Bram Vermeulen [1946 – 2004]

Toegegeven, Bram Vermeulen was mij iets te zweverig geworden de laatste jaren. Wat hij op televisie of in het theater deed, kon me niet meer boeien. Toch koester ik enkele van zijn cd’s, en zijn er goede herinneringen aan dat ene optreden dat ik ooit zag. Zijn overlijden komt daarom als een schok.

En Bram Vermeulen schreef het liedje dat onwillekeurig altijd vanzelf begint te spelen als ik me weer eens ergens aan ontrekken wil.

Klootzak
Kan je het weer niet
Vind je je zelf weer zielig
Zo zielig en alleen
Klootzak
Drink je weer te veel
Ga je weer beweren
Dat het niet zo is

Klootzak
Moest je weer zo nodig
Moest je weer bewijzen
Dat je het nog kan
Klootzak
Stomme, stomme klootzak
Wat wil je dan van mij
Wil je ook nu nog horen hoe geweldig je bent
Klootzak
Kan je weer niet zonder
Was alles weer bijzonder
Plicht, en eigenlijk niets aan
Klootzak
Ben je weer te laf
Lach je om de grappen
Die je allemaal al kent
Klootzak
Durf je het weer niet
Sla je weer op je schouders
Van zogenaamde vrinden
Klootzak
Stomme, stomme klootzak
Wat wil je dan van mij
Heb je mijn goedkeuring nodig om mij pijn te doen
Klootzak
Natuurlijk vind je het niet
Hoe kan je nou iets vinden
Als je niet weet wat je zoekt
Klootzak
Vind je jezelf weer stom
Heb je alweer spijt
Voordat je begon
Klootzak
Domme, lieve klootzak
Doe me dan verdriet
Maar geef mij er niet de schuld van dat je niet geniet
Klootzak, ik ben je moeder niet