Deluge
Te fietsen | week 26
Een zondvloed overviel me donderdag in het midden van niets, daar waar er zelfs geen bushokjes langs de weg stonden om even in te gaan schuilen. Een lokale stortbui kwam neer, zo zou ik later zien, donkerrood gekleurd op de weerkaart vanwege de vele liters water per uur. Er viel plaatselijk een moesson, die een tijdlang met me meebewoog bovendien.
Tien kilometer duurde deze stortvloed, voor de omstandigheden weer enigszins normaal waren en de regen enkel nog drupte.
Tien kilometer werden mijn zintuigen overvoerd door het weer. Er was amper honderd meter zicht, op een klaarlichte zomerdag. De weg werd een kreek waarop water stroomde. De wegrand was niet altijd meer zichtbaar. En de dikke regendroppen leken wel een halve meter terug omhoog te spatten als ze voor de eerste keer waren geland.
Vreemdst aan deze onderdompeling was nog wel mijn ongeloof. ‘Dit kan niet’, wist mijn afgestompte brein nog net als conclusie te formuleren.
Om ietwat later verbijsterd te merken dat het nog weer harder regenen kon dan het al deed.
Maar ondertussen bleef de verlichting op mijn fiets gewoon branden — geen automobilist ook die snelheid terugnam ondanks het zicht.
En zelfs de snelheidsmeter werkte. Waar die het eerder in langdurige regen weleens begeven had. De snelheidsmeter toonde zelfs dat ik nog altijd sneller dan normaal reed, ondanks dat alle water mijn kleding en mijn schoenen al snel kilo’s zwaarder had gemaakt.
Natgeregend was ik weleens eerder, vanzelfsprekend. Maar nooit was de regen zo langdurig en zo absurd hard op me neergeplenst. Controleren wat er precies gebeurd was kon alleen niet. Geen weerkaart heeft meetstations staan in het lege gebied waar ik fietste. Een satellietbeeld of wat bracht het enige bewijs van wat me overkomen was.
Nu ja, en dat mijn waterdichte schoenen nog een weeklang nat zullen zijn.
[x]#12522 fan zondag 3 juli 2016 @ 13:35:07
