Unica
Te fietsen | week 48
Dat ik meer dan éen fiets heb, komt uit een oerangst voort. Al helpt ook mee dat geen enkel model alles kan; een beetje fietser heeft diverse exemplaren nodig met heel verschillende eigenschappen; elk met een doel.
En die angst laat zich merkwaardig slecht verklaren. Zelfs niet als ik mijn eigen Freud word.
Weegt wel door, dat er meerdere fietsen van me gestolen zijn. De meest traumatische diefstal vond plaats toen ik op fietsvakantie zou, en mijn dure op maat gemaakte fiets domweg verdween tijdens het transport.
Ik wil niet te afhankelijk zijn van éen fiets; om mijn plannen dan doorkruist te zien worden als dat ding stuk is of weg. En toch kwam telkens dat gevoel van afhankelijkheid weer terug. Die te beklemmende vrees voor het verlies.
Zoiets speelt er.
Paradoxaal genoeg heeft het opknappen van enkele oude fietsjes de afgelopen jaren dus ook gewerkt als therapie. Nu lukt het me eindelijk wel om fietsen als vervangbare gereedschappen te zien, en het bezit sterk te relativeren. Mede omdat ik van meer dan éen fiets inmiddels alle onderdelen vervangen heb, behalve het frame.
En éen daarvan krijgt straks een ander frame.
Alles is kortom vervangbaar.
Dus begrijp ik de man die ooit een fiets kocht als jonge jongen zo mooi dat hij er niet op durfde rijden. Daarom hing dat pronkstuk ruim dertig jaar lang in een kelder. Om nu voor veel op eBay te koop te worden gezet.
En tegelijk begrijp ik de frustratie van de maker ook. Die aan het begin van zijn carrière als zelfstandig framebouwer zijn uiterste best deed om een zo goed mogelijke fiets te maken; om nu pas te ontdekken dat daar nooit op gereden is.
I cannot envisage someone buying a beautiful handcrafted boat, but then never putting in the water because they were afraid to get it wet.
Had Dave Moulton alleen wel gelijk om te stoppen met het maken van zulke high-end fietsen. Het kan niet uit om iets te mooi te maken.
[x]#12784 fan dinsdag 29 november 2016 @ 00:00:00
