Te fietsen | week 02
routine iv
Pas met de oostenwind en de nachtvorst kwam er eens weer zon, na weken van wel heel erg grijze dagen. En ineens was het ook weer aardig om even te fietsen. Zelfs al moest ik daarbij dan een extra laagje kleren aan.
Al wat ik voordien in het putje van de winter op de fiets had gedaan, was op zijn best een soort forensen. Puur op routine over bekende wegen van A naar B. Niets ziend onderweg. Met een podcast op de oren ter verstrooiing, omdat het vermaak niet van het rijden kwam.
Voor de spieren is het immers goed om te blijven bewegen.
Maar voor het hoofd is het beter als er tijdens dat bewegen ook iets te beleven valt.
En dit is het lange seizoen van de grauwe onveranderlijkheid, het statische jaargetijde van de eeuwig natte wegen, en de altijd merkbare wind. De periode dat de afstanden langer lijken dan normaal, en niet eens alleen omdat de snelheid lager ligt.
De bomen zijn alle dagen nog even kaal, de velden blijven nat en zompig.
En dit trieste beeld verandert slechts als er sneeuw is gevallen; alleen waag ik me dan niet liever niet naar buiten; tenzij dat echt moet. Om het plotselinge slipgevaar dan. En omdat in de kou zo veel pekel wordt gestrooid, waar mijn fietsen hard van slijten.
Er is ook niemand anders onderweg dan ik — behalve in de eerste dagen na de jaarwisseling, toen ineens iedereen het goede voornemen had om te gaan joggen. Velen van hen deden dit in het donker. Uit schaamte misschien. En de meesten droegen daarbij gelukkig reflecterende hesjes.
Maar sommigen niet. En opwinding moet nooit van verkeerde verrassingen komen.
[x]#10664 fan zaterdag 12 januari 2013 @ 12:39:44
