it is dochs oars, sûnt 2001

Late Larkin

We met at the end of the party
When all the drinks were dead
And all the glasses dirty:
‘Have this that’s left’, you said.
We walked through the last of summer,
When shadows reached long and blue
Across days that were growing shorter:
You said: ‘There’s autumn too’.
Always for you what’s finished
Is nothing, and what survives
Cancels the failed, the famished,
As if we had fresh lives
From that night on, and just living
Could make me unaware
Of June, and the guests arriving,
And I not there.

written for Larkin’s secretary and lover Betty Mackereth.

Ignorance

Strange to know nothing, never to be sure
Of what is true or right or real,
But forced to qualify or so I feel,
Or Well, it does seem so:
Someone must know.

Strange to be ignorant of the way things work:
Their skill at finding what they need,
Their sense of shape, and punctual spread of seed,
And willingness to change;
Yes, it is strange,

Even to wear such knowledge – for our flesh
Surrounds us with its own decisions –
And yet spend all our life on imprecisions,
That when we start to die
Have no idea why.

Philip Larkin

V.S. Naipaul on writing

The late Philip Larkin — original and very grand, especially in his later work — thought that form and content were indivisible. He worked slowly, he said. “You’re finding out what to say as well as how to say it, and that takes time.” It sounds simple; but it states a difficult thing. Literature is not like music; it isn’t for the young; there are no prodigies in writing. The knowledge or experience a writer seeks to transmit is social or sentimental; it takes time, it can take much of a man’s life, to process that experience, to understand what he has been through; and it takes great care and tact, then, for the nature of the experience not to be lost, not to be diluted by the wrong forms. The other man’s forms served the other man’s thoughts.

in the NY Review of Books

Nothing to Be Said

For nations vague as weed,
For nomads among stones,
Small-statured cross-faced tribes
And cobble-close families
In mill-towns on dark mornings
Life is slow dying.

So are their separate ways
Of building, benediction,
Measuring love and money
Ways of slowly dying.
The day spent hunting pig
Or holding a garden-party,

Hours giving evidence
Or birth, advance
On death equally slowly.
And saying so to some
Means nothing; others it leaves
Nothing to be said.

Philip Larkin

All solitude is selfish – Larkin v

[…]

All solitude is selfish. No one now
Believes the hermit with his gown and dish
Talking to God (who’s gone too); the big wish
Is to have people nice to you, which means
Doing it back somehow.
Virtue is social. Are, then, these routines

Playing at goodness, like going to church?
Something that bores us, something we don’t do well
(Asking that ass about his fool research)
But try to feel, because, however crudely,
It shows us what should be?
Too subtle, that. Too decent, too. Oh hell,

Only the young can be alone freely.
The time is shorter now for company,
And sitting by a lamp more often brings
Not peace, but other things.
Beyond the light stand failure and remorse
Whispering Dear Warlock-Williams: Why, of course –

Philip Larkin, Vers de Société [fragment]

Larkin vi

An essay about the man and his work.

Relderel iii

Ate de Jong skreau eefkes lyn op de Erosmos-side fan Eeltsje Hettinga:

Ik kom se hieltiten faker tsjin: wakker wichtige minsken út de polityk, de kultuer en it bedriuwslibben mei in spjeldsje fan de Rotary of Lions. In krityske sjoernalist — en dy binne der gelokkich by de LC — soe dy ‘verwevenheid’ ris ûntrafelje moatte, seit Mous. It netwurk moai yn byld bringe, paginagrut, sa’t elts wit hoe ’t yn Fryslân de lijnen rinne.

Hjoed bringt de Ljouwerter dy ferbinings yn byld:

Gekozen politici zijn niet in beeld in de circuits die er in Friesland toe doen. Ook de meeste burgemeesters staan vaak aan de zijlijn. De politiek stelt weliswaar spelregels vast en heeft het daar heel druk mee, maar wie werkelijk wat wil, kan zich beter wenden tot de mensen op de lijst.

