Ingewikkeld
Te fietsen | week 36
Menige fiets in Noord-Nederland is uitgerust met een triatlonstuur. Doorgaans dient zo’n ding vooral om op te leunen, bij tegenwind; die er vrijwel heel het jaar is. Dus hebben ook nogal wat niet zo heel snelle fietsen, met een dichte kettingkast en een naafversnelling, zo’n tegenwindstuur.
En ik wilde daar almaar niet aan. Hoewel ik het hele jaar fiets. En daarbij nogal eens tegenwind heb.
Het dichtst bij de installatie van zo’n triatlonstuur kwam ik nog met het aanbrengen van een extra Spinaci-stuurtje — dat midden jaren negentig even heel populair was bij wielerprofs, tot de UCI het verbood omdat het gevaarlijk was als een heel peloton zijn handen niet in de buurt van de remmen had.
Punt was alleen, ik heb normaal een goede zit op de fiets. De uren gaan voorbij in het zadel zonder problemen. Zo’n opzetstuurtje dwong me alleen om in net een andere houding te zitten. Die daardoor nooit heel comfortabel werd.
Was er nog de moeilijkheid dat het nauwe aerodynamisch stuurtje me er onbewust toe dwong om mij schouders wat op te trekken, om ze smaller te maken. Ook dat is niet goed. Dat zette alles in mijn bovenlijf te zeer onder spanning; waar ontspanning nu net het doel was geweest.
Niettemin probeer ik het dit najaar nog een keer. Ditmaal met wat Chinese import. En nu wel met houders om de onderarmen op te rusten te leggen.
De eerste indrukken zijn nog niet eens ongunstig; alleen heb ik er nog geen uren aan éen stuk mee rondgereden. Dus is al wel de moeite genomen om dit tegenwindstuur aan te kleden, om niet telkens met mijn handen op het koude metaal te hoeven rusten.
Dom is alleen wel dat ik de tape erop andersom had moeten aanbrengen, van het uiteinde omlaag. Nu duw ik tegen de randjes aan, in plaats van over die randjes heen te glijden. Dus zoals de tape nu zit, houdt die niet.
[x]#14533 fan zondag 16 september 2018 @ 13:36:11
