December
Te fietsen | week 49
Met een kleine acht uur aan daglicht slechts is december een maand vol van lampen en van binnen zitten. Putje komt op de eenentwintigste als de zon net 7½ uur te zien zal zijn; als er dan tenminste geen wolken voor hangen.
En toch heb ik het altijd opvallend veel lastiger met november. Want dan is al die donkerte nog nieuw. Daar moet dan weer aan worden gewend. Zelfs al wordt het elk jaar weer herfst en daarop winter.
Wennen aan dagen die lengen, hoeft daarentegen nooit.
Ook het fietsen moet in december gauw eens met de lamp op — wat geen enkel probleem vormt sinds ik de naafdynamo ontdekte als nauwelijks voelbare bron van energie. Zulke basale technologie heeft mijn bewegingsvrijheid voor het gevoel enorm vergroot.
Maar, simpelweg omdat er in de schemering of in het duister zo veel minder te zien is, wordt het fietsen ook een introvertere daad. Niet langer ben ik een tijdelijk deelje van het landschap, onderweg naar de volgende coulisse. Omgeving is er namelijk niet. Veeleer beweeg ik me voort in mijn eigen cocon, vlak achter de koplamp aan. Warm gekleed; om toch vooral niets van de elementen te voelen. Gesproken woord in mijn oren van een podcast.
Heb ik bovendien geen enkele informatie over hoe hard het gaat, en daarmee hoe lang het nog duurt voor ik op de plaats van bestemming ben. Want het donker maakt de fietscomputer onzichtbaar. Het fietsen moet ineens puur op gevoel; wat doorgaans wel lukt ook, behalve dan dat ik daar behoorlijk van kan inkakken.
[x]#12802 fan maandag 5 december 2016 @ 00:00:00
