Te fietsen | week 19
zadelpen
De fiets die ik eenendertig jaar geleden kocht, vol trots, raakte op een gegeven moment op. Alles wat draaien kon was versleten. Het frame werd al eens gelast, na een breuk. En de technologie van het ding was bovendien achterhaald door de tijd.
Daarom liet ik herstel op een gegeven moment na. De kosten wogen niet op tegen de baten. Dus werd het ding gepensioneerd, aan een haak in de schuur. Want meteen wegdoen was zonde; daarvoor hadden de fiets en ik te veel doorgemaakt al die kilometers tezamen onderweg.
Ruim tien jaar later kwam restauratie er alsnog van. Inmiddels was er zoiets als Marktplaats.nl ontstaan; waarop honderden landgenoten hun fietsen te koop zetten. En daar, in de mêlee, werden ook weleens identieke tweelingbroers en -zussen aangeboden van wat ik had.
Dus kocht ik voor een paar tientjes een donorfiets. Want daarmee werd een goede opknapbeurt ineens geen onnozele investering mee. Zelfs al is een amper bereden donorfiets ook niet heel gaaf meer na dertig jaar tijd.
De opknapbeurt leerde me veel. Het had bijvoorbeeld iets om losse kogels te kopen, voor het gebruik in het bracket of de wielnaven; met veel nieuw vet. Om uit al die losse onderdelen weer iets samen te stellen dat kwaliteit had, en waar zo weer leven in kwam.
Was er alleen nog dat kleine punt dat de aluminium zadelpen was vastgeroest aan het stalen frame van mijn oude fiets. Zoals zo vaak gebeurt met oude fietsen. Vet gebruiken, is bij alle onderdelen van die dingen een behoud.
Maar die oude zadelpen stond nog op de goede hoogte. En die was nog handig in gebruik ook, nuttig omdat er zo bij het verven van het frame éen onderdeel was waar geen verf op hoefde.
Het aluminium van de zadelpen was alleen wel erg lelijk geworden, door krassen die soms diepe littekens hadden achtergelaten. En er was nog dat andere gegeven. Dat de fabrikant het indertijd handig had gevonden om een slot aan een stalen kabel aan de pen te verankeren.
Dit slot was altijd extra balast geweest, omdat het echte dieven niet zal hebben kunnen afschrikken. Daar wilde ik ook weleens vanaf.
De laatste oplossing om vastgeroeste zadelpennen te verwijderen is om ze door te zagen, om dan nog eens over de hele lengte een zaagsnede aan te brengen. Zulks moet met de hand. Anders wordt het te moeilijk om te voelen wanneer er niet langer dan aluminium gezaagd wordt maar er in het staal van het frame.
Ik zag op tegen dat gedoe.
Daarom probeerde ik of het lukte om de pen uit het frame te slaan, door een mikpunt op de top van de zadel te monteren.
Dit lukte. Maar kostte tijd. En daarna paste de mooie glimmende nieuwe zadelpen niet; zelfs al heeft die dezelfde diameter als de oude. De wet van behoud van ellende had weer eens toegeslagen.
[x]#10066 fan dinsdag 8 mei 2012 @ 15:06:59