De plek waar in deze provincie de meeste lijntjes samenkomen is niet het Provinsjehûs in Leeuwarden, maar een ‘informele eet- en vriendenclub’ van mannen met hoge posities: de Heeren Zeventien. Prominente deelnemers naast Koopmans, Olijslager en Nijpels zijn de oud-commissarissen van de koningin Hans Wiegel en Loek Hermans en Age Offringa van de Friesland Bank.

De zakentribune van SC Heerenveen vormt voor Friese ondernemers, netwerkers en bestuurders dé plaats om elkaar te ontmoeten.

Hat dat skeldstik fan hear Mous dochs earne goed foar west.

[En wie it tafal dat ik earder no krekt dat gedicht fan Larkin sa wiidweidich sitearde? Ja, dat wie tafal. Mar in lokkich tafal.]

Failure. Larkin vii

You do not come dramatically, with dragons
That rear up with my life between their paws
And dash me butchered down beside the wagons,
The horses panicking; nor as a clause
Clearly set out to warn what can be lost,
What out-of-pocket charges must be borne
Expenses met; nor as a draughty ghost
That’s seen, some mornings, running down a lawn.

It is these sunless afternoons, I find
Install you at my elbow like a bore
The chestnut trees are caked with silence. I’m
Aware the days pass quicker than before,
Smell staler too. And once they fall behind
They look like ruin. You have been here some time.

Larkin – Modesties

Words as plain as hen-birds’ wings
Do not lie,
Do not over-broider things –
Are too shy.

Thoughts that shuffle round like pence
Through each reign,
Wear down to their simplest sense
Yet remain.

Weeds are not supposed to grow
But by degrees
Some achieve a flower, although
No one sees.

Books Meme

Some questions on books, that have making their rounds in the blogosphere, handed to me by Ronald. The first and the last time I will take part in such a relay, only because the questions are on books.

You’re stuck inside Fahrenheit 451. Which book do you want to be?
As I understand it, the question posed here is which book am I willing to learn by heart, in order to become it in the living library that cannot be burned by government. Let’s be ambitious here and say Gerrit Komrij’s anthology of contemporary Dutch poetry: De Nederlandse poëzie van de negentiende en twintigste eeuw in 1000 en enige gedichten. This’ll give me some head start as well, as I seem to know quite a lot of poetry by heart already.

Have you ever had a crush on a fictional character?
In movies and TV series yes, but never in books. I’ve been moved by them, have wept over some; however, the women in words never became real enough for me to fancy them.

The last book you bought was…?
David Sedaris, Dress Your Family in Corduroy and Denim

The last book you read was…?
David Sedaris, Dress Your Family in Corduroy and Denim [my review will appear here]

What are you currently reading?
I am always busy with several books at the same time. At the moment:
H.J.A. Hofland, Tegels lichten
Douwe Draaisma, Het verborgen raderwerk
Tomas Ross, Take Care! Omzien naar Van Gogh
S. Vestdijk, De glanzende kiemcel
Philip Larkin, Collected Poems
Saul Bellow, The Actual

Five books you would take to a desert island…
I do not really get this question; to me books are either paper escape capsules, or treasuries of knowledge. On a desert island there’s no escape needed because the world is elsewhere, and there’s probably not much to know about such an island.

So, in the spirit of this ridiculous question: probably five songbooks with lots of lyrics to give me something new to sing.

I think it’s much more interesting to ask which books I would have taken with me to prison, or the loony bin.

Whom are you passing this stick on to and why?
I drop it here and now. Nevertheless, people willing to continue this relay, are cordially invited to take it up, and say so in the comments box.

The Trees

The trees are coming into leaf
Like something almost being said;
The recent buds relax and spread,
Their greenness is a kind of grief.

Is it that they are born again
And we grow old? No, they die too.
Their yearly trick of looking new
Is written down in rings of grain.

Yet still the unresting castles thresh
In fullgrown thickness every May.
Last year is dead, they seem to say,
Begin afresh, afresh, afresh.

Philip Larkin – from High Windows

The Life with a Hole in it

When I throw back my head and howl
People (women mostly) say
But you’ve always done what you want,
You always get your own way
– A perfectly vile and foul
Inversion of all that’s been.
What the old ratbags mean
Is I’ve never done what I don’t.

