Mode « net eamelje

Mode
Te fietsen | week 3

Sinds de oer-Britse firma Brooks is overgenomen door Italianen, doen ze daar ook aan mode. Ik schreef dat al eens eerder op. Bezwaar van mijn kant daar tegen is dat die mode ‘in de markt moet worden gezet’; wat dan geld kost, aan marketing. Sindsdien verdubbelden de prijzen van Brooks zadels ook; zeker in de catalogus.

En dan interesseert het me toch weinig dat mijn favoriete zadel, de Brooks B17, tegenwoordig ook in appeltjesgroen is te krijgen; in plaats van enkel in zwart of bruin.

Vreemd genoeg werd ik wel licht hebberig van een oud gereedschapje dat Brooks opnieuw heeft uitgebracht — naar een meer dan honderd jaar oud ontwerp. En dat komt doordat ik zo veel kilometers op mijn Clubman fiets.

Een naafversnelling is namelijk wel mooi en aardig. Alleen moet dat ding worden vastgezet met moeren. Waar ik nu net zo gewend was geraakt aan klemmen, zoals racefietswielen hebben. Waarmee een wiel simpel uit het frame is los te halen bij een lekke band.

Bandenpech is zo veel sneller en simpeler op te lossen door het binnenbandje even te verwisselen, in plaats van om in weer en wind het lek te gaan zoeken en dat dan te plakken.

Dus heb ik sinds ik Clubman rijd de plicht om altijd een sleutel 15 mee te nemen, uit voorzorg. Om dat achterwiel los te kunnen krijgen als dat nodig is.

Niets dat ik verder iets tegen sleutels 15 heb, maar gereedschap als dat is zo elementair van ontwerp dat het moeilijk wordt om er enig gevoel bij te hebben. Misschien dat het daarom ook zo makkelijk is om te vergeten zo’n ding mee te nemen.

Want zo zie ik zo’n Brooks sleutel dan toch. Of de veel grover uitgevallen Park Tool SS-15 Single. Vergeet ik nog de klassieke pindakaas-spreader van Campagnolo, die tegenwoordig meer kost dan een hele gereedschapskist vol. Doordat er even extra aandacht aan het uiterlijk of de functionaliteit is gegeven, worden zulke werktuigen net wat meer.

Waardoor ze overigens best eens veel minder handig in gebruik zouden kunnen zijn.