Het leven verlezen
Toen ik de brieven las van Philip Larkin aan Kingsley Amis en omgekeerd, was ik geïntrigeerd door hun gezonde afkeer van het literaire proza van dat moment. Als zij al iets lazen, was het genre-fictie. Vooral de thrillers van Dick Francis waren favoriet.
Boeken hadden toen ook nog een grotere waarde voor mij. Ik schreef iets van Larkin’s afkeer toe aan zijn werk aan bibliothecaris.
click image to play
Goed, een mens wordt ouder. En ineens krijgt een gedicht als Larkin’s Reaging Habits steeds meer betekenis. Te veel boeken zijn slechts variaties op het overbekende. Grote emoties vallen me nog zelden ten deel, bij het lezen van fictie.
Maar, waarom lees ik dan zo veel?
De tekst van Reading Habits moest maar eens het motto van mijn boeklog worden, trouwens.
[x]#1829 fan donderdag 25 mei 2006 @ 23:59:53
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
2 kommentaren
lieuwe op 27 mei 2006 @ 12:28:58
Letterhonger en op syk nei it ûnbekinde…
Inge op 27 mei 2006 @ 10:16:15
‘Te veel boeken zijn slechts variaties op het overbekende.’
Uw gebruik van het woord ‘slechts’ in bovenstaande zin doet me reageren. Het is mijn overtuiging dat literatuur bijna steeds raakt aan dezelfde beperkte lijst met thema’s. Al zal ik me niet wagen aan een opsomming van deze lijst, geloof ik dat deze niet enkel beperkt is, maar ook universeel en misschien zelfs tijdloos. Voortvloeiend uit onze menselijke conditie.
Wij lezen keer op keer (min of meer) over hetzelfde omdat wij op een of andere manier die thema’s (waarvan een deel onbewust) willen beroeren, iets dat vaak door het lezen van een verhaal (onbewust) gebeurt. Een soort durcharbeiten.
Het is natuurlijk de manier waarop – de stijl, de woordkeuze, de gebruikte beelden – die ons in eerste instantie het genot van het lezen geeft. De stijl is de boodschapper ook die het mogelijk maakt dat de boodschap aankomt.
Enfin, dat is mijn analyse. Waarom bij U de grote emoties meestal uitblijven is echter een vraag van een andere orde. Aan die analyse zal ik me niet wagen.:)