de Clubman iv

de Clubman iv
Te fietsen | week 2

Voorjaar 2014 kwam het er eindelijk van — ik bouwde me de fiets die ik al voor januari 2012 in gedachten had. Mijn eigen Clubman. De fiets voor alle omstandigheden, met zijn lichtgewicht frame en zijn onderhoudsvrije naafversnelling.

En ware eamelje.net niet wat uit mijn belangstelling geraakt vorig jaar, dan had ik daar vast al eerder over geschreven.

Toch is het niet erg dat ik er nu pas aan toekom. Inmiddels heb ik ook een kleine negen maanden rijervaring met de Clubman kunnen opdoen; in weer en wind. En de fiets bevalt me nog altijd goed — zelfs al reed ik in 2014 wel nog meer kilometers op mijn antieke Koga racer met spatborden; want die is net wat lichter en sneller — en dus beter geschikt voor de echt lange afstanden.

De basis van de Clubman is klassiek — die bestaat uit een vintage blauw metallic Reynolds 531 frame uit de Gazelle-fabrieken. Gazelle maakte indertijd, in 1980, ook fietsen voor Raleigh. En de fiets die ik tweedehands kocht — van Jan uit Scheemda — was in alles een Raleigh, behalve de naam op het frame. Zo zit de handel van de voorrem rechts, zoals de Britten het graag hebben; terwijl Europeanen die handel en de bijbehorende kabels altijd links monteren.

Het nieuwe achterwiel met de naafversnelling heb ik zelf gevlochten — wat relatief eenvoudig was, omdat de spaken aan beide zijden even lang zijn; anders dan bij een wiel waar aan éen kant nog een cassette met versnellingskransjes op moet worden geschoven.

Zelf vlechten van zo’n wiel is overigens niet goedkoper, en dikwijls zelfs duurder, dan het kopen van een fabriekmatig gespaakt wiel. Maar het is nuttige handenarbeid, je hebt alle keuzevrijheid in de gebruikte onderdelen, en je kunt er zeker van zijn dat je spaken nooit meer hoeven te worden nagespannen — anders dan bij een door een machine gemaakt wiel.

Ik heb hier eerder beweerd dat de wielen ongemerkt het grootste verschil maken in of een fiets prettig rijdt of niet. En wat dit betreft zou ik nog kunnen experimenteren met lichtere en soepeler bandjes. Maar tot nu toe beviel de stevigheid me wel die een goedkope 28 mm brede band me bracht; de Schwalbe Delta Cruiser.

Bleek mijn Clubman toch met éen grote nieuwigheid te komen. Ik moest er anders op fietsen dan ik op mijn derailleurfietsen gewend was. Want de versnellingsnaven die het best passen bij mijn gebruik, bleken niet te bestaan. Of moesten los al meteen duizend euro kosten.

[ wordt vervolgd ]