me niet boeit. Simpelweg omdat in steden de straat altijd met anderen gedeeld moet worden. En het een behoorlijke alertheid vergt om telkens te anticiperen op de manoeuvres van al die anderen.
Bij het fietsen wil ik al die opwinding juist niet. Enkel het ritme van de beweging telt. En het benul bezig te zijn zonder nadrukkelijk bezig te zijn. Er is een goede reden dat ik liever niet fiets als de scholen ingaan ’s ochtends vroeg, of als het volk massaal werk en kantoor verlaat na vijfen.
Het kan me gauw te druk worden.
[x]#10831 fan zaterdag 2 maart 2013 @ 12:35:35
