Plooifiets

Plooifiets
Te fietsen | week 08

Het toeval reikte mij voor weinig een bijna nieuwe vouwfiets aan — die ook nog eens aardig reed. Tern maakt goed stijve frames. Stijver in elk geval dan de natte spaghettislierten van concurrerende merken.

Sommige liefhebbers van dit soort fietsen worden al meteen blij als ze opstappen. Want de kleine wieltjes van de vouwfiets roepen bij hen allereerst herinneringen op aan het fietsen als kind. Zo ver ben ik evenwel nog niet.

Mij verbaasde allereerst dat deze fiets toch ook dezelfde reactie opriep als ik had op elk ander exemplaar dat tot mijn stal is toegetreden. Meteen werd onderzocht wat nodig zou zijn om er probleemloos hele dagen op rond te kunnen rijden. Terwijl dit ding daartoe helemaal niet werd verworven. Afstanden tot twintig kilometer kunnen afleggen is genoeg.

Want een vouwfiets moet allereerst braaf een klein pakje kunnen worden, als de omstandigheden dit vereisen. Om, eenmaal uit de plooi gehaald, het ook nog mogelijk te maken op ontspannen wijze vlot een andere plek te bereiken.

Kwam daar dankzij de firma’s NS en ProRail helaas de wens bij om alternatief vervoer te hebben als zij weer eens een trein laten stranden. Taxiritten zijn dan duur. Toegegeven, er zijn ook dan nog altijd vele taxi’s te nemen voor de prijs van een kwalitatief goede vouwfiets. Dat stond een aanschaf tot nu toe altijd in de weg.

Kwam daar bij dat ik dacht een circusbeer op een kinderfietsje te worden op een vouwfiets — alleen ontstaat dat gevoel op werkelijk alle fietsen, zoals ik al eens beschreef, en is die schaamte er nu dus niet meer.

Jezelf niet kunnen zien fietsen, kan ook een voordeel zijn.

[ wordt vervolgd]