Leuk
Te fietsen | week 42
Snel fietsen interesseert me niet. En dat is om éen reden jammer.
Snel fietsen wordt me al gauw te gevaarlijk. Helemaal met ander verkeer op de weg. Bovendien moest het wegdek toevallig net bij de hoge snelheid passen. Terwijl in Nederland de bochten in fietspaden doorgaans niet ontworpen zijn om sneller dan 25 km/uur genomen te kunnen worden.
Mijn onwil maakt alleen wel dat fietsen nooit zo inspannend wordt als het hardlopen ooit was.
Met dat hardlopen hoefde ik ook nooit einden weg om weer thuis te kunnen voelen dat ik wat gedaan had. Om me te koesteren in de warme roes van voldaanheid na een inspanning. Bij het fietsen staat daar tegenwoordig toch al gauw een uur of drie voor. Als dat al niet meer dan vier is, in de zomer.
Alleen is zelfs dan dat fietsen amper een inspanning te noemen met lichamelijke impact — behalve dan als als het op snelheid moest, wat ik niet wil. Je kunt er nu eenmaal bij blijven zitten. Grootste lichamelijke opgave bij fietsen is vreemd genoeg om niet te lang dezelfde houding aan te houden. Want dat leidt maar tot stijfheid in de onderrug, of tintelingen in de handen.
Fietsen is daarom allereerst een geestelijke inspanning, wil het leuk blijven paradoxaal genoeg. Ik moest onderweg vooral niet gaan nadenken over waar ik nu eigenlijk mee bezig ben. Toegegeven, te weinig aan eten of drinken onderweg schijnt zulke negatieve gedachten te kunnen provoceren. Het lichaam gaat wel meewegen onderweg als dat geen enkele aandacht zou krijgen.
[x]#14604 fan donderdag 18 oktober 2018 @ 19:51:36
