Doktor Faustus | bladzijden 111 t/m 204
Thomas Mann
Vervelend aan de roman tot nu toe, op zeg 30% van het totaal, is dat nog telkens die Serenus Zeitblom vrijwel steeds het woord heeft. Die vertelt niets rechtstreeks. Die haalt overal zaken weg om de bladzijden te vullen. Deze man is als verteller hinderlijk aanwezig, zonder ook maar iets toe te voegen.
Maar, er bestaat een kans dat zijn status na pagina 204, vanaf hoofdstuk XIX, verandert.
Tot nu toe is de roman de geschiedenis van een jeugdvriendschap. De eigenlijke hoofdpersoon Adrian Leverkühn en hij zijn samen opgegroeid. En ze gaan ook naar dezelfde universiteit. Al kiest Adrian er daarbij voor om Godsgeleerdheid te gaan studeren, en Serenus niet. Tegelijk blijft hij wel rondom zijn vriend cirkelen.
Doktor Faustus wordt iets levendiger als er ineens een gesprek staat uitgeschreven, tussen een groepje studievrienden. Zelfs al blijft dat pretentieus gepraat over de volksaard van de grote Europese volken.
Iets later, als Serenus de universiteit tijdelijk verlaat, om zijn militaire dienstplicht te doen, en de vrienden moeite moeten gaan doen om het contact te onderhouden, volgt er zelfs een prettig manische brief van Adrian. Die wel na lezing verbrand had moeten worden — wat niet gebeurt.
En toch is het voor mij nog altijd wachten op iets memorabels.
In hoofdstuk XXII schijnt Adrian Leverkühn eigenhandig de twaalftoonmuziek uit te vinden, bijvoorbeeld. Daar was de eigenlijke bedenker, Arnold Schönberg, nog behoorlijk boos over; zoals heel leuk te lezen valt in: De rest is lawaai.
[zie de hele reeks over Doktor Faustus hier]
[x]#8168 fan zaterdag 15 januari 2011 @ 07:00:00
