Doktor Faustus | bladzijden 205 t/m 335
Thomas Mann
Tijdens de derde leesweek, op weg naar de helft van dit boek, passeerde ineens het ene rijke hoofdstuk na het andere. Alle thema’s die in Doktor Faustus aan de orde komen, volgens de samenvattingen, elders, werden zo maar aan me gepresenteerd.
Dus wat mij betreft mist niemand iets die de eerste tweehonderd pagina’s van deze roman overslaat.
Hoofdpersoon Adrian Leverkuhn ontdekt het seksuele genot, maakt niet dat uit dat hij daarbij een venerische ziekte oploopt. De naam van het object van zijn begeerte zal desondanks als motief terugkomen in veel van de stukken die hij daarna componeert. H e a e es. Heteara esmeralda.
Leverkuhn vindt dan de dodecafonie uit, de twaalftoontechniek waarin geen noot of toon belangrijker is dan de andere. En over deze geconstrueerde muziek voert hij op een wandeling een heftig gesprek met zijn vriend, de verteller van het boek Serenus Zeitblom.
Zelfs de duivel komt bij Leverkuhn op bezoek. En die is meteen al zo onbeschaamd om hem te tutoyeren.
Zeitblom schrijft dat lange gesprek over, voor het boek, van aantekeningen die Leverkuhn achteraf koortsachtig op muziekpapier heeft genoteerd.
En daarmee is de kern van dit boek me geopenbaard, naar het schijnt. Wat me voor het eerst benieuwd naar hoe het verder gaat. Of hoe het boek afloopt.
Maar door alle gezever van Zeitblom, en omdat hij vast de verteller blijft, vrees ik voor het leesgenot.
[zie de hele reeks over Doktor Faustus hier]
[x]#8190 fan zaterdag 22 januari 2011 @ 07:00:00
