Te fietsen | week 12
luchtigjes
Een week is het prettig lenteweer, en meteen schrijven de kranten dat we de warmste maand maart ooit beleven. Dit is een mechanisme die ik nooit zal begrijpen. Dat zelfs het weer inmiddels niet meer kan worden gebracht zonder sensatiezucht en dramatisch overstatement.
Gemiddeld weer bestaat alleen in de statistieken. Een gewoon patroon aan weer bestaat niet. De aarde staat nu eenmaal wat scheef. Daarom varieert er van alles, het hele jaar door.
Al neemt deze relativering niet weg dat ook ik blij ben met iets hogere temperaturen. Kleding belemmert de beweging, en winterkleding al helemaal. Dus hoe minder laagjes ik hoef aan te trekken, hoe liever het me is.
Deze winter is me wel opgevallen dat het nog niet eens de kou was die ik onprettig vond. Met de kou viel namelijk doorgaans goed te leven.
Maar een gevolg van lage temperaturen is simpelweg dat de lucht ‘dikker’ wordt. Waardoor de luchtweerstand tijdens het fietsen zo veel groter lijkt dan ’s zomers. Bovendien ademt koude lucht moeilijker in — misschien omdat het lijf moeite moet doen om de lucht op te warmen voor die in de longen komt.
De grootste verandering die ik merkte toen het eenmaal weer boven de zes graden Celsius was geworden — gemiddeld, tijdens mijn fietsen — was hoe veel makkelijker ik ademde dan in de weken daarvoor. En hoe veel prettiger de reis daarmee werd.
Dit effect zal voorlopig nog wel even aanhouden. Acht graden voelde alweer prettiger dan zes. Tien graden vermoeide minder dan acht. Tot er vanzelf een grens wordt bereikt. De vroege lente nu maakt het hooikoortsseizoen waarschijnlijk lang. En hoewel ik geen hooikoortspatiënt ben, kan er elk jaar toch ook even een negatieve reactie komen op alle stuifmeel in de lucht.
En ooit zal het te warm zijn om te fietsen. Hoewel me dat in 2011 niet overkwam. Maar dan nog, zelfs hitte duurt hier altijd maar even, in dit gematigd zeeklimaat.
[x]#9954 fan vrijdag 23 maart 2012 @ 09:29:00
