Wel in huis, dikwijls geprobeerd, nooit uitgekregen
geschreven op verzoek, en hier opgenomen om de faq van boeklog misschien ooit nog eens aan te vullen.
Het antwoord op de vraag welke boeken ik niet kan lezen, is niet heel interessant. Dat zijn er namelijk gewoon te veel. Ik heb de Nederlandse litteratuur al grotendeels opgegeven, in dit opzicht. Die heeft mij te zelden iets te bieden waar het bloed sneller van stromen gaat.
Boeiender is daarom misschien om na te gaan welke boeken ik wel wil lezen, en zelfs in bezit heb, maar waarvan me dat om uiteenlopende redenen niet lukt.
1] Bovenaan die ranglijst staat zonder meer Lucky Jim, van Kingsley Amis [1954]. De satire over het leven aan de geschiedenisfaculteit van een provinciale universiteit in de jaren vijftig. Misschien wel het beste werk dat Amis ooit schreef; opgenomen in vele lijstjes ook van beste boeken.
Er zou veel aan dit boek te genieten moeten zijn voor mij. Ik ken het leven aan een geschiedenisfaculteit. Amis baseerde dit boek bovendien voor een deel op ervaringen Philip Larkin, een literaire held van mij. En Larkin bemoeide zich ook behoorlijk met de tekst.
Ik heb het boek ooit wel eens uitgelezen, als huiswerk, met een verplicht hoofdstuk per dag. Maar daarbij overkwam me nooit de onderdompeling in de tekst die het lezen zo prettig kan maken.
2] Atonement, Ian McEwan [2001]. Eén van de beste boeken die de auteur ooit zou hebben geschreven. Een tour de force. Genomineerd voor de Booker Prize, wat niet al.
Ik was altijd een nogal onkritische fan van McEwan, tot dit met twee opeenvolgende boeken over ging. De roman Amsterdam [1998] was op zich nog wel te genieten, maar nogal dom in de zin dat McEwan zo’n onwezenlijk Nederland beschreef dat er nooit enig uitstel van ongeloof was bij het lezen.
Atonement is helemaal mis, voor mij. En dit komt omdat de auteur het begin van dit hele boek niet in zijn eigen stem heeft geschreven, maar in die van een meisje dat een van de hoofdpersonen is. Nu schijnt dit gegeven een onderdeel van de plot te zijn, en misschien heb ik hiermee het boek ook voor u verknoeit, maar zo ver ben ik nooit gekomen. Ik kan Atonement door deze kunstgreep domweg niet lezen.
3] The Satanic Verses, Salman Rushdie [1988]. De roman die Rushdie wereldberoemd maakte, maar om heel andere redenen dan hij had gehoopt.
Ooit aangeschaft uit een gevoel van solidariteit, ben ik nooit ergens gekomen met dit boek. Nu schijnt dit een van de meest ongelezen boeken aller tijden te zijn, dus ik weet me ditmaal in groot gezelschap. Van hem heb ik alleen Midnight’s Children ooit met enig genoegen uitgelezen. Rushdie doet namelijk iets met taal dat me irriteert, en hij vertelt nooit rechtstreeks.
wordt vervolgd.
[x]#5870 fan woensdag 13 mei 2009 @ 13:05:15
