Herzog | pagina’s 224 – 297
Saul Bellow
Als mijn vermoeden klopt dat het ergste voor Herzog inmiddels geweest is in dit boek, dan heeft Saul Bellow zijn catharsis aardig verpakt. Een lekkere neukpartij met een fijne vriendin werkt beter dan nadenken, en leunen op academische kennis; dat wordt dus de impliciete boodschap van het boek.
In de hoofdstukken zes en zeven leeft de roman namelijk aardig op. Want Herzog handelt eindelijk eens. Hij vlucht niet langer, maar zoekt de confrontatie op.
Eerst bezoekt hij zijn advocaat, dan vertrekt hij met het vliegtuig naar Chicago, met vaag omlijnde plannen. Al moet hij daarvoor eerst nog de antieke revolver van zijn vader opsnorren, bij een tante van hem.
Twee kogels zitten er dan nog in die revolver. Precies genoeg om Madeleine en haar minnaar om te brengen, en om dan met zijn dochtertje June weg te vluchten.
Maar tot schoten komt het niet, of misschien nog niet. En de handeling verloopt ook niet zo simpel als in de bovenstaande regels geschetst.
Dat gesprek met die advocaat verloopt in etappes. Waarbij Herzog voor hun laatste afspraak een rechtbank bezoekt en daar toeschouwer is bij allerhande nogal tragikomische zaken. Tot hij niet-begrijpend bij een proces zit van een vrouw die haar dochtertje heeft omgebracht.
Dan is er die tante nog, en een vriend waar Herzog uiteindelijk belandt om op de bank te slapen, die om zijn dode aapje treurt. En die dan toch ook herinneringen ophaalt aan hun jeugd in Chicago. Waar de meiden van de burlesque tussen de voorstellingen door softbal speelden op straat; opgemaakt en in kostuum, om fit te blijven.
Geen samenvatting doet de boeken van Bellow recht. En al helemaal deze roman niet, met zijn wel heel summiere actie.
[ volg mijn gedachten over Bellow’s Herzog hier ]
[x]#9702 fan zaterdag 14 januari 2012 @ 08:00:00