So the shit in the shuttered château
Who does his five hundred words
Then parts out the rest of the day
Between bathing and booze and birds
Is far off as ever, but so
Is that spectacled schoolteaching sod
(Six kids, and the wife in pod,
And her parents coming to stay). . .

Life is an immobile, locked,
Three-handed struggle between
Your wants, the world’s for you, and (worse)
The unbeatable slow machine
That brings what you’ll get. Blocked,
They strain round a hollow stasis
Of havings-to, fear, faces.
Days sift down it constantly. Years.

Philip Larkin

Larkin

John Banville mijmerde in de NY Review of Books nog eens over de Engelse dichter Philip Larkin.

Veel nieuws stond er niet in voor mij. Ik heb de meeste boeken gelezen waarover gesproken wordt, en een groot deel zelfs in mijn bezit.

En toch. Banville bracht me er toe weer even wat gedichten van Larkin te lezen. Eigenlijk schande dat ik daar een aanleiding voor nodig had.

Meer van Larkin op dit weblog

I have started to say
“A quarter of a century”
Or “thirty years back”
About my own life.

It makes me breathless
It’s like falling and recovering
In huge gesturing loops
Through an empty sky.

All that’s left to happen
Is some deaths (my own included).
Their order, and their manner,
Remain to be learnt.

I have started to say

Send No Money

Standing under the fobbed
Impendent belly of Time
Tell me the truth, I said,
Teach me the way things go.
All the other lads there
Were itching to have a bash,
But I thought wanting unfair:
It and finding out clash.

So he patted my head, booming Boy,
There’s no green in your eye:
Sit here and watch the hail
Of occurence clobber life out
To a shape no one sees –
Dare you look at that straight?
Oh thank you, I said, Oh yes please,
And sat down to wait.

Half life is over now,
And I meet full face on dark mornings
The bestial visor, bent in
By the blows of what happened to happen.
What does it prove? Sod all.
In this way I spent youth,
Tracing the trite untransferable
Truss-advertisement, truth.

Philip Larkin

Het leven verlezen

Toen ik de brieven las van Philip Larkin aan Kingsley Amis en omgekeerd, was ik geïntrigeerd door hun gezonde afkeer van het literaire proza van dat moment. Als zij al iets lazen, was het genre-fictie. Vooral de thrillers van Dick Francis waren favoriet.

Boeken hadden toen ook nog een grotere waarde voor mij. Ik schreef iets van Larkin’s afkeer toe aan zijn werk aan bibliothecaris.

click image to play
Goed, een mens wordt ouder. En ineens krijgt een gedicht als Larkin’s Reaging Habits steeds meer betekenis. Te veel boeken zijn slechts variaties op het overbekende. Grote emoties vallen me nog zelden ten deel, bij het lezen van fictie.

Maar, waarom lees ik dan zo veel?

De tekst van Reading Habits moest maar eens het motto van mijn boeklog worden, trouwens.

Francis

Ik beschreef het al eens eerder, maar het voorbeeld is te mooi om niet nog eens te recyclen.

Ooit bekenden Kingsley Amis en Philip Larkin elkaar in hun brieven dat de meeste boeken dodelijk vervelend zijn, en dat er dan eigenlijk weinig anders overblijft dan om Dick Francis te lezen.

Hij is wel goed.

En ik beaam dat, na dezer dagen liefst vier van zijn thrillers te hebben gelezen. Maakt niet uit dat ik me bij de bespreking meestal verwonder dat er toch wel rare kantjes aan die boeken zitten.

boeklog 473: Shattered
boeklog 474: To the Hilt
boeklog 476: Dead Cert
boeklog 477: Risk

Sad Steps

Groping back to bed after a piss
I part thick curtains, and am startled by
The rapid clouds, the moon’s cleanliness.

Four o’clock: wedge-shadowed gardens lie
Under a cavernous, a wind-picked sky.
There’s something laughable about this,

The way the moon dashes through clouds that blow
Loosely as cannon-smoke to stand apart
(Stone-coloured light sharpening the roofs below)

High and preposterous and separate –
Lozenge of love! Medallion of art!
O wolves of memory! Immensements! No,

One shivers slightly, looking up there.
The hardness and the brightness and the plain
Far-reaching singleness of that wide stare

Is a reminder of the strength and pain
Of being young; that it can’t come again,
But is for others undiminished somewhere.

