Windje
Te fietsen | week 14
Telkens botste ik er tegenop deze winter, en toch heb ik er amper een gedachte aan gewijd. De wind. De lucht die zich met enige vaart beweegt van een hoge naar een lage drukgebied. Ik negeerde vooral dat het telkens opvallend hard waaide.
Onbedoeld had alle wind vanzelfsprekend wel invloed, alleen. Want fietsen als het stevig waait is vervelend. Pal tegen de wind in is de lucht ineens taai. En dan duurt de weg plots heel veel langer dan normaal.
En voor de wind kan er weliswaar gevlogen worden. Zomaar. Alleen is die extra snelheid dan niet echt. Voor mijn gevoel.
Bovendien, als ik eerst stevig tegen de wind in heb moeten fietsen, en dus al een tijd onderweg ben geweest, kan het ook best zijn dat mijn vermoeidheid inmiddels groter is dan normaal. En dat er daarom helemaal niet vrolijk voor de wind gevlogen worden kan.
Deze week was het storm van zaterdag tot en met donderdag. Zelfs al viel het hoogtepunt dan zo nadrukkelijk op dinsdag, eerder bezorgde de wind me toch ook al overlast. De hele winter trouwens al.
Dus fietste ik aanzienlijk minder dan had gekund. Omdat de lust me ontbrak. Omdat ik zo weinig zin heb om op een heel klein versnellinkje tegen een langzaam wijkende muur van 5 à 6 Beaufort op te moeten rijden.
En daarom ook werd mijn wereld kleiner. Noord-Nederland is niet overal kaal en vlak, maar op veel plaatsen toch wel. En die kunnen beter vermeden worden als het waait; omdat daar dan extra veel wind staat.
Ergens op de fiets kunnen komen, is toch ook zo’n plek veroveren, en eigen maken; mentaal.
[x]#11786 fan zondag 5 april 2015 @ 23:00:00
