Te fietsen | week 30
asfalt
Grootste ontdekking sinds ik meer ben gaan fietsen? Dat er nog altijd onverharde wegen bestaan. Zulke zandwegen met losse stenen daarop kende ik eigenlijk alleen van vakanties.
En goed, heel boeiend zijn de meeste onverharde wegen in mijn omgeving niet. Omdat ze doorgaans van niets naar nergens leiden. Al bieden sommige wel degelijk fraaie vergezichten.
Een andere ontdekking was dat er asfaltwegen bestaan die een nog slechter wegdek hebben dan de zandpaden met al hun stenen. Beruchtste voorbeeld dat me zo te binnen schiet, is de Nije Leane van Groot Wijngaarden richting Heerenveen. Die werkelijk alleen bestaat uit een schilferende korst aan kruimelend asfaltgruis, daardoor geen meter vlak is, en die erg ongenaam rijdt. Hoe dik en verend de luchtkussens van mijn banden ook zijn mogen.
Daaraan gekoppeld is de ontdekking dat de ene gemeente zijn wegen aanzienlijk beter verzorgt dan de andere. Gemeentegrenzen worden nogal vaak aangegeven door een plotselinge verandering van de kleur in het asfalt — waarop het ineens heel wat beter, of juist aanzienlijk minder prettig fietst.
Vlakbij mijn huis, bij een fietspad dat veel door schoolgaande jeugd gebruikt wordt, staan er in mijn gemeente ook plots wel straatlantaarns langs de weg, terwijl de wat armere buurgemeente deze daar heeft weggelaten.
Niet dat mijn woongemeente alles goed doet overigens. Deze volgde namelijk in de bebouwde kom gewoon een merkwaardige trend van vrijwel overal. Door het wegdek van alle fietspaden niet alleen rood te maken, maar ook nog van een extra laag split te voorzien. Waardoor zulke fietspaden aanzienlijk meer rolweerstand bieden dan het asfalt daarnaast waarop de auto’s rijden; en dus onplezieriger fietsen.
En ja, in andere landen mochten ze willen dat ze onze wegen- en fietsinfrastructuur hadden. Wij hebben tenminste geen onverwachte kuilen in onze wegen. En hier zijn de automobilisten eraan gewend de weg met anderen te moeten delen.
Alleen fiets ik meestal hier.
[x]#11219 fan zaterdag 24 augustus 2013 @ 10:53:21