Philip Larkin [who else]

Next, Please

Always too eager for the future, we
Pick up bad habits of expectancy.
Something is always approaching; every day
Till then we say,

Watching from a bluff the tiny, clear
Sparkling armada of promises draw near.
How slow they are! And how much time they waste,
Refusing to make haste!

Yet still they leave us holding wretched stalks
Of disappointment, for, though nothing balks
Each big approach, leaning with brasswork prinked,
Each rope distinct,

Flagged, and the figurehead with golden tits
Arching our way, it never anchors; it’s
No sooner present than it turns to past.
Right to the last

We think each one will heave to and unload
All good into our lives, all we are owed
For waiting so devoutly and so long.
But we are wrong:

Only one ship is seeking us, a black-
Sailed unfamiliar, towing at her back
A huge and birdless silence. In her wake
No waters breed or break.

Philip Larkin

Larkin | The Lost Tapes

Via GNTFI’s MetaFilter post

Veel meer Larkin op eamelje.net

Oxford Book of Twentieth Century English Verse
Philip Larkin [ed.]

[…] Een boek waarin de poëzie uit een hele eeuw verzameld is, zou me niets extra’s over Larkin leren, dacht ik. Tot ik de dagboeken van Alan Bennett las, die daarin nogal wat opmerkingen maakt over deze bloemlezing. Hij klaagt daarbij dat Larkin zo veel totaal onbekende zielsverwanten heeft uitgezocht voor de bundel. […]

boeklog 814

Boekenjaar 2007

Het beste wat ik dit jaar las, uit de 301 titels die ik uitkreeg, staat hieronder. Niet om een statement te maken, meer om nog eens te verwijzen naar tekstjes waar ik mijn best op deed, voor soms wel tien minuten.

 
De lijstjes van 2006, & 2005.

Get stewed, books are a load of crap

Larkin dus, is volgens The Times de grootste Britse auteur van na de Tweede Wereldoorlog; in weer eens zo’n willekeurige ranglijst.

Nu was Philip Larkin, die zure bibliothecaris uit Hull, geen aangenaam mens. Zijn status onder de Britten is ook weleens een behoorlijk stuk lager geweest. Toen de biografie door Andrew Motion uitkwam, bijvoorbeeld, en hem racisme werd aangewreven. Terwijl Larkin volgens mij gewoon aan vrijwel iedereen een hekel had, politiek correcte types zeker daarbij niet uitgezonderd.

Toevallig is Larkin ook een literaire held van mij. Hij is zeker de meest gebloemleesde dichter op eamelje.net. Maar of hem dat ook de beste schrijver maakt van iets?

Waarom zou ik me voor dat soort ranglijsten beperken tot Britse schrijvers die na de Tweede Wereldoorlog publiceerden? Uit dat cohort is trouwens niemand die me meer plezier heeft gegeven bij het lezen dan Sue Townsend; en dat nu al meer dan 25 jaar.

Larkin is natuurlijk wel ontstellend Brits, en van zijn werk blijft in vertaling weinig over. Als de vertaling al deugt. Merk bijvoorbeeld op hoe onnozel in bovenstaand filmpje ‘yellow’ vertaald is met ‘geel’, terwijl er ‘laf’ wordt bedoeld. Geel als babypoep, zo laf.

Misschien is bij The Times gedacht: Larkin is zo Brits, die exporteert zo slecht, dan hebben we tenminste een held die we voor onzelf kunnen houden. Ik sluit dit niet uit.

meer Larkin op boeklog

Poetry is like trying to remember a tune you’ve forgotten.

I’m against this poetry as craft business… Poetry (at any rate in my case) is like trying to remember a tune you’ve forgotten. All corrections are attemps to get nearer the forgotten tune. A poem is written because the poet gets a sudden vision — lasting one second or less — and he attempts to express the whole of which the vision is a part. Or he attemps to express the vision. Blake was lucky: ‘I dare not pretend to be other than the secretary: the authors are in eternity.’ And: ‘I have written this poem from immediate dictation… even against my will.’ He was constantly in contact with the vision. Shelley is his Defence of Poetry points out that even the greatest poetry is only one-tenth or less as good as what the poet originally conceived, or felt. Lawrence had his ‘daemon’ which spoke through him.

