Te fietsen | week 41
pekel
De winter van 2012/2013 begon eind vorig jaar ongeveer in deze periode. Dus had ik niet verbaasd mogen zijn dat er laatst weer gestrooid werd op de wegen. Toch duurde het even voor ik begreep waarom me een langzaam rijdende vrachtauto met geel zwaailicht tegemoet kwam.
Misschien was het ook geen verbazing die ik voelde. Wellicht had teleurstelling de overhand; omdat het idee nog een beetje aardige herfst mee te kunnen maken nu helemaal een illusie was geworden. Winter is het alweer. En wen daar maar aan.
Dat strooien gebeurde uit voorzorg, in de avond voor de nacht dat het weer eens echt koud zou worden.
En strooien uit voorzorg ziet er altijd wat raar uit. Ineens liggen er breed uitgewaaierde lijnen wit poeder op de weg. Lijnen met af en toe een klont als witte plek.
De bedoeling is vervolgens dat het verkeer die uitgewaaierde lijntjes nog verder uiteen rijdt, en verdeelt, zodat heel het wegdek overdekt raakt met zout — dat het vriespunt van water doet dalen — zodat er minder gauw ijsvorming is op het asfalt.
Komt er onvoldoende verkeer langs, of heeft dit verkeer enkel dunne banden — zoals op de fietspaden — dan ligt het witte goed er soms dagen later nog, als het ondertussen niet geregend heeft.
Dat zout lijkt dan ook altijd op sneeuw, vanwege dat wit, gek genoeg.
En hoewel de goede zorgen van alle overheden voor de weggebruikers deugd doen, komen met het zout op de weg ook zorgen. Want niets is zo ruïneus voor een goed lopende fiets als pekel. Eén ritje door gul opspattend zout water, en de ketting zal er harder van slijten dan al die duizenden kilometers in het hele jaar tot dan.
Nog altijd heb ik mijzelf geen Clubman gemaakt — of een vergelijkbare simpele fiets die nauwelijks onderhoud behoeft. Dat wordt nu al de derde winter op een rij.
[x]#11307 fan vrijdag 22 november 2013 @ 11:53:20
