Bonk
Te fietsen | week 37

Mijn voorliefde voor fietstochtjes die nooit veel langer zijn dan een uur of drie kon weleens een heel simpele reden hebben. Bij ritjes van 80 kilometer of minder speelt eten en drinken onderweg eigenlijk geen rol.

Ik fiets niet zo vreselijk snel. Of beter: ik span me niet vreselijk in tijdens die uren. Mijn hartslag blijft relatief laag, ruim in de zone die de herstelzone heet in trainingsmethodieken. En dit betekent dat mijn spieren op vetverbranding kunnen lopen.

Die vetverbranding moet wel geholpen worden met een beetje suiker in het bloed — en de glycogeen uit mijn lever is daar dan goed voor; zoals bij ieder ander ook. Mijn lever kan inmiddels zeker een uur of drie aan voldoende energie bergen om zonder problemen inspanningen te leveren. Drink ik ondertussen wat teugjes isotone sportdrank erbij onderweg dan wordt helemaal zeker dat het niet mis zal gaan. Eten hoeft niet eens. Wat eten is alleen wel zo lekker onderweg.

Anders wordt het ineens als ik meer dan drie uur aan inspanning moet leveren. Want dat vereist dat er al vanaf het begin zorg wordt gedragen dat de energie die mijn lijf kan leveren op peil blijft. Ofwel, dan moet ik eigenlijk al binnen veertig minuten na de start beginnen om energie in te nemen; opdat mijn lijf dat verwerken kan, en later voor mijn inspanningen kan inzetten.

Dit is allemaal niet nieuw voor mij. En hoewel het vreemd blijft om al te gaan eten en drinken als er nog lang geen dorst is, laat staan honger, lukt me dat wel.

Daarom was verontrustend dat ik laatst bij een traditioneel rondje Gaasterlân — van 140 à 160 kilometer, naar gelang mijn gemoed — net over de helft van de afstand fysiek ineens totaal uitgeput was. Zo zeer zo dat me duidelijk was dat ik niet even hup weer hersteld zou zijn.

En volgens mij had ik tot dan niets verkeerd gedaan.

Het enige wat buiten mijn controle lag, was dat het misschien wel de laatste echt hete dag van het jaar was. Van zeker 25°C, en een zon die nog stak. Inmiddels is me duidelijk dat als het zo heet is het lichaam de bloedtoevoer naar de ingewanden grotendeels kan stilleggen, omdat het dan bezig is om de huid voldoende toevoer te bieden om die te kunnen laten zweten.

De enige verklaring voor mijn bonk die ik kan bedenken, is dat alle eten en drinken in die eerste drie uur simpelweg niet verwerkt kon worden.

De uitputting, en daarop volgende inspanning om toch op eigen kracht thuis te komen, maakte ook de dagen daarop niet heel fijn. En juist daarom heb ik getracht te reconstrueren wat er fout kan zijn gaan gegaan. Want natuurlijk was er een volgende lange rit helemaal niets aan de hand.


[x]#14542 fan donderdag 20 september 2018 @ 18:42:20