Philip Larkin in: Andrew Motion, Philip Larkin. A Writer’s Life, 72.

Larkin | The Lost Tapes 2

Vorig jaar doken er ineens onbekende geluidsopnamen op van de dichter Philip Larkin, met poëzie. Ze werden gemaakt in de tot studio omgebouwde garage van een bevriende geluidstechnicus, en waren bedoeld voor een lp, uit te geven in Amerika. Maar dat project ging niet door. De opnamen bleven op de plank liggen.

Dat Larkin een paar jaar later stierf, maakte de teruggevonden geluidsbanden extra bijzonder. Ineens zijn ze een testament, een testament van wat hij nu zelf zijn beste gedichten vond. Door allerlei vervelende rechtenkwesties lukte het namelijk tijdens zijn leven nooit een bloemlezing samen te stellen uit eigen werk.

Het verhaal kwam hier vorig jaar al eens eerder langs, als YouTube-je. Maar de BBC besteedde er vorige week nog weer uitgebreid aandacht, en haast u om deze uitzending te beluisteren. Die brengt radio zoals radio altijd zou moeten zijn.

Mede door een paar aspecten uit bovenstaand fragment dacht ik ook na over waarom Larkin éen van de weinige dichters is waarvan ik haast alles bewonder.

En dat is toch, omdat het bij de lezer moet gebeuren. De dichter moet zich verder niet aanstellen, in zijn voordracht, of in de zinnen die hij schrijft.

Maar merkwaardig toch hoeveel uitingen van kunst, of populaire cultuur, alleen te diskwalificeren zijn omdat de artiest zichzelf belangrijker vindt dan wat hij of zij overbrengen wil.
 
 
Larkin op boeklog
Larkin op eamelje.net
 
 

The Trees | 2

The trees are coming into leaf
Like something almost being said;
The recent buds relax and spread,
Their greenness is a kind of grief.

Is it that they are born again
And we grow old? No, they die too.
Their yearly trick of looking new
Is written down in rings of grain.

Yet still the unresting castles thresh
In fullgrown thickness every May.
Last year is dead, they seem to say,
Begin afresh, afresh, afresh.

Philip Larkin – from High Windows

Overwegingen | 30

315. Hugo Claus [1929 — 2008] ook al dood;
316. En van hem had ik nu net deze maand nog wel een boek gelezen. Het is altijd handig om te kunnen verwijzen naar boeklog in sommige gevallen;
317. Maar Claus is geen moment vormend geweest voor mij, dus zegt zijn dood me maar weinig. Behalve dan dat elk sterven treurig is;
      
318. Kunnen verwijzen naar boeklog kan alleen als boeklog bereikbaar is. Hedenmiddag lag alles er een paar uur uit. En dat stoort me altijd;
319. Boeklog is ook een geheugensteun, voor mij. Ze ergerde het me dat ik niet snel even kon kijken wat ik ook alweer over Zomerhitte had gedacht;
320. Nu ja, de kern van mijn mening was me nog wel duidelijk. De motivatie alleen niet meer helemaal;
      
321. The Guardian laat dichters schrijven over hun favoriete dichter. En dat dan weer gekoppeld aan een paar boekuitgaven;
322. Mooi dat ook Philip Larkin genoemd wordt. Jammer dat altijd en eeuwig Andrew Motion dat moet doen;
323. Er staan trouwens ook gedichten, bij de bijdragen;
      
324. En ja, wat stukjes over wat dichters zijn interessanter dan de mededeling van mijnheer Bush dat hij geen spijt heeft van de beslissing Irak te bezetten;
325. Wel is verwonderlijk dat Bush grote overwinningen claimt in de ‘war on terror’;

Best Society

When I was a child, I thought
Casually, that solitude
Never needed to be sought.
Something everybody had,
Like nakedness, it lay at hand,
Not specially right or specially wrong,
A plentiful and obvious thing
Not at all hard to understand.

