Identificatie
Te fietsen | week 16
Sinds Steve Abraham door een idioot op een brommer van zijn fiets werd gereden, is mijn belangstelling voor de tijdrit van een jaar verdwenen.
Ergens ver weg, in de VS, rijdt Kurt Searvogel weliswaar elke dag nog zeker tweehonderd mijl — hij zal ook wel moeten. Maar interessant is dat niet meer.
Begon ondertussen in Australië een derde kandidaat aan zijn poging om zo veel mogelijk kilometers als mogelijk te fietsen in een jaar. Miles Smith luidt zijn naam. ‘Go Miles’ heten daarom zijn Facebook-pagina en website; nomen lijkt weer eens omen.
Smith kiest voor een iets elementairder aanpak dan Abraham of Searvogel. Hij gaat gewoon dezelfde weg het hele jaar door op en neer rijden. En goed, dat is dan wel een weg met een lengte die in Nederland zo niet bestaat.
Daarbij heeft hij in zoverre gelijk dat het makkelijker fietst op bekende wegen dan op onbekend terrein. Schijnt deze ‘Beach road’ ook nog dagelijks vele andere fietsers te trekken. Zodat hij er allicht met regelmaat gegangmaakt kan worden.
Kende hij deze weg bovendien al van het dagelijkse forensen — waarvoor hij 155 km op een dag reed.
En toch zegt ook zijn poging me weinig.
Ik weet domweg niet hoe het is om in Australië te fietsen.
Wat me beviel aan Steve Abraham’s poging was hoe makkelijk het was om me met hem te identificeren. Het weer dat hij had, was hier ook; of anders kwam dat wel een dag later. Als hij in het hartje van de winter in het donker op zijn fiets stapte, was het ook hier nog nacht. Te vaak ben ik blij geweest in januari en februari dat er voor mij niets moest. Empathie telt.
Speelt met de pogingen in de VS en Australië ook nog mee dat die in heel andere tijdzones plaatsvinden. Dat pas lang achteraf duidelijk is wat er gebeurde.
Abraham was een beter mens dan ik ooit zijn kon. Hij reed opdat ik niet hoefde. Die andere fietsers zijn eerder freaks.
[x]#11818 fan woensdag 15 april 2015 @ 11:02:39
