Larkin | The Lost Tapes 2
Vorig jaar doken er ineens onbekende geluidsopnamen op van de dichter Philip Larkin, met poëzie. Ze werden gemaakt in de tot studio omgebouwde garage van een bevriende geluidstechnicus, en waren bedoeld voor een lp, uit te geven in Amerika. Maar dat project ging niet door. De opnamen bleven op de plank liggen.
Dat Larkin een paar jaar later stierf, maakte de teruggevonden geluidsbanden extra bijzonder. Ineens zijn ze een testament, een testament van wat hij nu zelf zijn beste gedichten vond. Door allerlei vervelende rechtenkwesties lukte het namelijk tijdens zijn leven nooit een bloemlezing samen te stellen uit eigen werk.
Het verhaal kwam hier vorig jaar al eens eerder langs, als YouTube-je. Maar de BBC besteedde er vorige week nog weer uitgebreid aandacht, en haast u om deze uitzending te beluisteren. Die brengt radio zoals radio altijd zou moeten zijn.
Mede door een paar aspecten uit bovenstaand fragment dacht ik ook na over waarom Larkin éen van de weinige dichters is waarvan ik haast alles bewonder.
En dat is toch, omdat het bij de lezer moet gebeuren. De dichter moet zich verder niet aanstellen, in zijn voordracht, of in de zinnen die hij schrijft.
Maar merkwaardig toch hoeveel uitingen van kunst, of populaire cultuur, alleen te diskwalificeren zijn omdat de artiest zichzelf belangrijker vindt dan wat hij of zij overbrengen wil.
Larkin op boeklog
Larkin op eamelje.net
[x]#3429 fan vrijdag 7 maart 2008 @ 13:29:17