Then, after twenty, it became
At once more difficult to get
And more desired — though all the same
More undesirable; for what
You are alone has, to achieve
The rank of fact, to be expressed
In terms of others, or it’s just
A compensating make-believe.

Much better stay in company!
To love you must have someone else,
Giving requires a legatee,
Good neighbours need whole parishfuls
Of folk to do it on — in short,
Our virtues are all social; if,
Deprived of solitude, you chafe,
It’s clear you’re not the virtuous sort.

Viciously, then, I lock my door.
The gas-fire breathes. The wind outside
Ushers in evening rain. Once more
Uncontradicting solitude
Supports me on its giant palm;
And like a sea-anemone
Or simple snail, there cautiously
Unfolds, emerges, what I am.

Philip Larkin, Best Society

Referred Back

[…]

Truly, though our element is time,
We are not suited to the long perspectives
Open at each instant of our lives.
They link us to our losses: worse,
They show us what we have as it once was,
Blindingly undiminished, just as though
By acting differently, we could have kept it so.

Philip Larkin

Wel in huis, dikwijls geprobeerd, nooit uitgekregen

geschreven op verzoek, en hier opgenomen om de faq van boeklog misschien ooit nog eens aan te vullen.

Het antwoord op de vraag welke boeken ik niet kan lezen, is niet heel interessant. Dat zijn er namelijk gewoon te veel. Ik heb de Nederlandse litteratuur al grotendeels opgegeven, in dit opzicht. Die heeft mij te zelden iets te bieden waar het bloed sneller van stromen gaat.

Boeiender is daarom misschien om na te gaan welke boeken ik wel wil lezen, en zelfs in bezit heb, maar waarvan me dat om uiteenlopende redenen niet lukt.

1] Bovenaan die ranglijst staat zonder meer Lucky Jim, van Kingsley Amis [1954]. De satire over het leven aan de geschiedenisfaculteit van een provinciale universiteit in de jaren vijftig. Misschien wel het beste werk dat Amis ooit schreef; opgenomen in vele lijstjes ook van beste boeken.

Er zou veel aan dit boek te genieten moeten zijn voor mij. Ik ken het leven aan een geschiedenisfaculteit. Amis baseerde dit boek bovendien voor een deel op ervaringen Philip Larkin, een literaire held van mij. En Larkin bemoeide zich ook behoorlijk met de tekst.

Ik heb het boek ooit wel eens uitgelezen, als huiswerk, met een verplicht hoofdstuk per dag. Maar daarbij overkwam me nooit de onderdompeling in de tekst die het lezen zo prettig kan maken.
 

2] Atonement, Ian McEwan [2001]. Eén van de beste boeken die de auteur ooit zou hebben geschreven. Een tour de force. Genomineerd voor de Booker Prize, wat niet al.

Ik was altijd een nogal onkritische fan van McEwan, tot dit met twee opeenvolgende boeken over ging. De roman Amsterdam [1998] was op zich nog wel te genieten, maar nogal dom in de zin dat McEwan zo’n onwezenlijk Nederland beschreef dat er nooit enig uitstel van ongeloof was bij het lezen.

Atonement is helemaal mis, voor mij. En dit komt omdat de auteur het begin van dit hele boek niet in zijn eigen stem heeft geschreven, maar in die van een meisje dat een van de hoofdpersonen is. Nu schijnt dit gegeven een onderdeel van de plot te zijn, en misschien heb ik hiermee het boek ook voor u verknoeit, maar zo ver ben ik nooit gekomen. Ik kan Atonement door deze kunstgreep domweg niet lezen.
 

3] The Satanic Verses, Salman Rushdie [1988]. De roman die Rushdie wereldberoemd maakte, maar om heel andere redenen dan hij had gehoopt.

Ooit aangeschaft uit een gevoel van solidariteit, ben ik nooit ergens gekomen met dit boek. Nu schijnt dit een van de meest ongelezen boeken aller tijden te zijn, dus ik weet me ditmaal in groot gezelschap. Van hem heb ik alleen Midnight’s Children ooit met enig genoegen uitgelezen. Rushdie doet namelijk iets met taal dat me irriteert, en hij vertelt nooit rechtstreeks.

wordt vervolgd.

