Om
Te fietsen | week 17
Er was een tijd dat ik zei hoe jammer het was nooit uren genoeg te zullen hebben om overal naartoe te kunnen lopen. Maar dat gevoel is me ondertussen volkomen vreemd. Wandelen gaat me inmiddels veel te langzaam. Storend langzaam. Zelfs al span ik me op de fiets zelden meer in dan bij het wandelen, de bijbehorende snelheid van verplaatsen ben ik enorm gaan waarderen.
Geen andere vorm van vervoer ook brengt met zich mee dat zelfs het onderweg zijn al deugd doet.
Dus kies ik tegenwoordig altijd voor de fiets, als dit kan, en redelijk is. Terwijl omgekeerd geldt dat ik niet fiets als het weer werkelijk te slecht is, of de afstand te groot, en de tijd te kort.
Het fietsen is een plezier, en moest dat ook blijven.
En daarom is het verbazingwekkend dat ik me zo kan ergeren aan alle omleidingen onderweg van het moment. Terwijl er nogal wat omleidingen zijn nu, op de voor mij normale routes. Wat op zich nog een goed teken ook is. Er wordt alom gebouwd. Er zijn nogal wat activiteiten gepland in de regio. De economie draait.
Blijkbaar moest dat fietsen dus ook gepaard gaan met vanzelfsprekendheden; die daarmee het denken vrijwel geheel overbodig maken. Blijkbaar wil ik domweg niet wakker worden geschud uit de lichte roes van de soepele verplaatsing.
Omleidingen zijn namelijk nooit logisch. Helemaal voor fietsers niet. Zelfs al zijn er in Nederland vrijwel overal zo veel wegen en paden dat een omleiding gauw eens naar iets leidt dat volstrekt parallel loopt.
[x]#11834 fan maandag 27 april 2015 @ 23:46:47
