Liefhebber
week 29
Was het professionele wielrennen leuker toen iedereen nog flink doping gebruikte? Toen ging nog weleens iemand heroïsch in zijn eentje voorop over de bergen, op jacht naar succes.
Of speelt hierbij gewoon de algemene wet dat slecht onthouden wordt hoe het vroeger werkelijk was… In de jaren dat Miguel Indurain altijd won, of anders Lance Armstrong wel, klaagde ik toch ook vooral saaie koersen te hebben gezien.
De Ronde van Frankrijk leverde in 2012 voor het eerst een Britse winnaar op. Terwijl toch heel lang gold dat Britten evenveel met wielrennen hadden als de Belgen met cricket.
Bovendien was de tweede man in de einduitslag ook al een Brit, uit hetzelfde team als de winnaar. En won dat team zes van de twintig etappes. Omdat de duivel hopen schijt.
Bewonderenswaardig was daarmee de controle van dit wielerteam. Saai vervolgens de strijd om het algemeen klassement. De winnaar won door zijn overmacht in de tijdritten. Bergop klampte hij slechts aan. Maar meer was ook niet van hem gevraagd.
En elke winnaar is zo goed als zijn tegenstand toelaat.
Ik merkte dit jaar nog weer minder naar de Tour te hebben gekeken dan voorheen. Weliswaar stond de televisie wel aan als ik thuis was. Maar die TV gaf zelden geluid. En waar altijd wet was dat vijftig kilometer aan koers het zo gewenste inlevingsvermogen opriep, kon het nu wel toe met twintig. En dan nog was meestal slechts de laatste kilometer echt spannend.
Andere jaren ook had ik altijd een kater op de eerste maandag na een grote wielerronde. Dan waren mijn middagen plots nogal leeg. Maar anno 2012 verandert er niets aan mijn ritme. Waarom dit is, ik moest het mezelf maar niet afvragen.
[x]#10236 fan maandag 23 juli 2012 @ 11:05:46