Het oog van de dichter

Philip Larkin, die ik zeer bewonder als dichter, heeft ooit nog eens twee krantenrecensies gewijd aan boeken van Dick Francis. Dat was een thrillerauteur, die dus normaal genegeerd wordt in literaire kringen.

Ik vind het heel mooi van Larkin dat hij zijn nek durfde uit te steken, om in literaire supplementen aandacht te vragen voor zogenaamde ontspanningslectuur. Zelfs al is het jammer dat hij twee latere thrillers van Francis besprak. Reflex. En Banker. Dat waren niet de beste boeken uit dat oeuvre. Zo misten ze tempo, en sleepte Francis er te veel bij dat er voor het verhaal niet toe deed.

The temptation, already hinted at, for Francis to become ‘a real novelist’ must be very strong. Let us hope he resists it; he is always twenty times more readable than the average Booker entry.

Bij het lezen van de meest recente boeken van Dick Francis, die eigenlijk door de zoon werden gemaakt — en karikaturen zijn van het origineel — viel me helemaal op hoe bijzonder het was wat hij ooit kon.

Dus heeft Larkin gelijk. En moet vooral gekoesterd worden wat Francis zo tot 1971 presteerde.

Further Requirements
Philip Larkin

[…] het is in dit boek net of hij ergens halverwege de jaren zestig ontdekt: als ik dit werk dan toch moet doen, dan kan ik er ook beter maar lol aan beleven. En vervolgens staan in de recensies altijd treffende oneliners.

Het dodelijkst is Larkin meestal in de terzijdes. […]

boeklog 30 ix 2010

Quote of the Day | 0510

If you know that your writing comes from “a certain unreasonableness of feeling,” then you may find yourself thinking constantly about what would be reasonable. You may focus on seeing things—seeing “it”—clearly. In Larkin, “it” is constantly being reduced, framed, put in its place, and yet “it” keeps bursting forth. Until there it is, as if it has always been there and could never be anywhere else.

David Orr, ‘Lost in the Archives, December 1985’

Quote of the Day | 0820

we also feel, do we not, that originality is at least a symptom of creative worth. Larkin certainly felt so. In a letter of 1974 he quotes a remark by Clive James – “originality is not an ingredient of poetry, it is poetry” – and adds, “I’ve been feeling that for years.”

Martin Amis, ‘The Larkin Puzzle’

Required Writing
Philip Larkin

[…] Bij de eerste lezingen was ik vooral in het autobiografische materiaal geïnteresseerd. Larkin beschreef daarin onder meer hoe hij tijdens de oorlog bibliothecaris werd, want het leger had hem afgekeurd om zijn slechte ogen, en hoe dat beroep hem steeds beter ging bevallen.

Ik merkte nu vooral in zijn opvattingen over literatuur geïnteresseerd te zijn — die telkens in kleine doses worden aangeboden. Voor het grootste gedeelte bestaat deze verzamelbundel uit boekkritieken, over poëzie zowel als proza. Is er ook nog een klein bloemlezinkje uit zijn stukken over jazz. […]

boeklog 7 xii 2014

Quote of the Day | 0601

My idea of hell on earth (physical pain excepted, and I am not sure that it is excepted even in this case) is a literary party, and I have an uneasy feeling that the post carries with it a lot of sherry-drill with important people,

Philip Larkin, in: Dread of literary parties led Philip Larkin
to shun Oxford poetry professorship

Poems
Philip Larkin

[…] Wilde ik wel nog eens de bloemlezing inzien die Martin Amis maakte uit Philip Larkin’s gedichten. Amis kende Larkin. Zijn vader was zeer goed met hem bevriend. En dat zal ook een reden zijn geweest voor de uitgever om hem dan deze keur uit het werk te laten samenstellen. Faber and faber geeft in deze reeks doorgaans boeken uit waarin een dichter uitlegt wat hem of haar zo aantrok in het werk van een illustere voorganger. […]

boeklog 6 x 2016