Breeduit
Te fietsen | week 9

Houd dertien jaar een weblog bij en als vanzelf komen dezelfde onderwerpen telkens terug. Daar zijn vervolgens dossiertjes van te maken.

Eén zo’n toevallig ontstaan dossier gaat over de Werdegang van de profwielrenner Thomas Dekker. Ooit het grootste Nederlandse talent sedert Joop Zoetemelk, maar inmiddels werkloos burger; want zonder ploeg.

Toch is hij amper dertig. In zijn beste jaren als sportman.

Tegen Dekker spreekt waarschijnlijk niet eens dat hij ooit betrapt is op EPO-gebruik, en daarom twee jaar geschorst werd. Desastreuzer zal zijn dat hij na zijn terugkomst in het peloton een aanmerkelijk bescheidener renner was dan voorheen.

Het leek alsof de doping bij hem extra goed was aangeslagen, en hij dus niet zonder kon.

Thomas Dekker probeerde deze week nog éen kunstje — waarschijnlijk om de wereld te laten zien dat hij toch echt wel wat kon. Er kwam een aanval op het werelduurrecord fietsen. Op hoogte. En deze poging mislukte mede omdat hij de ideale zwarte lijn op de wielerbaan niet houden kon, en elke bocht te breed uit waaierde. Daardoor telde elke ronde meer meters dan moest.

Niet genoeg baantechniek aangeleerd in zijn carrière.

the difference between riding in a 250m velodrome on the black line versus the red “sprinters” line is eight metres per lap. A series of small errors can add up to over a kilometre over 200 laps.

Putting the hour record into perspective

Toch vond ik het merkwaardig dat niet met de echte afstand werd gerekend die hij reed. De kilometerteller op mijn fiets telt het aantal omwentelingen van het voorwiel. In de praktijk is dat al behoorlijk nauwkeurig. Zo moeilijk moet het dus vervolgens toch niet zijn om voor een baanfiets een voor- of achterwiel te ijken, en de echte afstand in het uur te meten door het tal omwentelingen te tellen? Die baanwielen zijn perfect rond, want de bandjes worden knalhard opgepompt; om zo min mogelijk rolweerstand te hebben.

Die zwarte lijn op de wielerbaan roept bij mij ook vragen op over andere sporten. Van de banen in zwembaden is bijvoorbeeld bekend dat ze onmogelijk perfect even lang te maken zijn. En sommige wedstrijden worden toch echt op millimeters beslist.

Vraag ik me al helemaal af hoe het dan met schaatsen zit. Rijden schaatsers niet altijd meer meters dan vereist? Als op schaatsbanen een zwarte lijn zou worden geverfd, hoe zou deze dan lopen? Op de blokjes? Langs de blokjes, zodat het zelfs mogelijk is soms om af te snijden?


[x]#11709 fan donderdag 26 februari 2015 @ 10:07:33

besibbe op eamelje.net [de nijste 10, maksimaal]:

  • Een vooroorlogse Godwin xvii  Te fietsen | week 0301/2016
  • Clubman xii  Te fietsen | week 0101/2016
  • enkel voor navigatie op de website  click op de links voor meer12/2015
  • 2015: een fietsjaar in cijfers  Te fietsen | week 5312/2015
  • Bagage i  Te fietsen | week 5212/2015
  • Multitools ii  Te fietsen | week 5212/2015
  • Multitools i  Te fietsen | week 5212/2015
  • Val ii  Te fietsen | week 5112/2015
  • Een vooroorlogse Godwin xiv  Te fietsen | week 5112/2015
  • December  Te fietsen | week 5012/2015

  • © eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden

    2 kommentaren

    Branko Collin  op 9 maart 2015 @ 10:35:29

    Van schaatsers weet ik het niet, maar deze rollerderbyspeelster beweert (als ik het goed begrijp) dat je beter wat extra meters kunt maken tijdens de verplichte uithoudingstest, zodat je pootje over kunt blijven doen, dan dat je energie verspilt door tussen de bochten en de rechte eindes van techniek te wisselen: https://allscar.wordpress.com/2013/07/02/minimum-skill-test-tips/ (zie 1.4 endurance & lap speed). De kortst mogelijke lijn volgen is dus blijkbaar niet altijd het gunstigst.

    eamelje.net  op 9 maart 2015 @ 10:50:53

    Van het uurrecord schaatsen weet ik inmiddels dat de rijders daarbij elke ronde van baan moeten wisselen — om de 500 meter vol te maken.