Eerst even eten
Te fietsen | week 15

Een keer of wat per jaar fiets ik weleens met iemand die brevetten rijdt. Een randonneur is dat, die elk jaar verschillende randonnées doet, zo heet dat dan, in andere woorden. Audax heet deze activiteit dan weer bij de Britten en Amerikanen.

Hij is in training voor Parijs-Brest-Parijs — een rit van ruim 1200 kilometer — later dit jaar, en moet eerst nog een hele serie brevetten rijden om zich te kwalificeren, tot en met een 600 kilometerrit aan toe.

Zulke afstanden afleggen per fiets doen maar weinigen.

Want waarom zou men ook.

En ondanks dat er altijd op mij wordt ingepraat om me toch eens aan een brevet te wagen, voel ik daar geen enkele lust toe.

Mijn belangrijkste bezwaar is dat ik vier à vijf uur fietsen lang genoeg vind voor een dag. En het kortste brevet dat echt telt, is tweehonderd kilometer rijden. Zeker acht uur stevig doorfietsen, daarmee. Dat heb ik vroeger allemaal al eens gedaan; waarmee allang bewezen is dat ik dat kan.

Een tweede probleem is het georganiseerde verband. Dat iemand anders een route uitzet, maakt mij niet zo veel uit. Dat kan zelfs een voordeel zijn. Die ander kan door jarenlange fietservaring veel mooiere routes kennen dan ik. Alleen telt een brevet pas met het bewijs dat je werkelijk was waar je geacht werd langs te komen. Dus moeten er onderweg stempels worden verzameld, bij benzinestations of cafés. Of anders moet er even geld gepind worden, met bon, wat dan bewijst dat je ergens bent geweest.

En dat verzamelen van die stempeltjes zie ik mijzelf domweg niet doen. Dat is me veel te kinderachtig.

Ik fiets nu eenmaal voor mijzelf. In wandeltempo doorgaans. Het idee daarmee iets te moeten bewijzen, is er niet.

Neemt niet weg dat ik veel van randonneurs heb geleerd. Veel van mijn kennis over onderhoud aan de fiets, of over wat goede verlichting is, deed ik op hun fora op.

De schaarse documentaires over randonnées — zoals deze in Schotland — kunnen me zelfs enige Fernweh geven.

En dan is er nog een oude randonneurswijsheid, bij pech onderweg, die heel erg goede raad is gebleken. Zij bevelen aan om dan altijd eerst iets te eten. Want eten maakt altijd helderder, en met helderheid komt ook afstand en relativering. Een lekke band is dan gewoon een makkelijk te verhelpen lekke band; en niet een barrière die de verdere voortgang van het leven in de weg staat.

Steve Abraham is een randonneur, en ook wereldjeberoemd in die kringen. Aan zijn reactie op het ongeluk met die dronken brommerrijder valt perfect de mentaliteit op die me aan brevettenrijders goed bevalt. Het had allemaal veel erger kunnen zijn. En straks gaat hij proberen om op een ligfiets met drie wielen in elk geval kilometers te maken. Kan hij zijn getroffen been hoog houden, en toch ook vitamine D tanken; wat helpt bij de genezing.

Maar mocht deze inspanning het helingsproces belemmeren, dan wordt zijn poging om zo veel mogelijk kilometers in een jaar te fietsen later opnieuw begonnen.


[x]#11788 fan woensdag 8 april 2015 @ 00:00:00