Plaats des oordeels
Robert Fisk, éen van de weinig correspondenten in het Midden-Oosten die ik wel vertrouw, werd vorig jaar geïnterviewd voor het project ‘Conversations with history’. Uit dat gesprek is me éen ding vooral bijgebleven.
Fisk citeerde daarvoor een oudere collega:
He said, “Bob, a lot of people will tell you the Israelis are right, or the Syrians are right, or Palestinians are right, or the Christians are right, or the Muslims are right in Lebanon.” He said, “Believe me, they’re all bastards.”
Het fundamentele probleem van alle journalistiek is dat problemen versimpeld moeten worden, om ze voor een groot publiek begrijpbaar te maken. En wat mij opvalt aan die versimpeling is dat daarvoor vaak klassieke sjablonen uit de vertelkunst worden ingezet.
Goed tegenover fout zetten, is éen zo’n sjabloon. Het vertelt veel makkelijker als het publiek voor tenminste éen partij sympathie krijgt.
Zij tegenover wij zetten, is ook een makkelijke keuze. Hele religies zijn op dat simpele onderscheid gebaseerd.
Hoor tegenover wederhoor plaatsen, is zo’n zelfde schematische aanpak gebruiken. Journalisten wanen zich onpartijdig, en vinden daarom dat zij zich altijd aan hoor en wederhoor moeten houden. Maar wat dan als beide ondervraagde partijen liegen? Of als éen partij zeer ervaren is in het bespelen van de media, en de andere totaal niet?
En dat zijn nog maar de vragen die spelen als er twee duidelijk te onderscheiden partijen te interviewen zijn.
Ik schreef eerder over deze problematiek, onder meer hier. Daarom viel het boeklogje wat kort uit dat ik maakte over Joris Luyendijk’s boek Het zijn net mensen. Maar de titel was me wel meteen opgevallen, ruim voor het een bestseller werd.
Gisteravond toonde VPRO’s documentairereeks Tegenlicht de film bij dit boek. Die bracht op zich geen nieuwe inzichten, al was het fijn nu ook beelden te hebben bij Luyendijk’s kritiek op de verslaggeving over het Midden-Oosten.
click image to play. 1.36 minutes
Maar toch. Hoe vertel je mensen via de media dat het nieuws dat zij iedere avond om acht uur bekijken, niet deugt? Dat een gerespecteerd instituut een enge en vertekende blik op de werkelijkheid geeft?
Zie ook:
boeklog 266: Het journaal
boeklog 567: Journaaljaren
[x]#2657 fan dinsdag 10 april 2007 @ 00:07:28
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
4 kommentaren
eamelje.net op 10 april 2007 @ 11:04:35
Eens, maar dat is pas de tweede stap. De eerste blijft de onderwerpskeuze, en die is al ondermaats.
frans op 10 april 2007 @ 15:19:47
Toen ik gisteren keek, bedacht ik me na een half uur dat het mogelijk was dat ook Luyendijk het niet bij het rechte eind heeft – om het nog ingewikkelder te maken. Luyendijk geeft aan dat het standpunt van de Taliban in de westerse media zwaar onderbelicht blijft. Dat zal zo zijn, maar ik betwijfel ernstig of ‘het’ standpunt van de Taliban überhaupt bestaat.
eamelje.net op 10 april 2007 @ 16:14:41
Dat is precies het bezwaar tegen het klassieke ‘hoor en wederhoor’. Wat als er éen argument voor iets spreekt, maar zestien heel verschillende tegen? Moet voor dan even veel aandacht, millimeters drukwerk of seconden zendtijd, krijgen dan al die verschillende tegenstemmen?
pascal op 10 april 2007 @ 08:01:15
Objectieve verslaglegging is buitengewoon moeilijk.