Maart
Te fietsen | week 11
De VS ging afgelopen weekend al over op zomertijd. Hier duurt het nog even voor de klokken weer een uur vooruit gaan. Al duren de dagen al bijna weer twaalf uur lang. Dus kan het ook haast lijen.
En dat de avonden langer licht zijn, is uiteindelijk misschien wel de duidelijkste teken dat ook deze winter voorbij gaat. Gelukkig. Ik ben zo weinig geneigd nog actief iets te gaan doen eenmaal de zon onder is. Daar doet alle kunstlicht niets aan af.
Zaterdag zag ik de eerste toerfietser in korte broek van het jaar — wat om de zon en de blauwe lucht misschien ook best had gekund. Maar warm was het alleen in de luwte. Enkel daar was al speurbaar dat de zon weer wat kracht heeft. De oostenwind woei misschien niet hard, schraal was die wel degelijk.
Ik reed ook nog rond in mijn dikste tight, die met de extra stukken op de dijbenen om de rijwind buiten te houden, en had nog heel lang handschoenen aan.
Toegegeven, mijn winterjack bleef thuis.
Zaterdag bracht me ook de eerste rit van meer dan honderd kilometer dit jaar — vooral omdat ik tot nu toe geen enkele reden zag eerder om zo lang buiten te willen zijn.
’s Zomers doe ik zulke ritjes relaxed na het avondeten. Niet te vaak overigens. Een keer of wat in dat seizoen. Omdat het kan dan, en er lust toe is. Nu ging het mij ook allereerst om de ontspanning. Alleen was het afwachten of de conditie toereikend zou zijn.
Ik had daar alleen niet aan hoeven twijfelen. Al die wekelijkse rondjes van 65-67 kilometer de hele winter lang, die soms iets te veel op een survivalrit leken, hadden hun latente doel gediend.
Winter miles bring summer smiles.
[x]#12351 fan dinsdag 15 maart 2016 @ 12:21:38
